Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“Wat! Betaal je maar 1 euro 60 voor dit!” Gitarist Duane Hutter kijkt verbaast naar zijn beugelfles Grolsch. “In Amerika moet je hier 7 dollar voor betalen.” “En dan is ’t ook niet eens te zuipen,” vult Chris Kosnik aan. “Is er nog een coffeeshop open” vraagt drummer Corey Stubblefield aan een voorbijganger.
Het grote woord is eruit: Atomic Bitchwax. Een naam die Chris Kosnik nog lang zal achtervolgen. Niet zozeer om hun muzikale prestaties (ondanks twee goede releases), maar meer om het feit dat Ed Mundell van Monster Magnet hier zijn gitaarkunsten vrijelijk kon vertonen. Een band die ook leed onder het juk van de andere werkgever van Mundell, zo legt Kosnik uit: “Ed was veel in de weer met Monster Magnet. Dit kwam vaak slecht uit voor Atomic Bitchwax, dus zijn we uiteindelijk gezamenlijk tot de conclusie gekomen dat we ermee zouden stoppen. Wie weet, misschien komen we nog ooit eens samen, we zijn namelijk nog steeds vrienden.”
Nu zijn de drie aan het touren met hun nieuwe band. Een tour die in de verste verte niets wegheeft van de shows die Atomic Bitchwax gaf. Het is een tour waar Kosnik gratis T-shirts van zijn vorige band uitdeelt en Stubblefield drumt op een gehuurde drumkit waarop de naam van de vorige band die hem gebruikt heeft (Five Horse Johnson) nog deels zichtbaar is. Stubblefield: “De naam was afgeplakt, maar de tape viel er steeds af. Toen ik de naam wilde zwartmaken met een stift riep iemand: “laat Johnson staan.” Uiteindelijk is ‘i Ho Johnson’ blijven staan. Als iemand in de zaal “Hi Ho Johnson!!” roept, spelen we een countrynummer, hahaha.” Black Nasa is in alles een beginnende band die veel aanpakt om het publiek te bereiken. Is het niet vreemd om de overstap te maken van grote zalen als de 013 (waar Atomic Bitchwax in 2001 in het voorprogramma van Masters of Reality stond) naar kleine keldertjes? Kosnik: “Hey, het is beter dan werken, en we worden niet jonger, hahaha.” Hutter: “Maar het blijven geen kelders, we gaan ook nog grote shows doen. Deze zondagavond was nog open, en het was hier spelen of helemaal niet spelen. Zolang we maar spelen!” “Juist” vult Stubblefield de gitarist aan, “we willen spelen, laten zien wat we kunnen! Dat is ook de reden waarom we bij elkaar zijn gekomen; de zekerheid dat iedereen wilde spelen en zich helemaal voor deze band wilde geven. Wat maakt het uit dat we in een kelder spelen, fucking great man! We’re in a fucking basement in Holland!!”
Duane Hutter deelt zijn voornaam met een invloedrijke slide-gitarist uit het muziekverleden: Duane Allman van The Allman Brothers Band. Hutter: “Een aantal mensen wezen mij op het feit dat ik ook Duane heet en slide speel, hierdoor ben ik goed naar hem gaan luisteren en een fan geworden van The Allman Brothers. Niet alleen van Duane Allman, maar ook van de andere leden Warren Haynes en Dickey Betts. Ook luister ik veel naar platen van Fat Possum. De reden waarom ik slide ben gaan spelen is omdat ik zonder dat buisje nog niet eens een loopje kan spelen. I suck without this glass thing on my finger, hahaha.”
Ik ontmoet de band een week na de ramp met de ruimteveer Columbia. Een zwarte pagina in de geschiedenis van Nasa. Hutter: “Ja, het is wel toevallig dat wij de tour begonnen op de dag dat er een spaceshuttle neerstortte. Ik heb de naam gehaald uit een artikel dat ik las in een tijdschrift. Daar stond in dat de maanlanding in scène was gezet. De woorden ‘black’ en ‘Nasa’ stonden in dat artikel naast elkaar. Zo is de naam Black Nasa ontstaan.”
http://www.kindamuzik.net/interview/black-nasa/black-nasa-we-re-in-a-fucking-basement-in-holland/2596/
Op hetzelfde moment ontstonden de blauwdrukken voor Black Nasa. Duane Hutter en Corey Stubblefield kwamen elkaar tegen op een feest in New Jersey waar het idee geboren werd om eens met elkaar te gaan jammen. Hutter en Stubblefield waren al vrienden vanaf highschool. Hutter: “Corey was de eerste drummer waar ik mee speelde, maar we gingen uiteindelijk naar verschillende scholen en hebben elkaar tien jaar niet meer gezien.” Stubblefield: “We bleken naar dezelfde clubs te gaan, maar we liepen elkaar steeds mis. Duane kende Chris Kosnik van zijn werk als tweede gitarist voor de tour van Atomic Bitchwax in 2001. Toen hij mij voorstelde aan Chris bleken wij elkaar ook al te kennen. Chris deed het geluid in een club waar ik vaak drumde. Dus we hadden wel samengewerkt, maar nog nooit echt kennis gemaakt.” Hutter: “En nu repeteren we in de ruimte waar Corey en ik voor het eerst samenspeelde.”
Black Nasa is in vergelijking met Chris Kosniks vorige band poppier. De lange jamsessies zijn verdwenen en hiervoor in de plaats kwamen kortere nummers met keyboards en aanstekelijke hooks en riffs. Is dat de invloed van zijn twee nieuwe bandleden? “Nee, niet speciaal” antwoordt Chris. “Ik luister eigenlijk best veel naar pop nu, dingen als The Cars enzo. Toen we tieners waren luisterden we allemaal naar dezelfde dingen: Black Sabbath, Led Zeppelin, Metallica, Iron Maiden enzovoorts. Daar haalden we ook onze inspiratie uit om te spelen. Nu zijn we allemaal in de dertig en nog spelen we dezelfde riffs als die we vijftien jaar geleden speelden, hahaha. Maar zelf luisteren we weinig meer naar dingen als stonerrock.” Stubblefield: “Toen we begonnen met Black Nasa spraken we af minder aandacht te besteden aan jams en uitgesponnen solo’s en meer aan de songstructuur, dus daar is het poppy geluid uitgerold. Maar wat voor mij echt het geluid van de plaat definieert is Duane’s gitaarspel. Door zijn slide krijgt de muziek een relaxte en bluesy sfeer en wordt het niet tè poppy.”
Meer Black Nasa op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/black-nasa
Deel dit artikel: