• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Atreyu: Over vervloekte vampieren en blasfemie

Hoe vervloekt kun je als band zijn als tijdens de opnames van je o zo belangrijke nieuwe album je bassist vertrekt, je je shows op Ozzfest in Canada moet annuleren omdat de douane je niet door wil laten en er tot overmaat van ramp op de promotiematerialen voor je nieuwe schijf een typefout in het internetadres komt te staan? Het overkwam het Amerikaanse metalcorekwintet Atreyu, dat een en ander met het onlangs verschenen The Curse als vanzelfsprekend over zich afriep. Gitarist Travis geeft tekst en uitleg bij het nieuwe schijfje.

Tekst: Bart Nijssen

Publicatiedatum: 19 september 2004

In een recent verschenen editie van het Amerikaanse tijdschrift Alternative Press liet Atreyu-frontman Alex Varkatzas blijken niet bepaald liefhebber van Metallica te zijn. Toen de AP-journalist hem vroeg hoe het toch kwam dat een nieuwe generatie metalcorebands zoals Atreyu gitaarsolo’s in haar nummers verwerkt, terwijl bands als Metallica dat juist niet meer doen, antwoordde Varkatzas tot eenieders verbazing dat hij niets geeft om dit soort groepen. “Fuck Metallica, fuck Black Sabbath. Ik geef niets om ‘roots’. Het zijn niet mijn roots, dus ik geef er geen fuck om. Iedereen roept altijd zo van: ‘Wat? Je houdt niet van Led Zeppelin?’ Weet je, ik ben nog maar 22 jaar oud. Green Day was belangrijker voor mij!”

Het leverde een mooi en gedenkwaardig stukje muziekjournalistiek op, vooral toen de betreffende journalist opmerkte dat deze uitlatingen voor veel mensen toch een aardig staaltje blasfemie vormen. “Da’s prima, ik ben hier niet om vrienden te maken”, was Varkatzas’ antwoord. “En als ik dat wel was, dan doe ik het verschrikkelijk fout. Het is nu eenmaal mijn mening over muziek. Hoe kun je in godsnaam iemand vertellen naar welke bands hij wel of niet moet luisteren? Oké, tenzij je Pantera niet leuk vindt, want in dat geval ben je namelijk een complete idioot!”

Gitarist Travis komt tijdens een gesprek met KindaMuzik over als een rustige, sympathieke persoonlijkheid - in tegenstelling tot Varkatzas bij het AP-interview. De uitlatingen van zijn frontman weet hij te relativeren. “Ik houd van Metallica. En Black Sabbath is de reden dat rockmuziek überhaupt bestaat. Ik denk dat Alex gewoon een slechte dag had. Hij heeft meer respect voor bands gekregen door op Ozzfest (in de VS - BN)te spelen.” Als dit een slechte dag was voor Varkatzas, mag hij best meer slechte dagen hebben. Maar feit is inderdaad, dat de jonge generatie metalcorebands die op het moment enorm in trek is, put uit de oude hardrock / heavy metal. ‘Right Side Of The Bed’, afkomstig van het nieuwe album en tevens eerste single, grijpt bijvoorbeeld rechtstreeks terug naar de muziek van Kiss. “Het is een rockend ‘vuist-in-de-lucht’-nummer: niet te heavy, maar met genoeg ballen om een moshpit op te beginnen”, aldus Travis. Veelzeggend in dit geval is verder dat op een speciaal verschenen, tot dertigduizend exemplaren gelimiteerde uitgave van The Curse als bonustrack een cover van Bon Jovi’s ‘You Give Love A Bad Name’ te vinden is. Puur voor de grap, aldus Travis. “Het was leuk om te doen. We hebben het in twee dagen opgenomen. Het hoefde niet zo geweldig goed.”

Veel metalcorebands van tegenwoordig klinken hetzelfde. Ze lijken te werken volgens een bepaalde formule: heavy couplet hier, melodieus refreintje daar. “Bij ons gaat dat allemaal heel natuurlijk”, verklaart Travis. “Soms moeten we iets aanpassen, zodat we niet als de rest van de bands klinken. Een raar gitaarriedeltje of een vreemd drumstukje dat zomaar uit het niets komt, kunnen we dan mooi gebruiken. Toen ik gitaar leerde spelen, leerde ik al dat je alles moet proberen. Ook al klinkt het als het domste idee. Het heeft mij al vaak geholpen en soms zijn het de beste stukjes van een plaat. We zullen elke kans die we hebben aangrijpen om iets onverwachts te doen.”

Het lijkt alsof de band tussen zijn vorige cd Suicide Notes and Butterfly Kisses uit 2002 en The Curse continu op tour is geweest, maar schijn bedriegt. Zes maanden zijn de heren vrij geweest tussendoor en hebben ze zich geconcentreerd op het schrijven en opnemen van het album. Sommige ideeën kwamen al tijdens de tours, andere in de studio. Een en ander heeft als resultaat dat het schijfje in vergelijking met zijn voorganger meer gefocust klinkt. De mix van hardcore, emocore en ‘gewone’ heavy metal is verder uitgewerkt en de band klinkt melodieuzer dan voorheen. Travis: “We hebben meer tijd gehad om dit album te schrijven. Voor het vorige hadden we één maand, nu maar liefst vijf. Dat verschil is te zien en te horen. We hebben onze vorige plaat als uitgangspunt genomen en de stijl verder uitgediept. Het klinkt misschien cliché, maar de heavy stukken zijn zwaarder geworden en de melodieuze stukken melodieuzer. Er staan misschien wel meer poppier liedjes op deze plaat, maar er staan ook songs op die heavier zijn dan we ooit hebben geklonken. Vroeger had ik het gehad met een band als die zijn stijl veranderde, maar daar ben ik overheen gegroeid. Als mensen het niet leuk vinden, is het ook goed.”

De cover wordt gesierd door een vampier. Volgens Travis denken veel mensen dat het een conceptalbum over vampieren is. “Dat is echter niet het geval”, verzekert hij. “We vinden vampieren gewoon cool en zijn allemaal fan van horrorfilms.” Genoeg reden voor KindaMuzik om de gitarist een aantal citaten uit vampierenfilms voor te leggen waarop de beste man mag reageren:

“Evil is a point of view” (Uit: Interview With The Vampire).
Travis: “Dat is helemaal waar. Het is een beetje hetzelfde als I’m the beholder. Het zet je wel aan het denken of je evil bent of niet.”

“We’ve all become God’s mad man, all of us” (Uit: Bram Stoker’s Dracula).
Travis: “Zo voel ik me zeker wel eens, vooral als ik op tour ben. Dat alsmaar opgesloten zitten in een tourbus met steeds dezelfde mensen. Weg zijn van huis. Niet elke dag kunnen douchen. We worden allemaal wel eens gek, een keer in de zoveel tijd. Het rommelt dan ook wel eens in de band, maar dat is normaal. We moeten elkaars ruimte respecteren. Om binnen Atreyu te passen hoef je jezelf niet te serieus te nemen; je moet zeker om jezelf kunnen lachen. Het is geweldig om in een band te spelen met je vier beste vrienden. Of je een vampier moet zijn om in Atreyu te spelen? Hahaha, nee, dat hoeft niet. Maar het zou ons wel helpen bij ons image!”

“Being a vampire sucks” (Uit: Buffy The Vampire Slayer).
Travis: “Ik denk van wel. Je kunt niet overdag naar buiten. En je gaat nooit dood. Maar niemand wil voor altijd leven. Slapen in een doodskist… Nee, dat is niets voor mij. En ik houd van Italiaans eten, dus ik houd van knoflook. Nee, ik weet het zeker: ik zou geen vampier willen zijn.”

Voldoende over vampirisme en terug naar het album. Producer Eric Rachel werd ingeruild voor Gggarth Richardson, die eerder werkte met onder andere Kittie en Rage Against The Machine. “Hij is al even bezig”, vertelt Travis, “en weet dus wat hij doet of waar hij mee bezig is. We zijn geen echte studioband, maar hij wist ons prima op ons gemak te stellen. Ik word helemaal gek als ik te lang in de studio moet verblijven, omdat ik dan continu hetzelfde moet doen. We zijn gewoon meer een liveband. Daarom zijn we ook zo ver gekomen als dat we nu zijn, door het uitgebreide touren en het spelen elke avond. Maar Gggarth heeft ons in ieder geval gepusht om het beste uit ons te halen en dat is te merken aan het resultaat. En natuurlijk had het er ook mee te maken dat we nu dus meer tijd hadden. Na zes maanden in de studio wisten we niet of de mensen ons nog zouden kennen, dus een grote last viel van onze schouders toen op 29 juni het album verscheen.”

De band kan dus weer opnieuw de planken op en doet dat graag met zijn collega’s uit dezelfde plaats: Orange County (Florida) is wat ze met elkaar verbindt. Travis is dan ook erg enthousiast over de scene aldaar. “Orange County is niet zo groot. Maar er zijn veel kansen voor beginnende bands om op te treden. Orange County is momenteel erg hot qua heavy muziek. Bands als Bleeding Through en Eighteen Visions komen allemaal uit die streek.” Maar hij heeft wel wat uit te leggen. Want hoe komt het in godsnaam dat uit het zonnige Orange County zoveel donkere, melodramatisch muziek afkomstig is? “Ik denk dat dat niets te maken heeft met waar je vandaan komt. In het begin van de jaren negentig waren er veel deathmetalbands die uit Florida kwamen. Morbid Angel en Obituary bijvoorbeeld. Maar of je nu arm, rijk, donker of wit bent; iedereen heeft moeilijke perioden in het leven. Dat hoort er nu eenmaal bij. Misschien voelen mensen zich beter als ze horen dat ze niet de enige zijn die zich klote voelen. En weet je, waar je vandaan komt maakt helemaal niet uit voor de vraag of je van heavy muziek kunt houden.”

http://www.kindamuzik.net/interview/atreyu/atreyu-over-vervloekte-vampieren-en-blasfemie/7244/
Meer Atreyu op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/atreyu