• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Bettye LaVette eist en geeft veel

Platen met Joe Henry en de Drive-By Truckers plaatsen de 62-jarige soulgodin Bettye LaVette opnieuw in het centrum van de belangstelling. Gerechtigheid, vindt ze zelf. Gelijk heeft ze, want het is tijd dat meer mensen dan alleen soulconnaisseurs door haar het hoofd op hol laten brengen.

Tekst: Ronald Besemer

Publicatiedatum: 29 maart 2008

Ze is niet meer de jongste, maar ze loopt nog over van enthousiasme en energie. Patterson Hood, leider van de Drive-By Truckers - die met Lavette de cd The Scene of the Crime hebben opgenomen - verklapt in Mojo dat hij een zware tijd heeft gehad met mevrouw Lavette. "Zelden zo vaak op mijn donder gehad," zegt Hood. Het resultaat, die prachtige cd uit 2007, oogst niets dan lof. Vriendelijk en openhartig staat de souldiva ons te woord.

Heeft u het succes van nu zien aankomen?
"Ben jij gek? Ik ben 62 jaar oud, dan komt zo'n succes als een verrassing, zeker in de omvang die het nu heeft. Ik dacht: ik ga nog een tijdje door met waar ik mee bezig ben. Af en toe brengt een Engelse maatschappijtje wel iets van me uit. Meer niet."

Is dit uw revanche, nadat uw beste werk lang in de anonimiteit bleef hangen?
"Zo denk ik niet echt, maar eigenlijk is het dat wel. Revanche. Gerechtigheid voor deze vrouw, jazeker, dat is het!"

Hoe kwam u ertoe met de Drive-By Truckers in zee te gaan?
"Die gasten zijn veel jonger, ze hebben de leeftijd van mijn kinderen. Ik kende ze niet, ik volg de muziek niet zo. Maar mijn man wel en hij wees me op hen. Voordat ik met ze de studio in ging, heb ik duidelijk gesteld: jullie doen wat ik wil, niet andersom. En ze deden wat ik wilde. Behalve als zij een beter idee hadden, dan ging dat voor. Omdat ik geen muzikant ben moesten zij de arrangementen maken bij de songs die ik uitkoos. Ik zei hen: volg mij als ik zing. Luister naar hoe ik zing, dát gevoel moeten de partijen krijgen."

Met hen keerde u terug naar de Shoals area in Alabama waar u decennia eerder opnamen maakte.
"Ja, we hebben in de FAME-studio opgenomen. Destijds zat ik met David Hood (bassist van de Muscle Shoals Rhythm Section, vader van Patterson Hood - KM) in een studio even verderop. Daarom vond ik The Scene of the Crime een geschikte titel voor mijn nieuwe plaat."

In tegenstelling tot Wilson Pickett vreest u niet het vermeende racisme in dat deel van Amerika?
"Wilson is ouder dan ik. Plus: hij kwam uit het zuiden en was die situatie zat. Ik begrijp dat. Toen ik in 1962 ging toeren, moest ik ook in zwarte hotels verblijven. Maar ik heb nooit in het zuiden gewoond. Ik ervaar het zuiden niet als vijandig, zeker niet in de huidige tijd. Waar ik me wel zorgen om heb gemaakt, is of die zuidelijke blanken met wie ik de studio in zou gaan een beetje soul konden spelen. In Memphis heb ik met The Dixie Flyers gespeeld en dat bleek reuze mee te vallen. De vaste band uit Muscle Shoals is natuurlijk bekend. Helemaal blank en ongelooflijk soulvol. Aretha, Pickett, wie heeft niet met hen gespeeld?"

Vlak na u staat Mavis Staples in het Amsterdamse Paradiso. Haar roots liggen in de kerk en gospel, maar de uwe niet?
"Mijn achtergrond is inderdaad anders. My people, van vaders en moeders zijde, komen oorspronkelijk uit Louisiana. Dat betekent: dronkenschap, katholicisme en een jukebox waaruit de hele dag liedjes schallen. Wij gingen niet naar de kerk op zondag. Dan lag iedereen zijn roes uit te slapen. Later, toen wij in Michigan in het noorden woonden, kwamen de gospelartiesten bij ons over de vloer. Omdat ze nergens anders aan alcohol konden komen. Sam Cooke en de Soul Stirres bijvoorbeeld. Ja jongen, zoveel verschil is er dus niet."

U zingt één autobiografisch nummer op uw plaat, verder beperkt u zich tot covers.
"Als jij een mooi liedje hoort, ga je de plaat kopen. Als ik iets moois hoor, ga ik het zingen. Tegen de tijd dat ik een plaat moet opnemen, leg ik die songs bij elkaar en heb ik een repertoire."

Zeggen die covers dan niets over uzelf?
"Natuurlijk doen ze dat. De liedjes moeten mij aan het dansen krijgen, of ze moeten me aan het huilen kunnen brengen. Dat is mijn identificatie. Ik moet iets voelen bij een liedje om het zelf te kunnen doen."

Opvallend veel countrysongs kiest u de laatste jaren.
"Ik geloof niet dat dit zo'n groot verschil is en ik heb niks met hokjes in de muziek. Country heb ik altijd gezongen. Ik ben wel blij met de artistieke vrijheid die ik nu geniet. Mijn platenbaas contracteerde me nadat hij een optreden bijwoonde. Hij kende mijn oude werk niet. Eindelijk iemand die me niet 'Let Me Down Easy' wilde laten reproduceren. Uiteraard was er twijfel over de combinatie die in de studio aan de slag zou gaan. Een soulzangeres met countryliedjes, een soulzangeres met een blanke band. Niets leek met elkaar te maken hebben en alles viel perfect op zijn plaats."

Foto's Bettye: Alan Mercer en Elizabeth Fladung.

http://www.kindamuzik.net/interview/bettye-lavette/bettye-lavette-eist-en-geeft-veel/16766/
Meer Bettye LaVette op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bettye-lavette