• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De hardnekkige cultstatus van Bevis Frond.

Echte cultbands weigeren te sterven. Vijf jaar nadat hij zijn gitaar aan de wilgen hing, ging het dusdanig kriebelen bij Bevis Frond-kopstuk Nick Saloman dat hij terugkeert met een album en een Europese tournee. Grootste nadeel: nu moet hij vroeg opstaan.

Tekst: Robert Heeg

Publicatiedatum: 06 januari 2012

Zes jaar geleden had hij er opeens genoeg van. “Ik kwam thuis na onze laatste tournee, liep de trap op, zette mijn gitaar in een hoek en zei tegen mijn vrouw: Dat was het dan, ik kap ermee.” Waar Nick Saloman vooral genoeg van had, was het feit dat hij altijd alles alleen moest doen: optredens regelen, posters ontwerpen, bandleden inhuren, afrekenen aan het eind van de avond, instrumenten in- en uitladen, het busje besturen. En hij werd ouder. Inmiddels halverwege de vijftig, zegt hij: “Het is nogal een pain in the ass om vijftien jaar lang alles zelf te moeten organiseren. En ik had het wel een beetje gehad met op de grond slapen bij mensen thuis. Er komt een tijd dat je dat gewoon niet meer wil.”

Het spelen van kinderjuf ging hem ook tegenstaan. Ondanks het psychedelische imago van de band, is Nick slechts een bierdrinker. En zelfs dat met mate. Maar dat gold niet altijd voor zijn muzikanten. Zo was er een drummer (zijn naam laten we even in het midden) die, zwaar beneveld, door het lint ging omdat hij zijn mede-bandleden ervan verdacht een van zijn bekkens te hebben vastgelijmd op de stoep. “Hij was helemaal over de rooie, dus wij met hem mee… Bleek dat ie op straat een uur lang aan zo’n rond putdeksel had liggen sjorren.” En dan was er nog zijn eigen vurige temperament dat hem soms in de problemen bracht. “In Duitsland riep een kerel achterin de zaal steeds om een nummer, maar ik zei dat we dat echt niet gingen spelen. Hij riep 'You suck!’ Waarop ik zei: ‘O ja? Kom dat eens hier tegen me zeggen!’ Tot mijn schrik begon hij zich een weg naar voren te banen, en ik zag dat het een beer van een vent was. Ik pakte mijn gitaar bij de hals om hem een ros te geven, maar gelukkig haakte hij op het laatste moment af.”

Scherp oor
Sappige anekdotes genoeg voor de muziekpers, maar op den duur uitermate vermoeiend voor wie er dagelijks mee om moet gaan. “Bovendien voelde ik me toch al nooit op mijn gemak op die podia. Ik vind al snel dat ik me sta aan te stellen.” En dus nam Nick een lange pauze. De man die sinds 1987 moeiteloos ruim twintig albums vulde en tot in de verste uithoeken van de VS optrad, had even geen puf meer. Zijn dagen vulde hij met voetbal kijken (hij is een hartstochtelijk Queens Park Rangers-fan), zaalvoetballen met vrienden, en jagen op tweedehands sixties-vinyl.

Wat hem uiteindelijk terugbracht? De liefde voor zijn dochter Debbie, zelf een theatrale zangeres met een passie voor Judy Garland. Jarenlang had Nick geprobeerd haar te interesseren in een combi. “Maar steeds was het antwoord: waarom zou ik in godsnaam met jou samenwerken? Ik snapte dat wel, ik ben ook maar d’r ouwe pa.” Vorig jaar hapte Deb toch toe. Nick pende en speelde enthousiast veertien songs die onder de naam Debbie Duveen & The Millbanks op het album Neon Classic verschenen. Poppier wellicht dan menigeen zou verwachten van Saloman, die meestal in het psych-indie-stoner-straatje wordt ingedeeld (zes jaar geleden stond hij nog op Roadburn). Maar ook de Bevis Frond-albums verraadden altijd al een scherp oor voor een catchy melodie.

Luizen
Hoe dan ook, dankzij dochterlief had Nick de smaak weer te pakken. Hij mobiliseerde zijn nieuwbakken enthousiasme gelijk voor een nieuwe Frond-plaat. En dus staat hij glunderend luchtgitaar te spelen in zijn woonkamer. Door de krakende jarenzeventigspeakers knalt zijn nieuwe album The Leaving Of London. In het verlengde van Neon Classic is dit wat meer song-georiënteerd dan eerder Frond-werk, maar er blijven genoeg gierende gitaarsolo’s over voor de fans van het eerste uur. Het is alsof hij nooit is weggeweest, als hij over de solo’s heen schreeuwt: “Ik ben gek op muziekmaken en dat zal ik altijd blijven!”

De titel mogen we letterlijk nemen. Twee jaar geleden verruilde hij met vrouw Jan de ongure Londense wijk Walthamstow voor de Engelse kustplaats Hastings (waar je op zaterdagavond overigens ook over de junks struikelt, maar dat terzijde). Uiteraard verschijnt het album weer op zijn eigen label, Woronzow Records. Want alsof hij nog niet genoeg te doen heeft, is Nick ook altijd zijn eigen platenbaas geweest. Mede daardoor was hij in de jaren negentig het toonbeeld van de doe-het-zelf-attitude die de muziekindustrie veranderde. The Bevis Frond werd in die jaren vaker dan ooit geboekt. Op zijn eerste albums speelde hij alle instrumenten zelf, en ontwierp hij zelfs de hoezen. Voor Superseeder (1995) plakte hij maïs, bonen en vogelzaad op een stuk karton om zo de albumtitel te illustreren. Zijn vrouw moest het stukje huisvlijt onlangs met pijn in het hart weggooien “omdat er luizen in zaten”.

Nirvana
In tegenstelling tot veel indie-acts werd The Bevis Frond nooit door een major opgepikt. Saloman geniet weliswaar een stevige cultaanhang (er zijn diverse websites aan hem gewijd), maar hij kreeg nooit de brede erkenning die hij verdiende. “Dinosaur Jr, Teenage Fanclub en diverse grungebands vertelden me dat ze zonder mijn platen nooit hun eerste stappen in de muziek hadden durven zetten.” Bitter is hij allerminst, want mooie herinneringen genoeg. Zoals die keer dat The Bevis Frond na Nirvana optrad in Hamburg, net na de release van Nevermind, en Saloman na afloop hoorde dat Cobain en co. geboeid hadden toegekeken. “Kijk, dat zijn toch leuke dingen.”

Hoe zijn comebackalbum ontvangen zou worden, daar kon hij zich geen enkele voorstelling van maken. Voorzichtig liet hij duizend cd’s van The Leaving Of London persen, maar hij had ze nog niet binnen of hij moest er al duizend bijbestellen. “Jan en ik zitten hier de godganse dag cd’s in enveloppen te schuiven.” Ze brengen de zakken vol cd’s zelf weg en dat heeft een vervelende consequentie voor Nick, die bepaald niet tot de vroege vogelsoorten behoort. “De manager van het postkantoor wilde zulke grote ladingen pakjes best verwerken, maar alleen als we om negen uur ’s ochtends op de stoep stonden. Tja, dat werd dus twaalf uur.” Maar zijn geklaag en zelfspot zijn natuurlijk spel. Saloman is maar wat in zijn nopjes met de onverwachte robuustheid van zijn cultstatus. “Er is weer interesse, er is een buzz.”

The Leaving Of London kan worden gedownload via iTunes of Bandcamp
Cd’s kun je bestellen bij: woronzow@btinternet.com

Het enige Nederlandse Bevis Frondoptreden is op 13 januari in het Patronaat, Haarlem.

(Onderste foto: Peter Stevens)

http://www.kindamuzik.net/interview/bevis-frond/de-hardnekkige-cultstatus-van-the-bevis-frond/22443/
Meer Bevis Frond op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bevis-frond