• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

DE EIGEN KOERS VAN ALASCA

Kleurrijk, gedurfd en met zelfspot vuurde AlascA dit voorjaar nieuwe plaat Prospero de saloon in. De Volendammers waren daarna te zien in de intrigerende BNN-documentaire Het Andere Geluid van Volendam, waarin ze duidelijk lieten weten dat er meer is dan datgene waarmee het vissersdorp gebruikelijk geassocieerd wordt. Reden genoeg om de pen ter hand te nemen en zanger Frank Bond een dosis vragen voor te schotelen.

Tekst: Niels Steeghs

Beeld: Bob Siers

Publicatiedatum: 23 juni 2015

Prospero is de hoofdpersoon uit The Tempest, het laatste toneelstuk van William Shakespeare. Wat hebben jullie met die legendarische toneelschrijver?
"Ik heb een MA in Engelse literatuur met een minor in literatuurwetenschappen, en hoewel heel veel auteurs en literatuur mij beïnvloeden, vormt het werk van Shakespeare naar mijn mening zo'n beetje het Nieuwe Testament van de Westerse literatuur. Shakespeare vertegenwoordigt ongekende vrijheid, rebelse fantasie, toegankelijke kunstzinnigheid. Zijn werk is nog steeds vooruitstrevend en actueel. Prospero als karakter vat al het geweldige aan Shakespeare voor mij samen."

"Mijn studie was één grote schatkist. Alles wat je in je opneemt, luistert, leest en kijkt, kan je output verrijken. Je kunt naar mijn mening geen goede teksten schrijven zonder zelf veel te lezen en veel materiaal tot je te nemen. Shakespeares stukken zijn zo goed leesbaar, doordat zowat iedere regel poëzie bevat."

Op welke manier horen we Shakespeare en zijn sferen nog meer terug op deze plaat?
"Laat me benadrukken dat Prospero géén pretentieus album is. Het is niet zo dat je het werk van Shakespeare of andere auteurs moet kennen om het te waarderen. De magie, creativiteit en eindeloze mogelijkheden die ficties bieden, is een terugkerend gegeven in de nummers en dat is ook waarom het album Prospero heet. Het enige nummer op het album dat heel direct langs The Tempest schuurt, is het nummer 'I Cried to Dream Again'. Dit nummer bevat een bewerking van een van de indrukwekkendste passages uit het toneelstuk, en vangt heel goed de dreiging en magie ervan."

Naast de invloed van die oude toneelschrijver is er ook een andere klassieke invloed actief op het album. Ennio Morricone, de man die legendarisch is geworden met de soundtracks van spaghettiwesterns. Wat betekent Morricone voor jullie?
"Iedereen is bewust of onbewust bekend met Morricones muziek. Zijn soundtracks onder Sergio Leones films zijn universeel bekend als het geluid van het Wilde Westen. Het is krachtige, gepassioneerde muziek. Heel direct. Dat het rammelt of niet helemaal zuiver is, is niet van belang, het gaat om de intentie die de emotie zo succesvol uitdraagt. Hoe heftig en tegenstrijdig is het dat nota bene twee Italianen het beeld en geluid van het Amerikaanse Wilde Westen hebben gedefinieerd?"

Het is vooral een hele pure, organische plaat geworden met een bijna ouderwets gevoel. Kan je uitleggen waarom de plaat geworden is zoals ie er nu ligt?
"We krijgen dat compliment veel en daar zijn we heel blij om. Onze koerswijziging voor Prospero vereiste een andere benadering qua productie, sounds en mix. Voorheen was de productie zoals je die kent uit de late jaren zestig tot eind jaren zeventig het uitgangspunt. Met name Gene Clarks No Other, Paul Siebels Woodsmoke and Oranges en Lindsey Buckinghams productie op Fleetwood Mac en Rumours vormden ijkpunten. Dit is geen simpele benadering, maar wel de beste manier om recht te doen aan compositie, spel en productie. De nummers moeten leven, maar op hetzelfde moment moeten alle instrumenten, klanken en stemmen elkaar optimaal complementeren. Het is enorm tijdrovend en vereist perfectionisme. De nummers rijpen wel veel meer over een langere tijd. Dat maakt dat de boel uiteindelijk veel meer sprankelt."

In een interview met OOR zeggen jullie dat er tegenwoordig vooral muziek gemaakt wordt waar vraag naar is, in plaats van dat bands hun eigen gevoel volgen. Hoe moeilijk is het die eigen koers te behouden?
"Wij vinden het te makkelijk om ervoor te kiezen iets te maken wat al bestaat ,of te maken wat op dat moment hip is. Het is toch maf dat je in een band zit en zoveel mogelijk probeert te klinken als Engelse of Amerikaanse acts van twee à drie jaar terug? Dan wordt het maken van muziek een imitatief modedingetje in plaats van een eigenzinnig creatief en artistiek proces. Je eigen koers varen vereist hard werk, zonder snelle beloning. Het moeilijke aan een eigen koers varen is dat je perfectionistisch en keihard voor jezelf moet zijn. En na al dat harde werken heb je iets eigenzinnigs wat zeer waarschijnlijk niet populair is op dat moment. Maar wij zijn geen volgers."

"Het gevolg is dat we waarschijnlijk bij een kleinere groep succes boeken. Dat nemen we op de koop toe. Het is belangrijker je geluk te halen uit je passie: de vrijheid om te maken wat je zelf wilt. Na enkele jaren blijft vooral de zeggingskracht van het resultaat over. Niet het financiële succes of populariteit."

Het klassieke gevoel van de plaat wordt nog eens extra benadrukt doordat jullie de plaat presenteren als een "25th Anniversary Edition". Is dat hoe jullie hopen dat er over enkele decennia gesproken wordt over AlascA?
"Het is enerzijds bedoeld als grap en luchtige parodie op het genre van 25-jarig jubileumalbums, waarbij alles buitenproportioneel wordt opgehemeld. Anderzijds is het kritiek op het feit dat kleine en onfhankelijke acts van nu waarschijnlijk nooit tot dit soort releases zullen komen. De industrie, de markt en het publiek ontnemen de artiest zijn toekomst. De industrie, ontstaan uit vernieuwing en vrijheid, probeert zichzelf krampachtig in stand te houden met vrijheidsbegrenzende middelen en weigert echte onafhankelijkheid te accepteren. Het grootste deel van het publiek volgt in de regel de meute, weet door het overweldigende aanbod de weg niet meer, en wil ook nog eens alles direct downloaden of streamen voor niets. Ondertussen moet alles nieuw en hip zijn, of passen binnen een snel te herkennen genre. Het positieve is dat creativiteit dit soort obstakels altijd overwint."

In de documentaire Het Andere Geluid van Volendam van BNN wordt op enig moment door jullie gezegd dat het geen flikker uitmaakt waar je vandaan komt. Toch wilden jullie meewerken aan de documentaire. Kan je uitleggen waarom?
"We wilden het in eerste instantie niet doen. We hadden slechte ervaringen met dit soort dingen. Uiteindelijk wordt er meestal een zwart-witbeeld van Volendam neergezet en hoewel daar dan genoeg uitvergrote waarheden in liggen, blijft het grijze gebied totaal onbelicht. Allard, de regisseur, bleek wel echt het grijze gebied te willen laten zien. Wij hebben geen hekel aan Volendam. We hoeven in ons eigen nest te kakken. We laten veel liever zien dat wij en andere Volendamse artiesten zich hard maken voor een andere benadering. Er is veel gaande op muziekgebied in Volendam, met veel alternatieve initiatieven waar niemand weet van heeft. Door de persoonlijke kant uit te lichten heeft de regisseur uiteindelijk een sterk en herkenbaar verhaal gemaakt."

Heb je het gevoel dat je extra hard moet werken om je los te maken van het stigma over Volendamse muziek?
"Je staat vooraf 3-0 achter. Uiteindelijke fans hebben wel eens aangegeven dat ze ons vooraf niet wilden luisteren omdat ze hun vooroordeel klaar hadden. Volendam? Dat moet wel palingsound zijn. Mijn broertje Paul zegt het goed in de documentaire: alsof er maar één soort muziek uit een dorp kan komen. We zijn er inmiddels niet meer zo mee bezig. Waar je vandaan komt, daar kom je vandaan. Mensen met het gebrek dat ze anderen beoordelen op basis van afkomst mogen ons van harte links laten liggen."

"Volendam is overigens een bovengemiddeld muzikaal dorp. Iedereen houdt van muziek en is er direct of indirect mee bezig. Er zijn ontzettend veel gepassioneerde muziekliefhebbers. Vroeger waren Volendammers zeer vooruitstrevend in hun smaak en in het omarmen van artiesten, voordat het grote publiek ze ontdekte. Denk aan Supertramp, Plainsong, dEUS of The Jayhawks. Wat mensen ook niet verwachten, is het bovengemiddelde aantal fans van Pink Floyd en Nick Cave hier. Al met al zijn de meest logische verklaringen voor de muzikaliteit, denk ik, de van oudsher rijke platencollecties en het feit dat zowat iedereen een instrument bespeelt of zingt."

Documentaire Het Andere Geluid van Volendam terugkijken? Dat kan op de website van de NPO.

http://www.kindamuzik.net/interview/alasca/de-eigen-koers-van-alasca/26053/
Meer AlascA op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/alasca