Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“We zijn ooit met vier vrienden deze band begonnen. We speelden toen nog instrumentale muziek. Sfeervolle nummers die een beetje in de postrock-hoek lagen. Na ongeveer een jaar bezig te zijn, kwam Reinier Gerritsen een keer meezingen en dat bleek heel goed te werken en zo is Cellophane ontstaan, nu vier jaar geleden.” De leden delen een gezamenlijke liefde voor experimentele groepen als Sunny Day Real Estate en Radiohead. Dat is goed hoorbaar op The Wrong Side of the Window. Op dit door Pieter Kloos geproduceerde mini-album proberen zij net als hun favoriete bands hun angsten te leiden naar een veilige haven. De kleine liedjes worden uitgebouwd tot soms monumentale proporties waarin enige vorm van dramatiek niet geschuwd wordt.
Hoewel Cellophane overal goed ontvangen wordt, hebben ze helaas nog geen label weten te vinden. “De muziekscene in Nederland is wat dat betreft ook niet echt bevorderlijk”, legt Fitsch uit. “Wat heb je hier nu eigenlijk qua labels?” Toch was daar bijna een contract met Sony. “Ze waren heel enthousiast over een optreden dat we ooit in Het Paard hadden gegeven. We zijn toen met ze wezen praten op hun kantoor in Hilversum en ze bleken zeer geïnteresseerd te zijn. Maar daarna hoorden we niks meer van ze en toen bleek door de fusie met BMG geen mogelijkheid tot een contract meer te zijn. Heel spijtig, maar ook weer niet zo erg. Ze wilden namelijk toch wel veel invloed op onze muziek hebben. Logisch als je veel geld gaat investeren, maar we voelden ons daar niet zo lekker bij. Dus of we uiteindelijk met hun in zee zouden zijn gegaan is nog maar de vraag.”
Misschien dan maar eens in het buitenland rondneuzen? “Ja, zeker. We hebben al een aantal keer in Duitsland gespeeld en dat was echt te gek. De muziekbeleving lijkt daar ook veel enthousiaster. Niet alleen bij concerten maar ook met recensies. Niet dat we Nederland ontgroeit zijn hoor, ha ha.”
Rotterdam zijn ze echter wel ontgroeid zo lijkt het. “Niet om arrogant te klinken, maar we hebben in Rotterdam bijvoorbeeld nu al zes a zeven keer in Nighttown en Waterfront gespeeld en dan speel je toch steeds weer voor dezelfde mensen. Verder zijn er helaas ook niet zoveel plekken om hier te spelen.” Met hun voor Rotterdamse begrippen rustige muziek is Cellophane duidelijk een buitenbeentje tussen alle met tatoeages beplakte rawkers. “Ik vind Face Tomorrow een heel goede band en vind het knap wat ze presteren maar er zit een hele kliek omheen met mensen die op hun willen lijken. Dat vind ik wel wat jammer. Wij hebben duidelijk een ander gezicht en dat maakte het in het begin wel moeilijk. Maar we hebben nu denk ik toch wel het respect gewonnen van veel mensen hier. Hoewel… we stonden laatst in Waterfront te spelen en er stonden vijf punkertjes vooraan. Onze eerste drie nummers waren vrij stevig, maar toen volgde iets rustigere nummers en liepen ze gelijk weg. Dat is wel grappig om te zien.”
Daarmee schetst Fitsch ook een beeld van de concerten van de band. Hard en zacht wisselen elkaar subtiel af en samen met zalvende melodieën ontstaat een dynamisch geheel van een gitaargroep die met de fijne stem van Reinier Gerritsen voor een droomrijke omgeving zorgt. Of we 9 december ook in Rotown gaan dromen? “Dat is een plek in Rotterdam waar we nog niet zoveel gespeeld hebben, dus dat komt wel goed haha.”
Cellophane staat donderdag 9 december samen met Voicst en The Go Find op KindaMuzik Offline in Rotown, Rotterdam.
http://www.kindamuzik.net/interview/cellophane/dromen-met-cellophane/7861/
Meer Cellophane op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cellophane
Deel dit artikel: