• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Burnt Friedman: Muziek heeft voor mij een duidelijke functie

Burnt Friedman is een bezig baasje. Naast labelbaas van Nonplace Records is hij ook de helft van het nu-jazz project Flanger (samen met Atom Heart), maakt hij experimentele platen met Jaki Liebezeit (ex-drummer van Can) en is hij de bezieler van Burnt Friedman and the Nu Dub Players. Met Can't Cool levert hij zijn beste plaat tot nu toe af. Friedman combineert als geen ander soul, funk en blues, en dat alles overgoten met een reggaesausje. Een gesprek met een man die bezeten is door muziek.

Tekst: Koen Mariën

Publicatiedatum: 29 mei 2003

Het nieuwe album Can't Cool is uit. Vanwaar die titel?
Burnt Friedman: "Het is een titel met een dubbele bodem. In de eerste plaats betekent het 'I can't cool', het is veel te warm. Op het einde van de plaat staat een hidden track met een stem die zegt 'Forty six degrees in the shade'. Dat was een telefoontje uit Melbourne waar het heel heet was de voorbije zomer. Als het in Europa winter is, trek ik altijd naar daar. Die persoon wou me met dat telefoontje zin doen krijgen om naar Australië te komen. Anderzijds betekent de titel 'Can't be cool', ik kan niet hip zijn. Eigenlijk is de titel geïnspireerd door een track met Patrice. Het nummer heet 'Love Can't Cool'. Het staat niet op het album omdat het nog niet af is. Het zal waarschijnlijk apart uitgebracht worden."

Er staan enkele vrij melancholische nummers op de plaat, zoals 'Fly Your Kite' en 'Life Is Worth Dying For'. Dat zijn we niet gewend van de Nu Dub Players.
"Ik zou het zelf niet melancholisch noemen. Ik was ook niet verantwoordelijk voor de teksten van de nummers. Die komen van de zangers. Ik denk dat die twee tracks ook heel positief zijn. De melancholische toets is volgens mij noodzakelijk. Muziek heeft voor mij een duidelijke functie. Het moet pijn overstijgen en kracht geven. Muziek moet gaan over dingen waarover je nog niet hebt nagedacht, het drukt gevoelens uit en roept sferen op. Het gaat dikwijls over pijn, agressie en kwaadheid, maar het moet altijd leiden tot een positief resultaat. Muziek moet de kracht geven om dingen op te lossen, in plaats van je dieper in je miserie te duwen zoals sommige bands doen."

Je werkte samen met vier zangers, onder meer met de zangeres van His Name Is Alive. Hoe verliep die samenwerking?
"Met Lovetta Pippin heb ik niet samen in de studio gestaan. Anderhalf jaar geleden heb ik een remix voor His Name Is Alive gedaan en toen kreeg ik het aanbod om twee vocale tracks te licenseren. Eén van die tracks was 'Someday My Blues Will Cover the Earth'. Ik heb besloten om daar muziek bij te schrijven."

De vorige albums van the Nu Dub Players werden opgenomen in Nieuw-Zeeland en Australië. Was dat ook het geval met Can't Cool?
"Gedeeltelijk. Ik spendeer mijn winters zoveel mogelijk daar en dit keer had ik voor het eerst een soort van mobiele opnamestudio bij. Ik kon voor het eerst instrumentale takes opnemen met een heel goede kwaliteit. Ik heb daar eigenlijk goede takes verzameld waarmee ik dan naar de studio ben getrokken. Dat ging soms heel spontaan. Zo kwam een vriend plots af met een trombone en dan zijn we naar de studio getrokken waar hij werkte om te zien of we met die trombone iets konden doen. Ik had materiaal voor twintig à vijfentwintig nummers. In januari en februari heb ik daar de meest interessante stukken uit genomen, zangers aangetrokken en er dit album van gemaakt."

Je doet veel live optredens. Hoe ga je dit album live brengen?
"Live spelen is voor mij een heel ander concept. We studeren geen programma in, dat zou saai zijn voor iedereen. Live speel ik met twee artiesten, waaronder Jaki Liebezeit op drums. We willen elke keer iets nieuws creëren. We improviseren rond enkele sequences van bestaande nummers en we weten nooit wat er gaat gebeuren. De luisteraar zal de sequences wel herkennen van de plaat maar het is er absoluut niet mee te vergelijken. Het procédé lijkt meer op wat ik met Jaki heb gedaan op de plaat Secret Rhythms. Wat ook heel belangrijk is, zijn de signaturen. Er staat maar één vierkwartsmaat op de plaat. Nummer drie heeft een driekwartsmaat, nummer vijf een vijfkwartsmaat, nummer zeven een zevenkwartsmaat en nummer negen een negenkwartsmaat. Ik vraag me echt af waarom er in onze cultuur zoveel belang wordt gehecht aan de vierkwartsmaat. Ik zie daar geen enkele reden voor. In landen als Marokko en Turkije is men gewend aan andere signaturen. Voor ons klinkt een vierkwartsmaat heel natuurlijk. Ik wil bewijzen dat het mogelijk is om het anders te doen, zonder dat de luisteraar het zelfs merkt. Om muziek te maken die op het eerste zicht mooi en toegankelijk is, maar als je verder kijkt dan merk je dat er van alles achter zit."

Hoe is het om samen te werken met één van de meest gereputeerde drummers van deze tijd?
"Ik heb veel geleerd van Jaki. Niemand drumt zoals hij. Eigenlijk drumt hij zoals mensen honderd jaar geleden drumden. Hij stelt ook zelf zijn drumkit samen. De manier waarop hij drumt laat hem toe om alle signaturen toe te passen. Dat is heel fascinerend. Ik heb ooit nog gedrumd, maar nooit zoals hij. Eigenlijk programmeer ik beats zoals hij ze drumt."

Er zijn niet veel elektronicaproducers te vinden die samenwerken met "echte" muzikanten. Bevalt je dat?
"Ik heb heel lang alleen gewerkt en ik weet wat de beperkingen zijn. Je programmeert instrumenten. Nu ik weet wat het is om te werken met echte instrumenten wil ik vanaf nu altijd werken met muzikanten. Het heeft te maken met een muzikale realiteit die gerelateerd is aan sexualiteit. Als je een toets indrukt op een alfanumeriek keyboard, dan programmeer je muziek. Dat wordt omgezet in nullen en eentjes, maar er is geen echte interactie. Met een instrument kan je op verschillende manier een toets indrukken of een snaar aanraken. Je kent het cliché ook wel waarbij van sologitaristen wordt gezegd dat ze aan hun gitaar sleuren alsof het hun penis is. Maar ik denk dat dat wel waar is en dat die energie heel belangrijk is. En je kan dat niet doen met een computer."

Toch heb je die computer nog nodig om alles in elkaar te mixen.
"Ja, de instrumenten en de computer zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden omdat ik alle takes onder handen neem op de computer. Alle input wordt gemanipuleerd. Soms knip ik alles in stukjes en plak ik het daarna weer aan elkaar. Meestal gaat het zo ver dat ik elke noot manipuleer."

Je hebt een grote passie voor reggae. Wanneer is dat begonnen?
"Ongeveer zeven jaar geleden. Ik ben vooral gepassioneerd door roots reggae. Tegenwoordig luister ik vooral naar rocksteady uit de jaren zestig. Niet naar één bepaalde zanger of zo, want er zijn er gewoon heel veel. Het is enorm. De dubproducers zijn dan weer een grote invloed voor de manier waarop ik werk als producer. Maar ook daar zijn er niet echt namen die er boven uit steken, behalve dan voordehandliggende mensen als King Tubby en Lee Perry. Wat ik wil doen is de manier waarop reggae wordt gemaakt toepassen op andere genres: jazz, soul, blues. Ik wil blues en soul maken, maar met de productietechnieken van reggae."

Op de plaat staat ook een dubversie van een ander nummer op de plaat. Is dat dan voor jou dub maken?
"Ja, maar de twee versies zijn heel verschillend. Ik begin met een take, maak er een nummer van tot ik een eerste versie heb. Dan maak ik daar een dubversie van, waarvan ik dan later opnieuw een andere versie kan maken. Dat is het soort dub dat ik in gedachten heb. 'Paternoster' is eigenlijk geïnspireerd op 'Obscured By 5' van de plaat Secret Rhythms. Dat nummer is dan weer geïnspireerd door een remix die ik voor Richard Dorfmeister deed. Zo werkt dub voor mij."

Je bent ook de labelbaas van Nonplace Records. Is het niet hectisch om dat alles te combineren?
"Nee, we proberen het simpel te houden. We willen ook niet uitbreiden met Nonplace Records. Het zijn moeilijke tijden voor muzieklabels en we weten niet wat er over twee jaar gaat gebeuren. We willen gewoon kwaliteit brengen en controle houden over alles wat we doen. Nonplace is niet gebonden aan genres. Dat is ook waar de naam vandaan komt. We willen geen vaste plaats in het muziekspectrum, we zitten in een grijze zone, een non-place. We willen zeker niet in een vakje worden gestopt. Ik vergelijk het graag met een politiefilm op tv, maar Nonplace is dan het tegenovergestelde. Bij politiefilms zie je heel veel details en krijg je heel veel informatie die niet relevant is voor het verhaal. Het gaat maar om één ding: wie heeft het gedaan, de rest is niet belangrijk. Bij Nonplace is het net het omgekeerde. Wij geven alleen om de details, de dingen waar mensen niet op letten."

Wat mogen we in de nabije toekomst verwachten van Nonplace?
"Er staan enkele nieuwe albums op stapel. In de zomer ga ik het album van een Berlijnse band producen, Shank. Het is een zeskoppige liveband die heel funky klinkt. Ik wil ook iets doen met een band uit Sydney. Drie van de muzikanten van die band werkten ook mee aan Can't Cool."

En die albums zulllen nog altijd uitgebracht worden in de typische digipacks waarvan je de sticker moet opensnijden?
"Nee, je hoeft ze niet meer open te snijden. We hebben er iets op gevonden. Nu kleven we de sticker er anders op, ondersteboven als je wil. De vinylreleases zijn nog altijd verzegeld. Ik had het ook graag voor de cd's zo gehouden, maar het was wel pijnlijk, dat je die stickers moest stuksnijden."

Can't Cool is uitgebracht door Nonplace Records en wordt gedistribueerd door Lowlands.

Burnt Friedman & the Nu Dub Players spelen op 23 juli op 10 Days Off in Gent.

» Ga terug naar de 15 Days Off Artikelen index

http://www.kindamuzik.net/interview/burnt-friedman-the-nu-dub-players/burnt-friedman-muziek-heeft-voor-mij-een-duidelijke-functie/3251/
Meer Burnt Friedman & the Nu Dub Players op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/burnt-friedman-the-nu-dub-players