• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De hete kern van Burning Star Core

Nog steeds duiken er vanuit het experimentele ondergrondse fascinerende klanken op: drones, tribale oer-jams en vocale experimenten deze keer. Maak kennis met Burning Star Core van C. Spencer Yeh, in maart te bewonderen op het (K-raa-K)³-festival in Hasselt.

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 02 maart 2006

“Soms probeer ik een soort Carpenters-achtige sfeer neer te zetten,” vertelt Yeh per e-mail. Verrassing is onderdeel van Burning Star Core en ook deze opmerking doet me fronzen en grijnzen tegelijk. De onaardse drones die Yeh produceert, staan immers lichtjaren af van de softpop van The Carpenters. “Echt waar”, gaat hij verder, “vooral bij het meer op liedjes georiënteerde materiaal probeer ik soms de essentie van een popliedje te vangen. Als ik iets tegenkom op de radio dat me aanspreekt, bijvoorbeeld iets van The Carpenters dus, of voor mijn part Air Supply, dan wil ik dat gevoel reproduceren. Wel naar mijn eigen voorkeur en binnen mijn mogelijkheden, zodat het resultaat vaak enorm verschilt, maar de essentie, dat Carpenters-gevoel, probeer ik zoveel mogelijk te behouden.”

Bizar Wees gewaarschuwd: niets is wat het lijkt in de wereld van Burning Star Core, een wereld vol suizende viooldrones, verzengende percussie en een onversneden liefde voor muzikale vooruitgang. Je vraagt je af of de persoon achter die kosmische naam niet zelf ooit onbewust, door een wormgat in zijn eigen bewustzijn, langs het gesmolten binnenste van de zon is gescheerd, met het razende vuur om hem heen als soundtrack. C. Spencer Yeh lijkt dan misschien op een kalme, nerdy muziekfreak, maar binnenin wakkert een vlam die zich door middel van zijn muziek, zijn muze, naar buiten kronkelt. “Het ging al snel de bizarre kant op”, zegt Yeh over zijn muzikale ontwikkeling, “we klooiden wat aan met een stel vrienden in een kelder en al snel ondervonden we de aantrekkingskracht van just freaking out. Het klonk verschrikkelijk, maar het was een begin!”

Sfeer
In het strijkorkest van zijn school maakt Yeh kennis met de viool, een instrument dat hij nog steeds gebruikt als voornaamste geluidsbron, al zijn synthesizers, effectendoosjes, gitaren en natuurlijk zijn stembanden de laatste jaren net zo´n belangrijk deel van Burning Star Core uit gaan maken. Inspiratie kwam vooral uit films en underground blaadjes, vertelt hij. “Ik las veel tijdschriften en ook via liner notes op platen kwam ik interessante namen tegen die weer naar nieuwe muziek leidden. Ik zag Nurse With Wound voor het eerst in een obscuur blaadje staan en was meteen gefascineerd door de naam. Even later vond ik Homotopy to Marie in de uitverkoopbakken. Toen ik die plaat ’s avonds opzette, scheet ik in mijn broek, zo overweldigend was het. Dat was wel een keerpunt.”

Van invloed waren ook Sonic Youths Confusion Is Sex, Merzbows Venereology en het zien van de Residents op televisie als klein jongetje, vertelt hij even later. “Al die platen lieten horen hoe je met muziek een bepaalde sfeer kunt neerzetten. Dat heeft me enorm geïnspireerd en zo’n sfeer probeer ik ook met Burning Star Core te bereiken.”

Drone Disco
Zijn eigen label Drone Disco, dat volgens Yeh een beetje op zijn gat ligt, heeft hij vooral opgericht om het werk van vrienden uit te kunnen brengen. “Ik durf het bijna geen label meer te noemen, uit respect voor al die andere labels die zoveel goed werk verrichten. Ik doe er de laatste tijd erg weinig mee en het meeste wat op Drone Disco uitgekomen is, is van mezelf.”

Yehs ster is na tien jaar ploeteren eindelijk rijzende en artistiek bereikte hij een voorlopig hoogtepunt op het vorig jaar verschenen The Very Heart of the World. Samen met Hair Police-leden Trevor Tremaine en Robert Beatty manifesteert dat album zich als een prehistorisch dronerock monster, dat op uitdagende wijze de geijkte paden mijdt. De tweedelige verzamelaar Mes Soldats Stupides 1996-2004, ook vorig jaar verschenen, is in feite een uit de hand gelopen grap van een overmoedige Yeh.

“Ik grapte tegen de eigenaar van Cenotaph, John Fail, dat ik een Burning Star Core dubbel-cd in een digipack wilde uitbrengen. Hij nam die grap serieus en na veel hard werken heeft hij die compilatie daadwerkelijk uitgebracht.” De dubbelaar biedt een uitermate interessant overzicht van de evolutie van BxC: van de vocale uitspattingen, culminerend in het fascinerende ‘Nyarlathotep’ van The Very Heart of the World, tot de beginselen van Yehs oer-drones en de beter ontwikkelde sonische geluidskunsten.

New Weird America
Het is niet moeilijk te verdrinken in de wereld van BxC. Even luisteren naar ‘I Wanna Make a Supersonic Woman of You’ en je siddert van gloedvol genot. Of neem ‘Come Back through Me’, dat je met verwrongen violen en pompende percussie meedraagt naar een wereld van oerklanken. Het is een sterrenstelsel op zich en lijkt zelfs bijna geïsoleerd van alles wat er op dit ogenblik in de Amerikaanse experimentele muziek gebeurt, geeft ook Yeh toe.

“Ik houd inderdaad van een bepaalde mate van isolatie. Maar dat heeft ook zijn negatieve kanten. Overeenkomsten hoeven niet alleen op de muziek, de klank gebaseerd te zijn. Ik begeef me in een kring van muzikanten die allemaal hun eigen ding doen, maar wel verbonden zijn door een visie, een manier van werken en denken. Het zou echter lang niet zo interessant zijn als we allemaal hetzelfde deden. Ik denk dat er zelfs sprake is van een gezonde spanning tussen ons, een bepaalde mate van competitie misschien zelfs. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat de band die we hebben niet echt is.”

Die kring waarover Yeh spreekt, bestaat onder meer uit illustere mensen als John Olson van Wolf Eyes. “Olsons inzicht en uitgesproken visie waar het gaat om vooruitgang waardeer ik enorm. In Dominick Fernow aka Prurient is dat vooral de serieuze emotie die hij in zijn werk stopt.” Het zijn namen die Yeh plaatst te midden van wat wel het New Weird America genoemd wordt. “Die term is gewoon erg catchy”, geeft ook Yeh toe, “het begon als een simpele kop voor een artikel, maar de term werd al snel opgepikt door vele anderen. Het werkt gewoon. Als ik op iemand in de scene afstap en iets beschrijf als New Weird America, dan is meteen duidelijk wat ik bedoel.”

(K-raa-K)³
Begin maart staat Yeh voor het eerst (solo) op een podium in de Lage Landen. Het (K-raa-K)³-festival, dat ook dit jaar weer in het Belgische Hasselt plaatsvindt, nodigde hem uit om zijn supersonische dronegeweld op een publiek los te laten. Het is lastig in te schatten hoe Burning Star Core live uit de verf komt en hoe de verhouding ligt tussen improvisatie en compositie. Yeh geeft uitleg: “Meestal probeer ik mijn liveoptreden gescheiden te houden van wat ik op mijn albums doe. Ik heb het een tijdje alleen gedaan, maar nu ben ik bezig een vaste kern van muzikanten om me heen te verzamelen die me ook live bijstaan. Ik ben enorm blij dat Trevor Tremaine, Mike Shiflet en Robert Beatty me steeds vaker begeleiden en ik probeer ook langzaam iets anders te doen als ik solo optreedt. De laatste tijd bewaak ik de balans tussen improvisatie en compositie wat scherper. Ik wil van tevoren een idee hebben van wat ik ga spelen, terwijl er genoeg ruimte openblijft om iets anders te doen. Verwacht in België vooral veel viool, vocale gekte, electronica en hopelijk verspil ik jullie tijd niet!”

foto 1: Seth Tisue

http://www.kindamuzik.net/interview/burning-star-core/de-hete-kern-van-burning-star-core/12110/
Meer Burning Star Core op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/burning-star-core