• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Aaron Dilloway: noisebloed.

Net zoals elk ander genre kent ook de noisescene enkele genreoverschrijdende multitalenten die het stempel ‘onmisbaar voor het genre’ met trots mogen dragen. Aaron Dilloway is er daar één van. Ooit richtte hij Wolf Eyes op, maar in 2005 vertrok hij ineens naar Nepal en kondigt hij een Wolf Eyes-pauze aan. De vraag die sindsdien op de lippen van noisefreaks hangt is: hoe lang duurt die Wolf Eyes-pauze?

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 19 februari 2007

“Ik ben helemaal met de band gestopt”, verklaart Dilloway kort en krachtig. Sinds hij de noiseband in 1996 oprichtte is Wolf Eyes uitgegroeid tot één van de belangrijste spelers in het noiseveld, maar vorig jaar besloot hij dat het wat hem betreft genoeg was. Sindsdien neemt Hair Police-voorman Mike Connelly zijn plaats in, een ingrijpende wijziging maar tot dusver ook een die positief uitpakt, vind ook Dilloway zelf.

“Het vertrek zou in eerste instantie tijdelijk zijn om voor een half jaar met mijn vrouw naar Nepal te gaan. Ik was het touren daarnaast ook behoorlijk beu en toen ik thuis kwam bleek dat Mike het meer dan uitstekend deed en het laatste wat ik toen wilde was weer op tournee gaan. Vanaf toen was het dus definitief voorbij.”

Smerig, smeriger, Wolf Eyes
Sindsdien moet Wolf Eyes het doen zonder een van de meest creatieve geesten uit de noisewereld, iemand die synthesizers ombouwt tot angstaanjagende audiowapens. De pesterige noisescapes die albums als Slicer en Dead Hills zulke monumentale creaties maken komen voor een groot deel uit Dilloway’s zelfgemaakte electronica.

Gelukkig voor de liefhebber betekent zijn vertrek bij Wolf Eyes niet dat hij languit op de bank van zijn zuurverdiende noisecenten gaat genieten. De afgelopen twee jaar verscheen er al een reeks indrukwekkende solo albums, onder zijn eigen naam of als Spine Scavenger, zijn synthmolesterende alterego.

Echt missen doet hij Wolf Eyes dan ook niet, laat hij lachend weten. “Ik hoef me nu voor niemand meer te verantwoorden, haha. Wat ik soms wel mis is een scherp klankbord, al valt dat ook wel mee want ik zie ze allemaal nog regelmatig.”

Claims dat het opzwepende, smerige noisepeil zonder Dilloway duchtig omlaag is gegaan wuift hij ook lachend weg. “Dat slaat nergens op. Die gasten zijn waarschijnlijk smeriger dan ik ben! En het blijkt dat het ze lukt om ook zonder mij de meest vreemde dingen te bedenken. Geweldig vind ik dat, al is het ook wel een beetje vreemd om het nu eens vanaf de zijlijn te ontdekken.”

Slangenbezweerders
Nepal dus. Dilloway’s vrouw werkt er sinds zeven jaar regelmatig. In 2005 reist ze er in het teken van haar studie Nepalese gebarentaal (verzin het maar) weer naartoe. “Ik heb haar een half jaartje vergezeld”, legt Dilloway uit. “Terwijl zij voor een dovenstichting in Katmandu werkte, zwierf ik door de straten van die stad om vanalles en nog wat op minidisc en cassette op te nemen.”

Vooral een stel Indiase slangenbezweerders in het toeristische deel van Katmandu fascineren hem eindeloos. “Die waren erg snel een obsessie voor me. Twee maanden lang ging ik een paar keer per week naar ze toe om opnames te maken. Elke keer als ik langskwam gingen we naar een steegje en daar nam ik tientallen bandjes van ze op. Tijdens de pauzes rookten we sigaretten en dronken we samen chai in een theehuis. Na elke dag gaf ik ze wat geld, ik was erg gul omdat ik ze zo geweldig vond en ik wist al na de eerste paar opnames dat ik dit uit wilde brengen.”

Dat is inmiddels gebeurd, in twee delen, Sounds of the Indian Snake Charmer, deel I en deel II. Een fascinerend geheel van bewerkte fluiten, percussie en Nepalese stadsgeluiden. Niet echt een collage maar een vloeiend en intrigerend geheel dat op een geheel eigen wijze aansluit bij de werken van musique concrète-pioniers als Luc Ferrari en Pierre Schaeffer.

Ook het vorig jaar op elpee uitgekomen Rotting Nepal bevat gemanipuleerde sfeerimpressies van Nepal maar ditmaal in een minimalistischere, abstracte electronicastijl. “Totally strange, zelfs voor mij”, biecht hij op als ik hem vraag naar de verschillen tussen die elpee en het snake charmer-tweeluik.

The New Blockaders
Om zijn significantie nog maar eens te onderstrepen staat Dilloway begin december 2006 onder zijn eigen naam op een volgepakte ATP festivalaffiche. Samen met Wolf Eyes maar ook met onder andere The Stooges, Nurse With Wound, Mouthus, Sun City Girls en zijn grote voorbeelden/inspirators The New Blockaders, aan wie hij het in 2006 op zijn eigen Hansonlabel uitgekomen Asset Stripping opdraagt. “The New Blockaders zijn een extreem belangrijk project voor me. Hun visie, de beeldvorming, het mysterie dat ze omringt. Alles is vrijwel perfect aan The New Blockaders.”

Evolutie
De waardering voor Dilloway stamt niet puur en alleen uit zijn tijd bij Wolf Eyes. Al veel langer runt hij het Hansonlabel, dat inmiddels een onmisbare peiler in de noisescene genoemd mag worden. Met een flinke reeks aan cassette-, cd- en elpeereleases van pre-Wolf Eyes eenheden als The Beast People, Universal Indians en Isis & Werewolves, voormalig Wolf Eyes-lid en nu partyrocker Andrew W.K. en relatief oude noiserotten zoals Nautical Almanac en Kevin Drumm.

Maar natuurlijk houdt hij als noisefreak steevast de vinger aan de pols. “Charlie Draheim, Darksmith, Emeralds, Lusas Raelon”, tipt hij vast als namen om in de gaten te houden en al op Hanson verschenen albums van Hair Police, Dead Machines en Pedestrian Deposit zijn allemaal voorbestemd om klassiekers in het genre te worden.

“Ik ben met Hanson begonnen in de tijd dat er alleen nog papieren catalogussen en enkele underground tijdschriften zoals Bananafish en Muckraker bestonden die aandacht besteden aan dit soort muziek. De laatste jaren is het internet een immense rol gaan spelen bij de groei van die underground. Het is veel makkelijker geworden om nieuwe dingen te ontdekken. Ik herinner me nog dat ik door de RRR (noiselabel – JH) catalogus bladerde en dingen uitkoos die interessante namen hadden. Soms leverde dat belabberde muziek op maar andere keren stuitte je op het meest fantastische spul ooit."

"Een deel van me mist het mysterieuze aspect van alleen wat namen in een tijdschrift of catalogus wel. Nu kun je overal wel twintig seconden van beluisteren en dan beslissen of je het wilt hebben. Het is ook een reden om Hansonalbums op elpee uit te brengen. Ik hou niet zo van mp3’s en cd’s. Ik heb veel liever een écht, waardevol object in mijn handen, compleet met een mooi stukje artwork.”

Aaron Dilloway’s top 3 van 2006
Charlie Draheim – Possession (Tone Filth)
Bloodyminded – Magnetism (Bloodlust!)
Joe and Joe – Joe and Joe (LAFMS)

http://www.kindamuzik.net/interview/aaron-dilloway/aaron-dilloway-noisebloed/14908/
Meer Aaron Dilloway op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/aaron-dilloway