• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Bromheads Jacket droomt van tien albums in vijf jaar

Bromheads Jacket maakt naam met moshpits tot ver in de zaal, vuige punkrockenergie vermengd met een vleug grunge en op beide London Callingshows stukgeslagen gitaren en gapende verwondingen aan zanger Tim Hamtpons hoofd. Aan de vooravond van een nieuwe rondgang langs de Nederlandse zalen, legt Kindamuzik de vinger aan de pols bij de razende Bromheads Jacketvoorman.

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 23 februari 2007

“Eén uur ’s middags is niet vreselijk vroeg; ik voel me zo fris als een hoentje. Ik ben klaar voor de lange rit van Berlijn naar Frankrijk; zit al warm ingepakt in het busje op de rest te wachten. We hebben het gisteren op de after party rustig aan gedaan. We moeten fit blijven, want er ligt nog een rij concerten voor ons en we komen gelukkig weer naar Nederland!”

Vijftien jaar na Nirvana
“Ik heb geen gitaar meer over om te slopen, dus ik moet me inhouden. Het is geen bewust plan om steeds mijn gitaar kapot te slaan trouwens. Aan het eind van een echt goede show heb ik alles gegeven en nog meer terug gekregen van het publiek. De adrenaline kookt over, de energie giert door mijn lijf en dan is ontlading onvermijdelijk. Op dat moment gooi ik alle emotie in mijn instrument; een kanalisering van de bevrijdende energie die zo’n concert ook bij mij los maakt. Zo leuk is het trouwens ook weer niet om je kop open te halen aan je gitaar; ik loop weer een week lang met een jaap op mijn gezicht na zo’n incident.

Ik heb na de eerste keer London Calling verkondigd dat het concert in dat zweterige zaaltje ons allerbeste ooit was. Tot dit jaar toen we in de grote zaal speelden. Het is zo’n mooi gebouw; die kerkramen, de balkons, de wereldfaam ook. Het was een eer om vijftien jaar na Nirvana op dezelfde planken te mogen staan.

Dat laatste London Callingconcert overtrof al onze verwachtingen. Die reactie hebben we nergens meegemaakt en ik weet niet of dat ooit weer gebeurt. Een paar avonden om nooit te vergeten in ieder geval. Nederland heeft een heel speciale plek in mijn hart gekregen.”

Britse grungepunkers
“Nirvana is trouwens van enorme invloed geweest. Ik was een jaar of tien was toen een oudere neef Bleach draaide. Ik was meteen verkocht. Op die rauwe, energieke sound die van de plaat knalde, stuiterde ik van pure pret door de kamer.

Toen we met dit bandje begonnen, was harde rock, metal soms zelfs, met grunge-invloeden alles wat we wilden doen. In de tussentijd leerden we punk kennen en daarvan hebben we vooral het ethos overgenomen: zelf je ding doen, passie, spelen-spelen-spelen en schijt hebben aan trends.

Bromheads Jacket zit ergens op die plek waar punk en grunge elkaar ontmoeten, maar dan Brits. Dat steken we niet onder stoelen of banken, mijn dikke accent ga ik echt niet afleren: take it or leave it.”

Engeland op zijn best, of smalst
“Ik schrijf graag verhalen, kruip het liefst helemaal in een karakter en werk vanuit dat gezichtspunt. Daarbij heb ik gemerkt dat stevige rock en humor verrassend goed samengaan. Ik wil een statement maken over dingen die om ons heen in Engeland spelen en op de keper beschouwd, zijn die vaak geinig. Of ook weer niet.

Britse cultuur staat in het buitenland na heel lang stiff upper lip nu bekend om ongemanierde bier tankende hooliganachtigen. Dat is een trieste, maar rake constatering. Dat stereotype beschrijf ik in verschillende verschijningsvormen en als je het van een andere kant bekijkt, is het ook wel grappig.

Onder je huid kruipen
“Het is de bedoeling meteen na de zomerfestivals de nieuwe plaat op band te kwakken. Die gaat vooral qua teksten anders worden. Ik wil minder direct zijn en meer onder je huid kruipen.

Ik lees nu veel en dat is inspirerend. Ik ben helemaal weg van Hubert Selby’s Last Exit to Brooklyn en In Cold Blood van Truman Capote. Zij gaan volledig op in de materie die ze beschrijven, net als Ken Kesey in One Flew over the Cuckoo’s Nest.

Ik wil ook accuraat en totaal ondergedompeld in het onderwerp schrijven. De teksten zullen een stuk serieuzer worden en nog meer verhalend. Ik wil niet dat Bromheads Jacket als die geinige, grappige one trick pony de boeken ingaat. Muzikaal gaan we wat meer de kant op van de Britse sixtiesklank om minder bot voor de dag te komen.

Tien platen in vijf jaar
Zoals we live zijn en op ons debuut Dits from the Commuter Belt doorstampen, zo benaderen we onze carrière ook. Er volledig voor gaan; alles geven en zien waar het schip strandt. Ik droom ervan over vijf jaar tien albums gemaakt te hebben, zoveel mogelijk verschillende dingen uit het Bromheads Jacketvat te halen; honderden concerten spelen, duizenden mensen een toffe avond bezorgen.

We zijn aardig uit de startblokken gekomen, maar voordat het overal zo eraan toegaat als die twee keer in Paradiso moeten we nog flink aan de bak. Speaking of which: we zijn compleet en gaan nu rijden, op naar Frankrijk. Verder knallen in Europa: we hebben nog een lange weg te gaan.”

http://www.kindamuzik.net/interview/bromheads-jacket/bromheads-jacket-droomt-van-tien-albums-in-vijf-jaar/14945/
Meer Bromheads Jacket op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bromheads-jacket