• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Bong-Ra: “Ik ben altijd te vroeg"

Een klein unicum mag het interview wel genoemd worden. Jason Kohnen, aka Bong-Ra, kan het aantal journalisten dat hij per jaar spreekt op twee handen tellen. Dat is vreemd, want de naam Bong-Ra wordt alsmaar bekender. KindaMuzik sprak, twee weken na de release van zijn derde studioalbum, de Utrechter in het centrum van zijn woonplaats over zijn nieuwe langspeler, de twee-eenheid die Bong-Ra heet, en de magie van muziek tijdens de puberteit.

Tekst: Inge Janse

Publicatiedatum: 12 december 2005

In tegenstelling tot het somtijds grillige en welhaast willekeurige karakter van Bong-Ra’s explosieve combinatie van jungle, dancehall, gabber en metal, gaat er toch een concept schuil achter ieder album van de 33-jarige producer, dj en live-artiest. Met zijn net uitgebrachte I Am The God Of Hellfire wil hij bijvoorbeeld de sensatie terugbrengen die hij begin jaren ‘90 ervoer. “Ik heb zelf een intensief metalverleden. Als onder meer bassist van Celestial Season was alle dance of techno voor mij weinig meer dan monotone synthetische muziek. Toen, ergens in 1992, kwam ik op een rave terecht waar ze breakbeat draaiden. Toentertijd waren dat voornamelijk heliumstemmetjes en goedkope pianogeluidjes, maar het was wel dáár dat ik voor het eerst hoorde dat ook elektronische muziek ritme en bezieling kon bevatten. Zeker met het uitkomen van The Prodigy’s Experience begon ik dance echt serieus te nemen. De ervaring die deze oldschool breakbeat op mij als 18-jarige jongen maakte, dat gevoel hoop ik met I Am The God Of Hellfire ook op te wekken in de 18-jarigen van nu. Die magie van de muziek, die je eigenlijk alleen in je puberteit ervaart, die wil ik geven aan mijn luisteraars.

Breakcore door de jaren heen
Ruimte voor nieuwe liefhebbers van Bong-Ra’s breakcore is er volgens Kohnen voldoende. “Het interesseert me niet echt hoe dit album het commercieel doet. Ik maak de muziek die ik wil maken. Niettemin lijkt de interesse voor breakcore steeds groter te worden. Veel drum ’n’ bass-liefhebbers raken uitgekeken op deze stagnerende muziekstroming. Toen drum ’n’ bass bijvoorbeeld in het midden van de jaren ‘90 nog nieuw was, stond iedereen er maar wat onwennig bij tijdens het uitgaan. Hoe moet je hier dan op dansen? Tegenwoordig is dat wel anders: mensen zijn het gewone muziek gaan vinden. Mijn muziek is ook eerst wat onwennig, maar zeker mijn volledige albums zijn redelijk toegankelijk na een aantal luisterbeurten. Breakcore is volgens mij dan ook de logische volgende stap in de evolutie van de elektronische muziek. Wat nu extreem hard is, wordt binnen een paar jaar gemeengoed. Kijk maar naar drum ’n’ bass: dat was net halverwege de jaren ‘90 nog nieuw en vooruitstrevend. Nu hoor je constant hetzelfde patroon. Ik vermoed dat dit binnen twee à drie jaar ook het geval is voor breakcore. Het zal gelabeld worden en productieregels zullen worden opgesteld en gehanteerd. Mij maakt dat niet uit: mijn muziek werd in 1998 nog jungle genoemd bij gebrek aan een betere benaming. Later werd het label “drum ’n’ bass”, en ten tijde van de John Peel Session in 2001 werd de naam voor mijn muziek “breakcore”. Ik maak geen muziek voor de scene, maar voor mezelf. De scene, welke dan ook, is niet heilig voor me.”

De emotie in de muziek
Jason is – naast Bong-Ra – verder betrokken bij de Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, het satanische gabberproject The Servants Of The Apocalyptic Goat Rave met breakcorecollega Sickboy en een elektronische grindcoreact met DJ Scotch Egg, Drumcorps en RA-X. De rode lijn daarbij is het over the top-karakter van de muziek. “Soms ben ik wel eens heel intensief en betrokken bezig met mijn eigen muziek. Dan probeer ik toch weer afstand te nemen en door zelfspot in te zien dat dat serieuze eigenlijk belachelijk is. Die houding hoor je ook terug in mijn muziek: overal weer klinken de ironie en het cynisme door. Ik word dan ook erg moe van al die zichzelf kwellende artiesten. Er is zoveel moois in het leven, zoals schilderijen, films en vriendschap, dat al dat weeklagen overdreven is. Begrijp me niet verkeerd: muziek neem ik heel serieus. Vooral mijn remixen van Venetian Snares’ Rossz Csillag Alatt Született zijn erg puur en intensief. Ook op het podium ben ik erg intens bezig. Toch hoort muziek volgens mij het hele spectrum aan menselijke emoties te beslaan, dus niet alleen het duistere en het donkere, maar juist het contrast tussen die verschillende emoties. Dat contrast is tegelijkertijd ook de paradox in mijn werk: aan de ene kant is Bong-Ra bijna volledig wie ik ben, en kan ik alles kwijt in de muziek. Aan de andere kant ondermijn ik dat door de altijd aanwezige ironie. Vroeger nam ik mezelf veel serieuzer, maar tegenwoordig probeer ik een goede balans te vinden tussen intensiteit en relativering.
Het volgende project is Soldaat Van Oranje. Dit wordt een conceptalbum dat een muzikale weergave is van mijn perspectief op Nederland. Het is een manier om uitdrukking te geven aan het duistere en negatieve dat de afgelopen jaren heeft plaatsgevonden in Nederland. Het wordt daarmee een erg hard en shockerend album. Maar niet alleen de politieke misstanden zijn van invloed op dit album. Ook het cabaret van Wim Sonneveld en de schilderkunst van Jeroen Bosch zullen hun stempel drukken op Soldaat Van Oranje.”

Een vroeg begin is geen werk
“De tragiek van mijn muzikale projecten is dat ik vaak te vroeg ben. Het is me duidelijk dat ik vaak voorloop op muzikale trends of stijlen, wat uiteraard gepaard gaat met het uitblijven van commercieel succes. Dat is nu eenmaal iets waarvoor ik duidelijk heb gekozen. Ondanks die tragiek kan ik leven van mijn muziek. Ik gelóóf dat Bong-Ra potentieel heeft, en daarom zal ik het zover mogelijk ontwikkelen zonder een knieval te maken voor de commercie. Het is ook de eigenzinnigheid in mijn karakter die ervoor zorgt dat ik mezelf continu muzikaal wil verfrissen. Niettemin geef ik toe dat het zeker een kunst is om hits te creëren.”

Profeet in eigen land
Populair in eigen land of niet, Jason heeft weinig op met de Nederlandse muziek-scene. “Kijk nou naar de Nederlandse topproducten qua export: Kane en Krezip. Het zijn kopieën van bestaande succesformules. Ik vind dan ook dat dit soort commercieel entertainment een eigen labelaanduiding moet krijgen, want veel met muziek heeft dit niet te maken. Wat dat betreft heeft België het beter voor elkaar met bands als Zita Swoon, Millionaire en dEUS. Het lijkt wel alsof Nederlanders zichzelf het liefst constant inhouden. Belgen lijken daarentegen geen enkele angst te kennen om zich te laten gaan.”

Bong-ra speelt op zaterdag 14 januari op Noorderslag in Groningen (NL)

http://www.kindamuzik.net/interview/bong-ra/bong-ra-ik-ben-altijd-te-vroeg/11452/
Meer Bong-Ra op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bong-ra