http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Interview met de doden: Curtis Mayfield (1942-1999)
In het kader van de literaire vrijheid grijpen de schrijvers van KindaMuzik overleden artiesten in hun kraag en vragen ze hen nog één keer het hemd van het lijf. Aanstaande tweede kerstdag is het exact tien jaar geleden dat Curtis Mayfield zijn laatste adem uitblies. Een mooi moment om de toestand van de wereld door de ogen van de vredesprediker te bekijken.
Tekst: Roberto Lobosco
Beeld: Martien Ontwerpt / www.martienontwerpt.nl
Publicatiedatum: 23 december 2009
Het gebeurt niet vaak dat journalisten bij de weduwe Mayfield thuis mogen komen, in Atlanta. Sinds zijn dood in 1999 heeft Altheida zichzelf en de tien kinderen van Curtis zoveel mogelijk buiten de publiciteit proberen te houden. De laatste twintig jaar heeft de familie Mayfield het niet makkelijk gehad. Eerst was daar het tragische ongeluk in Brooklyn in 1990, toen tijdens de soundcheck een lichtbalk losraakte en boven op Curtis terechtkwam, waardoor hij vanaf zijn nek verlamd raakte. Enkele jaren later moest vanwege diabetes zijn been geamputeerd worden. Mevrouw Mayfield pakt een foto van Curtis achter de microfoon met armen in de lucht van het dressoir, kijkt naar een onbestaand punt in de verte en zucht een keer hard. "Maar goed," zegt ze, met haar hand op de foto gedrukt, "we zijn hier niet om te treuren. Ik zal de computer aanzetten."
We gaan allemaal
Af en toe meldt Curtis zich nog vanuit het hiernamaals. Via skype nota bene. "Ik had hem al gewaarschuwd dat een journalist met hem wilde spreken", zegt Altheida. "Denk erom dat hij alleen Engels spreekt." In een venster op het scherm is Curtis Mayfield te zien. Met pet en bril. Gelukkig kan hij vrijuit bewegen. Hij lacht zelfs, hoewel zijn omgeving geenszins lijkt op een hemel. Zou Mayfield in de hel terechtgekomen zijn? Hoe kan een voorvechter van gelijke burgerrechten en een prediker van vrede in de hel eindigen? Wat voor mensen mogen dan naar de hemel? Curtis lacht veelzeggend, recht zijn schouders en zegt: "They don't know, there can't be no show. And there's hell below, so we're all gonna go."
Toch is het niet altijd een pretje, om de hoek bij de duivel. Nog meer dan tijdens zijn sterfelijke leven heeft Curtis last van pleinvrees. In de hel zijn zijn fans nog opdringeriger. Ook na zijn dood is de zonnebril nog altijd nodig. "Who can I trust with my life, when people tend to be so rude? From my body house I'm afraid to come outside. Although I'm filled with love, I'm afraid they'll hurt my pride. So I play the part I feel they want of me. And I'll pull the shades so I won't see them seein' me."
Steeds meer gelijke behandeling
Curtis is Chicago. Net zoals Kanye, net zoals Common en net zoals Obama. Alle vier spelen ze een bepaalde rol in de burgerrechtenbeweging van Amerika. Die tot bewustwording en gelijke behandeling moet leiden. Curtis zag die ongelijkheid in The Cabrini High Projects van Chicago in de vijftiger jaren, toen hij daar samen met zijn moeder en broers en zusjes terechtkwam nadat zijn vader de familie had verlaten. "My mama borned me in a ghetto. There was no mattress for my head. But, no, she couldn't name me Jesus. I wasn't white enough, she said. And then she named me: Kung Fu."
Curtis heeft altijd moeten vechten, vaak tegen de bierkaai. Zijn liederen 'Keep on Pushing' en 'We're a Winner' groeiden uit tot vreedzame strijdliederen van de burgerrechtenbeweging van Martin Luther King. Wat dat betreft is zijn hart vervuld van trots dat Obama tot de eerste zwarte president van de Verenigde Staten is verkozen. Het sterkt hem in de overtuiging dat zijn protestliederen enige waarde hebben gehad. "I didn't mind leavin' there to show the world we have no fear. Cause we're a winner and everybody knows it too. We'll just keep on pushin', like our leaders tell us to. At last that blessed day has come and I don't care where you come from. We're just go move on up. Lord have mercy!"
Het maakt hem woedend
Toch overheerst niet de blijdschap bij Curtis, die de actualiteit ook na tien jaar afwezigheid nog op de voet volgt. Curtis maakt zich nog altijd zorgen over de toenemende problemen op het gebied van het klimaat, de groeiende kloof tussen arm en rijk en de verhuftering van de maatschappij. "Everybody smoke, use the pill and the dope. Educated fools from uneducated schools. Pimping people is the rule. Polluted water in the pool. Why can't we brothers protect one another? No one's serious and it makes me furious."
Het halfslachtige akkoord in Kopenhagen is nog zo’n voorbeeld van de onwetendheid en onwil van regeringsleiders wat betreft de vernietiging van onze planeet. Curtis begrijpt er niets van. Als we zo doorgaan, duurt het niet lang meer voordat we massaal bij hem kunnen aanschuiven in de hel. "We got to stop all men from messing up the land. When won't we understand, this is our last and only chance. Everybody, it's a future shock!" Het is om triest van te worden. Maar ook daarvoor heeft Curtis een waardevol advies. "When you wake up early in the morning, feelin' sad like so many of us do. Hum a little soul, make life your goal and surely something's got to come to you. And say it's all right!"
Geen hemel, deze hel
Al met al is de wereld er niet beter op geworden sinds Curtis Mayfield haar tien jaar geleden achterliet. Sowieso is zijn leven sinds zijn kindertijd in een neerwaartse spiraal terechtgekomen. Curtis mijmert. "If I were only a child again. No one has ever been so good to me since then. Everywhere I looked it seemed so color bright. There were never such things to me as black and white. Remember when we were part of that special few. Everything, it seemed was so pure and true. I guess we were just too young to understand, the unselfish cause of death and war and roles of man."
Met die gedachte wil Curtis ons graag achterlaten. Hij heeft dadelijk afgesproken in een hasjbar met James Brown. Brown haat het als iemand te laat komt. Of Curtis het betreurt dat hij zoals hij zelf had voorzien in de hel terecht is gekomen? "Ain't no heaven, this devil level. All alone, I get stoned. Now I plan to be a bad titty sucker and I plan to stay a black motherfucker. Stepped in depth of the same livin' hell, so I ain't too proud to die here as well." Curtis doet zijn headset af, zwaait nog even naar zijn vrouw, wil opstaan maar bedenkt zich, toont zijn vredelievende glimlach en zegt voor de laatste maal in zijn microfoon: "Just move on up and keep on wishing. Remember your dreams are your only schemes, so keep on pushing."
http://www.kindamuzik.net/interview/curtis-mayfield/interview-met-de-doden-curtis-mayfield-1942-1999/19624/
Meer Curtis Mayfield op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/curtis-mayfield
Deel dit artikel: