• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Burst ziet geen obstakels

Origo, het nieuwe album van Burst, is wederom een verpletterend kunstwerkje vol ingewikkelde metal. De titel van het album verwijst naar de wiskundige benaming van twee snijdende lijnen. Welke van deze twee lijnen in de toekomst gevolgd zal worden is nog onduidelijk.

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 11 november 2005

Ze doen het erom. Artiesten, zangers en andere bandleden. Ja, zelfs de bijbehorende groupies, roadies en dikke managers. Ze laten niets los, draaien eromheen of maken zich er gemakkelijk vanaf met vage omschrijvingen. Zo ook Burst-gitarist Jonas Rydberg, die enkele dagen na de officiele releasedatum van het album op routine zijn verhaal doet: “De titel van onze nieuwe plaat kan op meerdere manieren geïnterpreteerd worden.” Hij vertelt het aan de andere kant van de telefoonlijn, terwijl hij naar een nieuwe aflevering van The Simpsons kijkt. The Simpsons: grappige tekenfilm voor kleine kinderen, tekenfilm met maatschappijkritiek voor grote kinderen. Over meerdere interpretaties gesproken.

Het begin
Het is niet dat het Zweedse Burst, groothandel in ingewikkeld metaal, op Origo muzikaal terug gaat naar de begintijd. Maar ‘Origo’ zou afgeleid kunnen zijn van ’origin’: de oorsprong, het begin, de geboorteplaats. Je roots, zou Hans Teeuwen zeggen. Rydberg beaamt dit: het is inderdaad altijd mogelijk dat deze betekenis bedoeld wordt. Tja...
Twaalf jaar geleden begon het voor Burst, toen nog in Kristinehamn in Zweden, toen nog onder de naam Dislars en toen nog met crustpunk als beste omschrijving voor de muziek. Tegenwoordig bestaat de band naast gitarist Jonas Rydberg uit bassist/zanger Jesper Liveröd, zanger Linus Jägerskog, gitarist/zanger Robert Rheinholdz en drummer Patrik Hultin. Geen van allen konden in de begintijd trouwens goed overweg met hun instrument: “Het was allemaal behoorlijk primitief,” aldus Rydberg.

Het omslagpunt voor de band kwam in 1999, toen werd gekozen voor de naam Burst en een andere muzikale richting. Deze was te horen op de cd Conquest: Writhe, de mini-cd In Coverting Ways en het fantastische album Prey On Life, dat hoge ogen gooide in de KindaMuzik-eindlijst van 2003. Met Origo neemt het gezelschap een volgende stap: het album is complexer, gelaagder en diverser dan het oudere werk. Alles is wederom tot in de puntjes uitgewerkt: “We besteden dan ook veel aandacht aan details.” De energie van de crustpunk is desondanks nog terug te horen, zo vindt Rydberg: “Dat gevoel zit nog steeds in onze muziek.”

De ambitie
De eerder genoemde diversiteit van de muziek is ook terug te vinden in de albumtitel: “Er is een wiskundige uitleg voor het woord Origo, het is het punt waar twee lijnen elkaar snijden. Dat is een goede omschrijving van ons album. Onze muziek heeft een beetje van alles, het is een mix van verschillende stijlen en dat is analoog met twee snijdende lijnen.” Misschien is een groot spinnenweb een betere omschrijving voor de ingewikkelde metalcore van Burst, die soms rustige ambientpassages bevat en dan weer uit pure kracht bestaat. Twee simpele lijnen zijn niet voldoende om Origo te omschrijven. Hoe dan ook: “Er zit geen groot plan achter hoor.” Emotie, daar gaat het om: “Onze muziek is een uiting van erg persoonlijke gevoelens. Alles wat we doen is een poging om zo emotioneel mogelijk te zijn. Elke noot moet de luisteraar raken. Ik wil de persoon die naar ons luistert ontroeren. We zijn geen Guns n’ Roses, die alleen maar (imiteert accent) ‘yeah, rock on!’ zeggen.”

Maar als hij eerlijk is, zit er wel degelijk een opzet achter de muziek van de Zweden. Waar het om gaat bij Burst is vernieuwing, progressie, vooruitgang. “We hebben allemaal een sterke drang naar voren. We hebben grote plannen en ambitie voor de toekomst, en willen zo ver gaan als mogelijk is. Het is een continu proces, we willen steeds het verleden overtreffen en onze oudere muziek verpulveren met nieuw materiaal.” Hij vervolgt: “Ik zie Origo niet als een eindstation. Muziek heeft namelijk vele openingen en vele mogelijkheden. Daarbij hoeven we niet specifiek binnen een genre te blijven, want progressie kan ook binnen deathmetal of krautrock plaatsvinden. Ik zie dus geen obstakels om ons doel te bereiken.”

Dat doel is vooralsnog heel simpel: wat meer bekendheid krijgen. Ruim achtduizend exemplaren werden er van Prey On Life verkocht, maar eigenlijk moet daar staan: amper. Amper achtduizend stuks van zo’n verwoestend juweeltje. Stilstand is achteruitgang, maar vooruitgang betekent dus niet meteen hoge verkopen. Burst heeft op dit moment geluk als ze zonder verlies thuiskomen van een tournee en dat willen ze in de toekomst graag voorkomen. Zodat Rydberg zijn tijd niet meer in dat “fucking irritante baantje” hoeft te steken. Hij vertelt postbode te zijn, maar alleen maar om het muzikantenbestaan te bekostigen. En dat dit zijn bestaan zou worden werd al vroeg duidelijk. Rydberg vertelt op zijn achtste met saxofoon spelen te zijn begonnen, enkel om daarna op slinkse wijze over te stappen op de gitaar. Kortgeleden is hij een ander blaasinstrument gaan ontdekken: “Ik heb mijn vaders klarinet gestolen. Bands als Pink Floyd en King Crimson gebruikten dat instrument voor solo’s. Ik zeg niet dat het bij ons ook gaat gebeuren, maar je weet maar nooit.” En lachend: “Eerst moet ik maar eens gaan uitzoeken waar de fucking noten precies zitten.”

Postpunk of progrock?
Misschien gaat Burst op het volgende album dus nog een stap verder. Wat de vraag oproept of Burst, samen bands als Mastodon en Dillinger Escape Plan, voor de metal is wat bands als Gang of Four, Talking Heads en Devo eind jaren ’70, begin jaren ’80 voor de punkrock waren. Dat waren bands die vonden dat er wél een toekomst was, die zich niet lieten vastpinnen aan bepaalde verwachtingen en die zich niet lieten beperken door welke regels dan ook. Behoort Burst, kortom, tot de metalvariant van postpunk? Of gaan ze juist de kant op die punkers verafschuwden: de prog- en symfonische rock?

Samengevat: als Origo het snijpunt van twee verschillende lijnen is, welke lijn zal Burst dan in de toekomst gaan volgen? Rydberg houdt echter de boot af en doet niet aan voorspellende uitspraken: “We hebben zoals gezegd geen bepaald concept of idee achter Burst zitten. We zijn redelijk rustige personen en simpelweg grote fans van verschillende soorten muziek. We willen niet vernieuwend zijn, fuck it. Maar als het voor jou progressief klinkt dan is dat prima. Een band als Dream Theater wordt ook progressief genoemd, maar voor mij zijn het gewoon een paar goede muzikanten.” Over zijn eigen band is hij eveneens duidelijk: “Ik denk niet dat wij iets speciaals zijn, we maken gewoon goede muziek. Het visionaire gedeelte laten we liever over aan anderen. Voor mij is muziek maken het bij elkaar rapen van ideeën van andere bands.” Lacht: “En dan maar hopen dat die bands dat niet merken.”

Burst speelt op 4 december in Tivoli, Utrecht (NL) met Opeth

http://www.kindamuzik.net/interview/burst/burst-ziet-geen-obstakels/11155/
Meer Burst op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/burst