• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Er gaat niets boven de muziek live ervaren.

Het duo dat drummer Chris Corsano met de legendarische Amerikaanse underground saxofonist Paul Flaherty vormt is waarschijnlijk zijn bekendste project. Toch biedt geenszins een volledig kijk op mans werk. De kring van vrije muzikanten waar Corsano deel van uitmaakt strekt uit tot de meest verborgen plekken van de underground waar hybride mengsels gespeeld worden van noise, folk, free improv, psych en andere onaangepaste stijlen.

Tekst: Bart De Paepe

Publicatiedatum: 19 december 2005

Je speelt met onnoemelijk veel mensen samen, wat was het laatste optreden dat je gedaan hebt?
Dat moet in Dublin geweest zijn, een trio met Matt Heyner en Paul Flaherty in de Lazybird-reeks. Dublin is een fantastische stad. Het publiek is er dolenthousiast en volledig mee met de muziek. Veel meer dan je van een publiek mag verwachten. De organisatoren zijn ook toffe mensen. Je wil natuurlijk altijd je best doen voor een optreden, maar in Dublin is het als een soort imperatief om hen terug te betalen voor al hun vriendelijkheid.

Zie je improvisatie dan vooral als een sociaal gebeuren of heb je ook al solo dingen gedaan?
Ik heb wel een paar solo-sets gedaan, maar ik geef er toch de voorkeur aan om met andere mensen te spelen. Ik hou van het momentum dat twee of meer mensen samen kunnen opbouwen door muzikaal met elkaar te communiceren. Ook het feit dat iedereen naar je zit te kijken gedurende een optreden vind ik een beetje vreemd, maar dat zijn allemaal dingen die deel uitmaken van mijn eigen gedachtegang. Ik heb wel al veel solo-optredens gezien van andere muzikanten die ik ronduit geniaal vond, juist omdat ze solo speelden. Misschien dat ik ooit nog wel eens over mijn solofobie geraak en een tour op mijn eentje zal doen.

Onlangs ben je naar Engeland verhuisd: met wie speel je daar dan zoal samen?
Ik ben hier eind mei aangekomen om bij mijn vriendin te wonen. Ze is ook afkomstig uit de States, maar ze heeft hier vorig jaar september een job gevonden op de universiteit van Manchester. Ik moet me hier nog wat settelen en daardoor heb ik niet zo veel kunnen spelen als ik zou willen. Hopelijk komt daar snel verandering in.

Nu je toch in Engeland woont, vroeg ik me af welke de eerste platen waren die je van Europese improv hoorde en of die veel impact hebben op je denken over muziek?
Ik denk dat die FMP platen de eerste Europese waren die ik hoorde. Ik weet niet of ze mijn denken over muziek zo veel veranderd hebben, eerder alleen versterkt. Tegen de tijd dat ik die platen leerde kennen, midden jaren negentig, had ik al een lange weg afgelegd in de, bij gebrek aan een betere term, lo-fi noise-improv. Niet dat je een Siltbreeze of Majora plaat snel zal verwarren met een FMP, maar het is diezelfde vrije benadering van het omgaan met geluid that blew my mind. Dat vind je terug in de muziek op al die labels.

Is vrije improvisatie op plaat wel zinvol?
Natuurlijk, maar er gaat niets boven de muziek live te ervaren.

Hoe ben je met de muziek van Paul Flaherty in contact gekomen? En die van andere obscure underground improvisatoren als Davey Williams en LaDonna Smith?
Ik heb Paul in 1996 gezien in een kwintet met Randall Colbourne, Mike Murray, James ‘Chumly’ Hunt en Richard Downs. Ze speelden toen op dezelfde affiche als Wormdoom. Ik was onmiddellijk verslaafd aan hun muziek. Wally heb ik ontdekt via Thurston Moore, die rond 1998 een paar optredens met hem deed. Davey Williams en LaDonna Smith ken ik eigenlijk alleen maar van hun platen, maar ik vind ze wel fantastisch. Ik zou ze graag een keer live aan het werk zien, maar tot hier toe heb ik de kans nog niet gekregen.

Waarom noem je je duo met Paul Flaherty eigenlijk ‘The Hated Music’?
Paul noemde vrije improvisatie ooit zo. Half lachend weliswaar, maar de naam bleef hangen. We waren redelijk pessimistisch over de manier waarop de mensen op onze muziek zouden reageren, vermoed ik.

Denk je dat deze muziek gehaat wordt omwille van het uitdrukken van je zelf zonder dat er iets is waarachter je je kan verschuilen?
Wel, ik neem aan dat je een heleboel redenen kan opnoemen, afhankelijk van wie ze geeft. Ik heb al klachten gehoord dat deze muziek in het algemeen veel te intellectueel is, of te lawaaierig, of te zelfbewust, te technisch, te veel nostalgie naar de jaren zestig, te veel om in één keer te verteren, te dit of te dat. Het stuit sommige luisteraars echt wel tegen de borst, maar dat kan je eveneens zeggen van een heleboel andere muziek.

Denk je dat dit soort muziek nog steeds gevaarlijk kan zijn?
Neen, toch niet als je denkt er de regering mee omver te werpen of de massa te bevrijden. Maar misschien wel in meer subtielere wegen, waarin het dan weer wel politiek geladen muziek kan worden, als je dat wilt. Vrije improvisatie is voor mij een uitstekend model van hoe het individu kan reageren met het geheel en vice versa. Het werkt het best wanneer de spelers volledige vrijheid hebben als individu, en die vrijheid ook gebruiken, maar ondertussen wel het belang van de hele groep niet uit het oog verliezen.

Samen met Flaherty, Heyner en Kelley speel je in Cold Bleak Heat: is dat een groep die veel bijeenkomt of is dat meer een éénmalig project?
We komen niet veel samen, omdat Greg in Boston woont, Paul in Connecticut, ik woon afwisselend in Massachusetts of de UK en Matt in New York. Het is wel één van mijn favoriete groepen om mee te spelen, dus hopelijk gaan we wat vaker samen dingen doen. In een ideale wereld zou ieder van ons een hoorn hebben waar je maar op hoeft te blazen waarna iedereen onmiddellijk in jets overgevlogen wordt om wat muziek te maken. De afstand tussen ons vieren en de dure brandstofprijzen maken het moeilijk.

Een ander project van je is Vampire Belt: hoe is dat allemaal ontstaan? En hoe zit het juist met Vampire Can’t?
Bill (de andere helft van Vampire Belt) ken ik al een hele poos. We speelden al samen voor Vampire Belt. Gewoon het repetitiekot in en spelen, ofwel wij tweeën ofwel met andere vrienden. Iemand vroeg me voor een optreden en Bill was toen juist terug van zes maand Engeland, dus beslisten we als duo op te treden. We hadden een naam nodig, en zo is Vampire Belt geboren.
Vampire Can’t is gegroeid nadat we elkaar zagen optreden, wij vonden Can’t goed en zij vond ons goed. Vampire Belt is altijd volledig geïmproviseerd geweest, dus dat geeft mogelijkheden om samen te spelen met anderen. We vroeger Jessica Rylan toen om een show te doen met ons in Boston, en ze vroeg meteen of we een korte tour zagen zitten. Daarna hebben we een plaat opgenomen, waar ik trouwens heel tevreden over ben, omdat Jessica’s en onze stijl er zo goed met elkaar versmelten.

Je speelt niet alleen samen met improvisatoren, maar je bent ook te horen op opnames van zogenaamde free folk artiesten als Dredd Foole, Matt Valentine, Sunburned Hand Of The Man… Hoe ging dat allemaal in zijn werk?
Gewoon door in de buurt van die mensen wonen. Het zijn vrienden die dezelfde interesses hebben. Het voelt nog altijd als een groep vrienden en zeker niet als een scene. Daarom heb ik ook moeilijkheden met al dat labelen, maar ik veronderstel dat je dat gevaar altijd loopt als je een aantal bands bij elkaar probeert te brengen die in essentie non-conformistische freaks zijn, altijd op zoek gaan naar nieuwe geluiden en er hun eigen vreemde mengsels van brouwen.
Voor de mensen uit New England die je daar opsomt denk ik wel dat de jaarlijkse ‘Stone For…’ optredens georganiseerd door Josh Burkett en Conrad Capistran er voor iets tussen zaten om mensen bijeen te brengen en elkaar te leren kennen. Conrad zit in Sunburned die op alle vijf de edities van ‘Stone For…’ gespeeld heeft. Josh speelt onder de naam Joshua. Geniaal. Hij krijgt bijlange na niet de erkenning die hij verdient. Er is een lp en een paar cd’s en een kant samen met Kemialliset Ystävät op de triple-lp By the Fruits You Will Know the Roots. Vandaar. Zonder het te willen, hebben Conrad en Josh mee geholpen aan het definiëren van ‘free folk’, hoewel het altijd beperkend is om de dingen in een scene of een genre te willen passen. Je vergeet toch altijd mensen erin te betrekken en je maakt ook meer verbanden tussen de mensen dan er in werkelijkheid zijn. Het is allemaal muziek en wij zijn folkies.

beeld 3: benoît chaput

» Lees de recensie van School Of The Flower (Six Organs Of Admittance)
» Lees de recensie van Last Eyes (Flaherty Corsano Duo)
» Lees de recensie van Wedlock (Sunburned Hand Of The Man)
» Lees de recensie van Immolation/Immersion (Nels Cline / Wally Shoup / Chris Corsano)

http://www.kindamuzik.net/interview/chris-corsano/er-gaat-niets-boven-de-muziek-live-ervaren/11516/
Meer Chris Corsano op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/chris-corsano