• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Dawn Kinnard wint aan vertrouwen

Kort voor haar laatste Nederlandse optreden staat de Amerikaanse songschrijfster en zangeres Dawn Kinnard KindaMuzik te woord in een kleedkamer van Vredenburg. ‘Let niet op de rommel,’ zegt ze als ze een stoel vrijmaakt. Twee mensen nemen verlegen tegenover elkaar plaats, uw verslaggever en de innemende zangeres. De eerste paar seconden is de zoemende recorder het enige dat geluid maakt.

Tekst: Ronald Besemer

Publicatiedatum: 15 oktober 2004

“Ging het goed?”, vraagt de vriendelijke manager en manusje van alles van Kinnard me als ik uit de kleedkamer tevoorschijn kom. Alex Tobin, oud-hoofdredacteur van KindaMuzik, grapt: “Damn those divas.” Rod Picott blijkt al begonnen aan zijn optreden in de kleine zaal van Vredenburg. Zo kort hebben we dus niet bij elkaar gezeten. Pauzes in het gesprek inbegrepen.

Zelfvertrouwen
De zesentwintigjarige maakte op het Take Root festival in Assen nog een beetje een onzekere indruk. Ze zong daar nog niet zo overtuigend als op haar debuut Dawn Kinnard (2003). Dat zal Kinnard vanavond wel doen. Ze lijkt dus nog steeds te groeien. Een kwestie van zelfvertrouwen, veronderstel ik. “Ik geloof niet dat ik dat woord veel gebruik”, zegt Kinnard en laat vervolgens een lange stilte vallen. Maar om zo vaak, misschien zelfs ietsje té vaak, vergeleken te worden met Lucinda Williams en overal mooie kritieken te krijgen, dat moet haar toch goed doen. Kinnard: “Ik heb mezelf gewoon nooit als een zangeres beschouwd. Ik houd van schrijven. Vroeger hield ik me meer bezig met beeldende kunst. Ik schilderde. Toen ik jonger was, was ik erg verlegen. Ik dacht dat ik nooit de angst zou overwinnen om een podium op te stappen en mijn eigen songs te spelen. De eerste keer dat ik het deed stond ik stokstijf op het podium. Achteraf herinnerde ik me er niets van. Dat is gelukkig veranderd. Ook omdat ik nu meer geloof in de dingen die ik schrijf. Het komt allemaal voort uit eigen ervaring of die van anderen uit mijn omgeving. Ik weet dat het echt is wat ik zing. Als ik nu optreed, ken ik geen aarzelingen meer. Ik weet dat wat ik doe de waarheid is. Als je het zo bekijkt, heb ik inderdaad meer vertrouwen in wat ik doe.”

Gospel
In vrijwel alles wat over Kinnard gezegd wordt duiken Lucinda Williams en Harley Davidson op. Kinnards talent en stijl zouden te vergelijken zijn met die van Williams. En ze verkocht haar Harley om de opnamen van haar debuut te bekostigen. De vergelijking met de ware diva van de alternative country is misschien wel juist. Deze helpt haar in ieder geval aan een nieuwsgierig publiek. Net als Williams laaft Kinnard zich aan de enorme rijkdom van de Amerikaanse rootsmuziek. Als dochter van een Baptist predikant uit Pennsylvania komt ze al jong in aanraking met gospelmuziek. Dawn Kinnard bevat een cover van ‘Will the Circle Be Unbroken’, op de hoes en op het podium door haar steevast omschreven als traditional en niet als een song van The Carter Family. “Mijn nieuwe plaat zal minder country worden”, voorspelt Kinnard. ‘Ik houd erg van zangeressen als Billy Holiday en Etta James. Eén nieuw nummer is al vrij jazzy. Verwacht van mij niet zo’n switch als Allison Moorer onlangs maakte. Maar de nieuwe plaat zal zeker anders klinken.”

Verwachtingen
Had ze ooit kunnen bedenken dat ze nog zo ver zou reizen na de verkoop van haar motor? Kinnard lacht zachtjes. “Dít had ik niet voor mogelijk gehouden. Ooit reisde ik één weekje door Europa, in de trein van Rome naar Parijs. Maar het is de eerste keer dat ik in Europa ben om te zingen.” Ze schenkt zichzelf een glaasje water in. “Die eerste, korte plaat van me was eigenlijk bedoeld als een demo. We namen mijn songs op in de kerk van mijn vader, nadat we er allerlei apparatuur naar binnen hadden gesjouwd. Met de demo wilden we de aandacht op ons vestigen, zodat we meer konden optreden. Op een gegeven moment besloten we er een cd van te persen en die rond te sturen naar sommige mensen, zodat die erover konden schrijven. Eigenlijk doen we niet meer dan het maximale uit die plaat halen.” Ze kijkt me vrolijk aan. En nu zit ze dus in Utrecht. Kinnard: “Yeah. Het was ook mooi om op te kunnen treden op het Take Root festival. Niet gek, met alleen een demo uit!”

Buiten Nashville
Het kan niet anders of de belangstelling voor Kinnards muziek zal snel groeien. Moeten we vrezen dat ze straks in Nashville met een groter budget in dure studio’s minder warme en intiemere muziek zal maken? “Daar ben ik helemaal niet bang voor”, zegt Kinnard resoluut. “Ik zal niks uitbrengen waarmee ik niet gelukkig kan zijn. Je moet begrijpen dat ik werk in de traditie van oude rootsmuziek en soul. Ik wil een nummer in één take vastleggen. Steeds kleine stukjes opnemen en die allemaal aan elkaar plakken, is niet mijn stijl. We gaan het gewoon live opnemen.” Toch is ze al in Nashville geweest. “Ja, we hebben een aanbod gekregen om naar de studio van Bucky Baxter te komen en opnames te maken. Hij speelde een jaar of tien geleden met Bob Dylan. Hij heeft een mooie studio. We mochten er een nummer opnemen om te zien of het ons zou bevallen. In januari gaan we terug om er onze volgende plaat te doen. Die studio bevindt zich in een cabin in de bossen ver buiten Nashville. Er hangt een ontspannen sfeer. Music Row is ver weg. Ik wilde eerst zien of ik me er op mijn gemak zou voelen. De man met wie we werkten, was een aardige gast, die openstond voor onze ideeën, niet iemand die je meteen alles uit handen neemt. Zo konden we ons helemaal op de songs zelf richten.”

Nostalgie
Na haar een paar keer te hebben zien spelen, kun je niet anders dan diep onder de indruk zijn van Kinnards nieuwe liedjes. Ze klinken alsof je ze al jaren kent en tegelijkertijd zijn ze zeer persoonlijk en ontroerend. Kinnard: “Mijn liedjes komen misschien droevig over maar dat zijn ze niet. Mensen denken soms dat ik een depressief persoon ben, maar dat is niet zo.” Om dit te illustreren begint ze weer over haar oude Harley. “Ik ben niet bang om op mijn motor te stappen en een eind het land in te rijden. Ik zal heus niet sterven langs de kant van de weg.” Het reizen, het vertrekken en achterlaten van geliefden vormen het centrale thema van de songs op Dawn Kinnard. Waarom wil iemand alsmaar vertrekken? “Inside is empty, inside my inside…terrible”, zingt ze. Is dat misschien een verklaring? “De songs zijn niet verdrietig, eerder nostalgisch. Naar andere plaatsen gaan, maakt me een beetje nostalgisch over wat ik achterlaat. Als ik schrijf, is het vaak vanuit het perspectief van omzien.” En het reizen geeft je anonimiteit, opper ik. “Dat zit er zeker in ja”, maar echt diep wil ze hier liever niet op ingaan. Die nare verlegenheid heeft ze immers net van zich afgeschud.

Voor elk wat wils
Terwijl ik in mijn jaszak zoek naar een exemplaar van Dawn Kinnard voor een krabbel, informeer ik naar haar plannen voor na vandaag. “Morgen reizen we terug”, zegt Kinnard als ze met een viltstift op het hoesje een paar vriendelijke woorden schrijft. “Ik ga eerst nog enkele nieuwe nummers schrijven. We hebben er al veel. Maar ik wil een goede keuze kunnen maken voor de nieuwe plaat. We willen er vijfentwintig hebben en dan kunnen we daaruit een stuk of tien selecteren. Dat moet een gevarieerde keuze worden, zodat er voor iedereen wat bij zit.” Ze lacht om zichzelf. Zij die geen uitverkoop zal houden. Een uur later geeft ze een hartverwarmend optreden voor weer een flink aantal nieuwe fans.

http://www.kindamuzik.net/interview/dawn-kinnard/dawn-kinnard-wint-aan-vertrouwen/7476/
Meer Dawn Kinnard op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dawn-kinnard