• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

C.W. Stoneking: een entertainer van de oude stempel

Hij wordt wel een levend anachronisme genoemd. Alleen al door zijn verschijning (denk aan een jonge uitvoering van James Cagney) past C.W. Stoneking niet of nauwelijks in het straatbeeld van vandaag. En dan is er nog zijn voorliefde voor muziek en entertainment uit lang vervlogen tijden. Toch is de ster van de Amerikaanse Australiër, vooral bij jonge generaties, rijzende. "De muziek die ik maak is niet bestemd voor het museum."

Tekst: Peter Bartlema

Beeld: Martijn Booij

Publicatiedatum: 06 september 2010

"Soms maak ik een verhaal een beetje mooier dan het is", vertelt Christopher William Stoneking op een zomernamiddag in Haarlem, waar hij die avond met zijn Primitive Horn Orchestra optreedt in het kader van de Stripdagen. "Ik stop er dan wat meer humor en dergelijke in. Het hangt ook van de omstandigheden af. Thuis richten we ons met name op optredens in clubs. Dan vertel ik vooral verhaaltjes om meer sfeer rond de songs te creëren en zo het publiek te entertainen. Af en toe kom ik dus met details die niet honderd procent kloppen. Toch is het meeste van mijn materiaal gebaseerd op waargebeurde dingen."

Entertainment
Feiten en fictie mogen dan door elkaar lopen, bij Stoneking draait het vooral om entertainment. Hij ziet zich zelf dan ook beslist niet als een missionaris die het publiek iets wil bijbrengen over 'verloren' muziek. "Daar ben ik niet echt mee bezig. De muziek die ik maak is niet bestemd voor het museum. Dat is volgens mij de reden dat die ook zo goed klinkt. Want als je die muziek als een museumstuk behandelt, is er geen band met de realiteit van nu."

Niet dat de zanger/gitarist/banjospeler allerlei moderne fratsen ten behoeve van zijn muziek uithaalt. Elektronica, computerbeats, samples, ze lijken aan hem niet besteed. Nadenken over hoe hij een en ander kan gebruiken kost alleen maar tijd, zegt Stoneking. Voor hem tellen vooral muzikanten van vlees en bloed, met name die van zijn vijfkoppige Primitive Horn Orchestra. "Die jongens vormen een dynamisch stel. Ik vertel hen een verhaal en vervolgens weten ze wat ze moeten doen. Over elektronische dingen weet ik niets, dus ik kan daar ook niets over zeggen. In ieder geval heb ik geen behoefte om op die manier de boel te controleren. Ik wil mensen die op dezelfde golflengte zitten om zo iets waardevols te maken."

Rootsmuziek
Het kostte hem de nodige jaren voor het zover kwam. Geboren in 1974 als zoon van een Amerikaans emigrantenpaar in het noorden van Australië, trok C.W. op jonge leeftijd met zijn vader, een schrijver/dichter annex onderwijzer, naar het vooral uit woestijngrond bestaande binnenland. Daar begon de jonge Stoneking gitaar te spelen. Ook raakte hij geïnteresseerd in Amerikaanse rootsmuziek. De muziekcollectie van zijn vader vormde een bron van inspiratie. "Naar dat materiaal ben ik gaan luisteren toen ik dertien of zo was. Pas rond mijn achttiende dacht ik er over om die muziek zelf te gaan spelen."

"Ik ging niet zo veel met ze om", antwoordt hij op de vraag of zijn leeftijdsgenoten hem gezien zijn afwijkende muzikale voorkeuren geen vreemde vogel vonden. "Ik was wel een loner, denk ik. Maar echt vreemd vond ik mezelf nu ook weer niet. Ik zat veel in de kroeg. Ook was ik wel geïnteresseerd in meisjes, maar over het algemeen had ik het drukker met drinken en muziek." Was die muziek aanvankelijk nogal rockgeoriënteerd, langzamerhand kregen vooroorlogse bluesstijlen Stoneking in hun greep. Hij belandde na verschillende omzwervingen eind jaren negentig in Melbourne, zijn huidige woonplaats, en formeerde daar zijn eerste begeleidingsband The Blue Tits. "In het begin lukte het me niet om met mijn muziek in Melbourne veel werk te krijgen. Toen was de situatie niet zoals die nu is: oude blues en muziek uit de Appalachen zijn de laatste jaren nogal trendy geworden."

Hokum
Daaraan heeft Stoneking vooral in eigen land, mede dankzij de hulp van invloedrijke media, met zijn twee tot nu toe verschenen albums, King Hokum (2006) en het inmiddels ook op de Europese markt verschenen Jungle Blues (2008), overigens behoorlijk bijgedragen. Eerstgenoemde plaat verwijst verder naar een specifieke Amerikaanse bluesstijl uit de jaren twintig en dertig, die Stoneking zich, samen met zijn vrouw en medecomponiste, de Australische actrice Kirsty Fraser, eigen maakte. "Bij hokum ging het vooral om novelty songs die dikwijls vol dubbelzinnigheden zaten", legt hij uit. "Wat ik er goed aan vind? Iedereen vindt dat materiaal goed. Een band als AC/DC kwam met nummers die je als hokum zou kunnen betitelen. Het is de basis van veel klassieke blues. Ook veel rock-'n-roll vindt er zijn oorsprong. Hokum heeft gewoon een heel hoge amusementswaarde. Ik ben het woord bovendien gaan gebruiken omdat de blues, toen ik er mee begon, een negatief imago had."

Een aanpak die dus niet zonder gevolgen is gebleven. Naast het succes in eigen land voor zijn mix van vooroorlogse blues, jazz en calypso, is C.W. Stoneking inmiddels ook een soort ambassadeur voor de Amerikaanse gitaarbouwers National, die vooral aan de weg timmeren met de akoestische resonator gitaar. Verder meldt hij dat Jack White hem en zijn Primitive Horn Orchestra gevraagd heeft een plaat te maken voor diens label Third Man. En tenslotte is er dan nog één naam die dikwijls opduikt als Stoneking met zijn krakerige stemgeluid en zijn excentrieke, maar toch zeer Amerikaans aandoende muziek ter sprake komt: Tom Waits. Nee, die komt niet voor op zijn lijstje voor een eventuele samenwerking, antwoordt hij desgevraagd. "Mensen vergelijken mij voortdurend met hem. Ik denk dat ik dat maar moet beschouwen als een compliment. Maar persoonlijk vind ik mijn songs beter dan die van hem."

http://www.kindamuzik.net/interview/c-w-stoneking/c-w-stoneking-een-entertainer-van-de-oude-stempel/20599/
Meer C.W. Stoneking op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/c-w-stoneking