• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Ane Brun is weer gelukkig

De Noorse singer-songwriter, woonachtig in Zweden, maakt zielige liedjes. Van die muziek waar je stil naar luistert. Zelf is ze eigenlijk heel spraakzaam. En gelukkig lacht ze ook veel. “I am a happy person.”

Tekst: Elisabeth van Scherpenzeel

Publicatiedatum: 03 januari 2006

Een blond meisje uit Scandinavië. Met een akoestische gitaar en een dikke muts op. Tja. Daar heb je er veel van. Toch is Ane Brun (29) een opvallend singer-songwriter die het grote publiek op Lowlands 2005 met haar zoete melancholische songs in vervoering wist te brengen. Eigenlijk is de blonde Ane Brun uit Noorwegen een vrolijk meisje. Gniffelend zit ze met opgetrokken benen in een lubberige joggingbroek en die grote blauwe muts op de divan in de hotellobby. Ze is in Nederland voor drie concerten en de promotie van haar pas verschenen album Duets waarop tien nummers staan met onder andere Wendy McNeill, Sivert Höyem (beter bekend als de zanger van Madrugada) en Ron Sexsmith. Op haar twee eerdere cds Spending Time with Morgan (2003) en A Temporary Dive (2005) zijn haar inspirators Joni Mitchell, Ben Harper en Ani DiFranco duidelijk te herkennen. Fijne luistermuziek met een zachte, soms krakerige stem waarbij de gitaar op de achtergrond tokkelt. Haar nieuwste album Duets is wederom een kalme en toch spannende plaat.

Ze nipt aan het glas rode port en haar gezicht verraadt onder het gebreide hoofddeksel grote tevredenheid. Nog geen jaar geleden was dat wel anders, glimlacht ze. “Ik was dag in dag uit onderweg om A Temporay Dive te promoten. Non-stop. De wereld leek om mij en mijn muziek te draaien. Niet realistisch en ik kreeg het gevoel alsof ik in een zeepbel leefde.” De toevallige samenwerking met andere muzikanten, dankzij een door een Noors radiostation georganiseerde tour, deed de zeepbel uit elkaar spatten. “Ik hoefde niet meer voortdurend op mezelf te focussen. Sommige mensen vinden dat misschien lekker, altijd met zichzelf bezig te zijn. Ik vind het vermoeiend.”

Zoete ellende
Pas acht jaar geleden is de 29-jarige Noorse begonnen met muziek maken. Haar Morgan-gitaar is sindsdien de vaste begeleider van de solo-artieste. Het eerste album Spending Time with Morgan werd lovend ontvangen. Ze maakte de soundtrack voor de internationaal gedistribueerde Zweedse film Mamma, Pappa, Barn (2003), maar van al het succes kon ze niet genieten. Op A Temporary Dive, vrij vertaald “een tijdelijke dip” ondersteunen de Morgan en enkele strijkers de teksten over haar burn-out en de breuk met haar geliefde. En juist de promotie van deze cd die een streep moest zetten onder het afgelopen treurige jaar maakte haar opnieuw ongelukkig. “Door alle stress van het optreden en interviews geven, vergat ik hoe plezierig het is, muziek te maken.” Het genoegen van het leven en belangrijker nog, het maken van muziek vindt Brun weer terug dankzij de samenwerking met haar Noorse landgenoten tijdens de tour. De solo-artieste bespeurt “een nieuwe uitdaging om in iemand anders zijn energie te zijn en diens energie te voelen”. In het voorjaar van 2005 realiseert Ane Brun zich dat ze in enkele maanden zes duetten heeft opgenomen. Het borrelt weer bij de Noorse en haar Morgan. Ze neemt nog vier nummers op en korte tijd na het verschijnen van haar vorige album voltooit ze Duets.

Tijdens de vraag of ze nou echt zo treurig is als ze op haar cd´s klinkt, gaat ze rechtop zitten in de bank. “Absoluut niet. Mijn muziek werkt voor mij als een therapie. Ik loop rond met een gevoel. Om het aan mezelf te verklaren schrijf ik er een gedicht over en zet het later op muziek.” In het dagelijkse leven is ze blijmoedig. “Really”, en ze trekt haar muts nog eens recht over haar blonde haren.

Scandinavië
Opvallend op Duets is dat ze voornamelijk kiest voor Scandinavische collega´s. “De stijl van singer-songwriter zit in onze genen. Ook in Scandinavië kennen we een eeuwenoude traditie van troubadours. In de donkere dagen tussen oktober en maart trekken de mensen zich terug in hun verwarmde en verlichte huizen. Wij zijn dan allemaal collectief een beetje down en depressief. In die eenzaamheid wordt vaak de gitaar op schoot genomen.” Geen handvol, maar een land vol met mensen die hartverscheurende liedjes componeren. De beste zangers staan op de cd van Ane Brun, samen met nog twee Canadezen en een Fransman. De meeste liedjes zijn eigen songs maar er staat ook één cover op, van Sam Browns ‘Stop’. Een favoriet heeft ze niet. “Alle tracks zijn in één of twee dagen opgenomen. Het ging bij alle tien even soepel en met evenveel plezier. Bovendien mag ik alle mensen persoonlijk ook graag. Waren het niet al vrienden dan zijn ze dat tijdens de opnames geworden.” De meeste lol is te horen bij de cover ‘Stop’. Waarom geen cover van een tranentrekkende smartlap uit de countrymuziek, een hokje waarin haar muziek vaak geplaatst wordt? “Het moest mijn song worden. Bij een countrynummer was dat niet gelukt. Dit nummer is één van mijn favorieten uit mijn tienerjaren. Dit liedje had ik op een cassette en draaide ik helemaal stuk.” Met A-Ha, een van haar andere popidolen uit het eigen Noorwegen heeft ze de afgelopen week in Engeland in het voorprogramma opgetreden. “Amazing! Zij waren al groot toen ik klein was.” En dan zal ze terugkeren naar het donkere, koude noorden van Europa waar een muts op het hoofd wel zin heeft. Terug naar het verwarmde huis met Morgan op de knie. Dat ziet ze wel zitten. En ze lacht.

http://www.kindamuzik.net/interview/ane-brun/ane-brun-is-weer-gelukkig/11635/
Meer Ane Brun op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ane-brun