• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Arrested Development: Positief, maar verbitterd

Het noodlot van Arrested Development is dat het succes en impact van hun eerste album nooit is overtroffen. Dit besef doet ze in 1996 de das om. Nu zijn ze terug, met een nieuw album, een Europese tour en een gehandhaafde boodschap: “Ik geloof in een fundamentele verandering, waarbij alle middelen zijn geoorloofd.”

Tekst: Roberto Lobosco

Publicatiedatum: 24 november 2006

“Je kunt beter voor jezelf schrijven en geen publiek hebben, dan een publiek hebben en geen zelf hebben. Ik sta voor kinderen en de onschuld in hun ogen. Ik sta voor schoonheid en andere aardse zaken als geboorterecht en dood. Ik sta voor dingen die we niet kunnen aanraken zoals liefde, geloof en opoffering. Ik sta voor waarheid.”

Volgens rapper en voorman Speech zegt deze tekst uit ‘Stand’ van hun nieuwe album Since the Last Time, waar het om draait bij Arrested Development. Daarom draaide het al veertien jaar geleden, toen het neo-hippiecollectief een grammy voor hun debuutalbum ontving en door Rolling Stone werd uitgeroepen tot band van het jaar. Voor het eerst was er een hiphopband die het genre oversteeg. Die met een positief geluid de luisteraars bewust wilde maken van zwarte onderdrukking, liefde voor familie en respect voor vrouwen. “Wij bevolken een bepaald gedeelte in de muziekbusiness,” zegt Speech. “Het is een niche, waarin we onszelf blootgeven. Veel artiesten durven dat niet, simpelweg omdat het niet verkoopt.”

Het snelle succes is uiteindelijk de ondergang van de band. De ego’s kunnen niet meer samenwerken en hebzucht en jaloezie zorgen in 1996 voor een onherstelbare breuk. “Wij volgden de omgekeerde weg,” zegt Speech. “Een normale band krijgt een aantal jaren om zich in een betrekkelijke luwte te ontwikkelen. Ons eerste album was meteen een hit, waardoor we ons als band niet konden ontwikkelen.”

Tien jaar later zijn ze weer bij elkaar en spatten ze als vanouds van het podium. “De synergie van de bandleden was er onmiddellijk weer toen we bij elkaar kwamen. Inmiddels hebben we ons ontwikkeld als persoon en is het heerlijk om weer samen muziek te maken. We zijn volwassen geworden, getrouwd en hebben kinderen gekregen. Maar onze boodschap van toen staat nog steeds overeind. Wat mij betreft zit de zwarte man nog steeds in een arrested development. Nog steeds moeten we vooruit in onze spirits of thinking. We blijven ons zien als de boodschappers van een nieuwe visie.”

Worsteling
Inmiddels zijn het dertigers, behalve natuurlijk Baba, de opa van het stel die in de jaren negentig ook al stokoud was. Het album luistert als hun eerste album. Hoewel nog altijd met een positieve inslag, hebben de teksten een verbitterde toon. Niet voor niets heet de afsluiter op Since the Last Time ‘Nobody Believes me Anyway’. “Wij maken muziek met een positieve inslag, maar we blijven altijd realistisch. Je ontkomt niet aan het systeem.”

Speech heeft de industrie zien veranderen. “Toen wij begin jaren negentig op onze top waren, werd er aandacht besteed aan het hele spectrum van hiphop. Op televisie zag je mc Hammer, maar ook 2 Live Crew en De la Soul. Toen P. Diddy met zijn badboys op de proppen kwam, is het materialisme steeds belangrijker geworden. Die kant van de hiphop was er altijd al, maar lang niet zo bepalend als nu. Ik praat over liefde, maar deze kant van hiphop wordt genegeerd. Het is niet sexy om dit te zeggen. Als je een boodschap hebt, wordt die niet gewaardeerd, maar stelselmatig uit het voetlicht gehouden.”

De tendens die Speech schetst, geldt echter niet alleen voor hiphop. “De populaire cultuur is in de middeleeuwen beland. Hoewel er meer media is, worden die door een handjevol mensen gecontroleerd. Terwijl iedereen zegt dat het vrijer is geworden, is er juist veel meer controle. Beroemdheid en status zijn de belangrijkste waarden. Het zijn hard times voor mensen die een andere kant belichten. Common, The Roots, we worstelen allemaal. Public Enemy heeft het zelfs moeilijk. Geen van allen krijgt een clip op televisie. In essentie is dit een systematische boycot van muziek met een boodschap. Daar strijd ik tegen.”

Was iedereen maar zoals Arrested Development. Dan zou de wereld er heel wat rooskleuriger uitzien. “Ik sta voor familie als hoeksteen van de samenleving, maar feit is dat steeds meer kinderen opgroeien zonder vader of moeder. Opa’s en oma’s worden respectloos behandeld in een maatschappij waar individualisme de enige waarheid is. Het zijn depressieve feiten, maar het is niet anders. Het is tijd dat mensen wakker worden.”

Geloof in wonderen
Op Since the Last Time weerklinkt het verdriet van Speech over het verdwijnen van helden uit de samenleving. “Kinderen worden opgevoed zonder te weten wie Malcolm X is. Daarom getuigen we op ons album respect naar de groten uit ons verleden: James Brown, Marcus Garvey, Mohammed Ali. Als we zulke dingen niet herhalen, zullen we het vergeten en kunnen we onszelf nooit verbeteren.”

De rol van Arrested Development zal de komende jaren onveranderd zijn: bewustzijn prediken. “Ik ben niet zo arrogant om te denken dat muziek de wereld kan veranderen,” zegt Speech. “Muziek verandert gedachten, niet de wereld. De kracht van muziek is het bieden van een nieuw perspectief. Ik ben hier maar kort, dus zie ik het als mijn taak mensen de waarheid te zeggen. Dat is uiteindelijk wat iedereen moet doen. Alles wat je hebt, moet je aanbieden. Ik zeg dat het verkeerd is wanneer familie uit de vergelijking wordt gehaald. Ik kan het alleen maar zeggen; heb niet in de hand of het aankomt. Ik heb een pen, mijn hart en een visie, gesteund door mijn geloof in wonderen.”

“Wij hebben een missie de regels van hiphop uit te breiden en mensen te inspireren de troep in de huidige hiphop te ontgroeien. Ik geloof in wonderen."(uit: 'Miracles' van Since the Last Time)

http://www.kindamuzik.net/interview/arrested-development/arrested-development-hoewel-verbitterd-nog-steeds-positief
Meer Arrested Development op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/arrested-development