• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Da Lata: Het geluid van Londen

"If it's funky and it's got soul, you can dance to it," zegt Chris Franck, een van de twee drijvende krachten achter Da Lata. Het tweede "echte" album (er is ook nog een remixplaat) van het duo, het eind vorig jaar verschenen Serious, is dan ook niet speciaal gericht op de dansvloer of de sofa. "We zogen de geluiden die we in Londen om ons heen horen in ons op en distilleerden daar onze muziek uit."

Tekst: Dave Roozendaal

Publicatiedatum: 21 april 2004

Anders dan voor het schrijven van de muziek voor Songs from the Tin (2000), toen Franck samen met de andere helft van Da Lata Partick Forge naar Brazilië reisde om het album op te nemen, koos het tweetal er deze keer bewust voor om in Londen te blijven. "In Londen hoor je zo ontzettend veel muziek uit zo ontzettend veel verschillende culturen, daar hoef je helemaal niet voor naar andere werelddelen te reizen. Songs from the Tin was ook veel meer gefocust op Brazilié, terwijl we op Serious een veel breder geluid neerzetten." Een geluid dat elementen uit de jazz, funk, flamenco, afro beat, samba, house en broken beat bevat, maar toch heel organisch klinkt. "Dank je. Het is best moeilijk om zo veel stijlen bij elkaar te gooien en er toch iets 'natuurlijks' van te maken. En bovendien live gespeelde instrumenten te combineren met elektronica. We hebben veel geleerd op dat vlak van ons remixwerk. We beheersen onze apparaten nu beter dan voorheen, weten hoe we iets goed, niet synthetisch moeten laten klinken."

Veel van het album is dus live gespeeld. Chris zelf bespeelt meerdere instrumenten, gitaren maar ook percussieve instrumenten. Volgens hem is dat zo gegroeid uit armoede. "Als ik nummers schrijf en ik heb een idee voor een baslijn of een beat of wat dan ook, dan kan ik twee dingen doen: een sessiemuzikant bellen om te vragen of hij of zij het voor me wil spelen, of het gewenste instrument ter hand nemen en het zelf doen. Ik kies altijd voor de laatste optie, omdat ik nu eenmaal geen geld heb om zomaar jan en alleman op te bellen of ze even een riedeltje willen doen. Nu zou ik mezelf geen multi-instrumentalist noemen hoor. Als de nummers klaar zijn om opgenomen te worden komt er toch vaak een 'echte' congaspeler of wat dan ook de partijen inspelen, want ja, zo goed kan ik het zelf niet natuurlijk. Ik ben van oorsprong gitarist, en de gitaar zal altijd een van mijn favoriete instrumenten blijven. Het liefst speel ik de cavaquinho, dat is een Braziliaans gitaartje, iets kleiner dan een ukelele. Daar komt zo'n mooi, zoet geluid uit, fantastisch. Ik heb het op Serious overigens niet gebruikt." En dat is de tweede keer dat het B-woord valt. Brazilië is al jaren een grote passie van Franck. "Tja, dat blijft toch altijd. Toen ik een beetje met percussie begon te spelen kwam ik vanzelf bij Braziliaanse muziek terecht, dat is zowat onvermijdelijk. Ik werd er meteen verliefd op. Sloot me ook aan bij een sambaschool, om het spelen echt onder de knie te krijgen. Toen ben ik ook begonnen met het verzamelen van instrumenten. Ik wou alleen dat ik meer tijd had om ze allemaal te bespelen, en dat ik dat ook beter kon."

Tijd is schaars in Chris Francks leven. Naast de vele remixen die hij doet, alleen of samen met Patrick Forge, speelt hij ook nog met andere mensen samen, zoals daar zijn Kyoto Jazz Massive en Hajime Yoshizawa, en natuurlijk zijn twee collega's uit zijn vroegere band Smoke City, Nina Miranda en Marc Brown. "We zijn nooit officieel uit elkaar gegaan, maar het ligt al een paar jaar op zijn gat. We hadden er op een gegeven moment gewoon geen zin meer in, mede doordat de platenmaatschappij zo veel druk op ons legde na de hit die we hadden gehad met 'Underwater Love'. Ze wilden van alles van ons, maar wij wilden alleen maar muziek maken. Dat krijg je hè, met een major, die denken niet aan muziek, die denken alleen maar aan geld verdienen. Maar goed, Nina is mijn vriendin en ze zingt ook bij Da Lata, dus het is niet zo dat ik haar nooit meer zie (lachje). En met Marc spelen we ook wel samen, alleen dus niet meer onder de naam Smoke City.
Natuurlijk is het moeilijk voor de platenmaatschappijen, of ze nu groot of klein zijn, en er is altijd wel iets niet goed," gaat hij verder. "Maar bij Smoke City was het echt wel erg geworden. Met Da Lata zitten we nu bij Palm Pictures, dat is in zekere zin ook een major, maar toch wel een die goed bij ons past, of wij bij hen. Voor hen spreekt de achtergrond van Island waar ze uit voortkomen, toch een van de beste labels ooit, met een hoop liefde voor muziek die wij zelf ook goed vinden. Ach, het belangrijkste voor ons is dat we gewoon muziek kunnen maken, want daar draait het toch om, niewaar."

Met de ontluikende broken beatscene en de steeds grotere waardering door het clubpubliek van hybride muziekvormen lijkt het een gouden tijd voor Da Lata. "De scene dijt alsmaar uit, sommige mengen zich met latin, anderen gaan meer de house-kant uit, het spectrum wordt steeds breder. Het is inderdaad een mooie tijd, maar wij hebben sowieso altijd al ons ding gedaan. Het is fijn dat het nu misschien wat makkelijker is om onze muziek gedraaid te krijgen, of concerten te geven. Live spelen is toch echt een van de leukere dingen in het artiestenleven. We spelen met een zevenkoppige band, soms komen er wat mensen bij, maar de vaste kern bestaan uit zeven man. En het is leuk op het podium. We hebben de songs van het album anders gearrangeerd, omdat we op het podium alles live spelen, wat natuurlijk anders dan geprogrammeerde muziek. Ik vind het een groot voordeel om niet vast te zitten aan een sequencer, op die manier krijgen we ... ruimte om te ademen, snap je wat ik bedoel? We kunnen improviseren als we daar zin in hebben, dat soort dingen."
Op het album maakt Da Lata gebruik van een reeks vocalisten. "Maar alleen Courtney Denni en Nina zitten ook in de live-band. De anderen ken ik al lang, behalve Mamani Keita (zingt samen met Bembe Segue op de titeltrack - DR). Bembe is een gekende figuur in de broken beatscene natuurlijk, en met Jhelisa wilde ik al jaren iets samen doen. Ik denk dat het wel zes jaar geduurd heeft voordat het er eindelijk van kwam, door onze drukke schema's vooral. Met Baaba Maal heb ik op zijn laatste album gespeeld (Missing You...Mi Yeewnii, op Palm Pictures - DR). De nummers zijn geschreven met speciaal die mensen in gedachten, het is niet zo dat we een song hadden en toen gingen bedenken wiens stem er goed bij zou passen. Ik vind het belangrijk om een relatie te hebben met iemand waarmee je werkt. Dat het een natuurlijk proces is als je samenwerkt, niet dat je het doet omdat je vindt dat het moet om een nummer goed te laten klinken."

Serious is uitgebracht door Palm Beats/Zomba
» Lees de recensie

Da Lata speelt op 24 april in Paradiso, Amsterdam (NL)

http://www.kindamuzik.net/interview/da-lata/da-lata-het-geluid-van-londen/5741/
Meer Da Lata op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/da-lata