• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Aafke Romeijn: alles moet groot en meeslepend

Duister, macaber en schizofreen. Verschietend van lieflijk naar tranentrekkend. Debuut Stella Must Die van Aafke Romeijn is allesbehalve een lichtzinnige plaat. Het is een rockopera die afrekent met een demon uit het verleden. Want Stella bestaat. KindaMuzik spreekt Romeijn over de persoon die haar inspiratie bracht voor een volledig album. "Ze is zo'n persoon die je leven met één hand oppakt en zo naar de andere kant van de kamer smijt."

Tekst: Niels Steeghs

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 16 februari 2012

Onomwonden vertelt Romeijn over Stella. Op één nummer na dragen alle liedjes ook die naam, telkens gevolgd door een Romeins cijfer. "Nadat ik drie nummers in één take had opgenomen wist ik dat Stella een album verdiende. Ik begon binnen een paar weken tientallen liedjes over haar te schrijven. Al snel wist ik dat ik er een fictief persoon van moest maken, zodat ik het hele verhaal zou kunnen vertellen zonder dat ik me ooit zou hoeven te verantwoorden over leugens. En de waarheid, wanneer mensen die zouden herkennen. Ik wist meteen dat de enige manier om werkelijk met haar af te rekenen een moord was."

"Het is fijn dat een conceptalbum de ruimte biedt om een verhaal te vertellen en verdraaien. Het was een hele bevalling. Maar het is het meest persoonlijke verhaal dat er is. Ik heb van verschillende mensen de reactie gehad: 'Het is alsof je je dagboek voorleest.' En ook: 'Het voelt bijna gênant, zo persoonlijk is het.'"

Pathetiek
Muziek als verwerkingstherapie, zou je denken. Maar niets is minder waar. Het blijven open wonden, aldus de jonge zangeres: "Ik ben zo mogelijk de meest weemoedige en melancholische persoon die ik ken. Alles moet altijd groot en meeslepend, er mag geen gulden middenweg gevonden worden. Daarna moet er gezwolgen worden in het herbeleven van alles wat gebeurd is. Klinkt vrij dramatisch. En dat is het eigenlijk ook gewoon."

De dramatiek ten spijt, er is ook gewoon ruimte voor een lach en voor zelfspot. Dat geldt met name live, op het podium. "Ik vind het heerlijk om in mijn eentje te spelen en te praten met het publiek. Het is zo niet-intimiderend. Je kunt juist handig gebruik maken van je kwetsbaarheid. Het helpt ook bij het maken van grappen. Mijn meest hilarische nummers zijn solo, die verdragen eigenlijk geen begeleiding. Het publiek moet naar mijn gezicht kijken, naar de woorden luisteren en dan lachen. Pijn is namelijk om te lachen. Mijn ontzettende pathetiek is alleen te verdragen doordat ik me kwetsbaar opstel en er zelf de hardste grappen over kan maken."

Agressie
Daarop kon Romeijn al prima oefenen tijdens de Grote Prijs van Nederland, waarvan ze afgelopen jaar de halve finales wist te bereiken. Daarvan leerde ze veel. "In de eerste ronde was de jury laaiend enthousiast. Live heb ik altijd een aantal nummers die licht en humoristisch zijn. Je kunt op een heel lichtzinnige manier vertellen waarom je iemands ballen eraf snijdt. De jury zei: 'Doe daar meer mee.' Tijdens de halve finale heb ik me enorm laten meeslepen door mijn zenuwen en de hele entourage. Daardoor kwam ik niet goed uit de verf."

Ondanks die uitschakeling leverde dat hele traject haar vooral energie op. Romeijn speelde op de radio, hoorde opeens haar eigen muziek terug in Goede Tijden, Slechte Tijden en kreeg recensies waar, zo stelt ze, de liefde vanaf druipt. "De enige echt negatieve energie kwam op Twitter, toen de plaat net op de luisterpaal verscheen. Een prominent persoon uit de muziekbusiness - ik noem geen namen - riep wel vijf tweets achter elkaar dat Stella Must Die de slechtste plaat was die hij ooit gehoord had en dat ik uit mijn lijden moest worden verlost. Ik schrok me lens. Nooit heb ik gedacht dat mensen je dood kunnen wensen vanwege een paar liedjes. Achteraf ben ik trots dat ik zoveel agressie heb kunnen ontfutselen aan iemand. Die klap in mijn smoel heeft ervoor gezorgd dat ik alleen nog maar harder werk om mijn punt te maken."

Elbow
En dat harde werken, daar geeft Aafke Romeijn fanatiek een vervolg aan. Muzikaal liggen de volgende plannen er al. Met haar band Mr. Blue Sky heeft ze net een nieuwe plaat opgenomen. Omdat ze dat ook nodig heeft. "Het maken van gitaarherrie zal ik nooit overboord gooien, ook al gaat mijn solocarrière nu hard. Het is heerlijk om een kar te hebben die je niet in je eentje hoeft te trekken." Maar ook het soloproject krijgt een vervolg. Romeijn wil liefst nog niet veel onthullen, behalve dat het iets met chansonnier Jacques Brel te maken heeft. "Brel is mijn grootste inspiratiebron. Zozeer dat ik één van zijn songteksten op mijn arm heb laten tatoeëren: "Bien sûr le temps qui va trop vite", uit 'Voir un Ami Pleurer'."

Naast haar baan als docente op een gymnasium legt Romeijn ook de laatste hand aan een boek, Het Professionele Leven van Keetje Kwant. "Dat gaat over dezelfde richel tussen feit en fictie waar ook Stella Must Die op balanceert. En over liefde, onbereikbaarheid, het gevecht tegen volwassen worden en destructie. Bij het schrijven van de laatste paar hoofdstukken ontdekte ik The Seldom Seen Kid van Elbow. Die teksten gaan precies over hetgeen waar ik over schrijf. Het laatste hoofdstuk van het boek heb ik geschreven met een dikke fles wijn en het laatste nummer van het album op repeat. Nog nooit heb ik zo gejankt, maar achteraf is het misschien wel het beste wat ik tot nu toe geschreven heb."

http://www.kindamuzik.net/interview/aafke-romeijn/aafke-romeijn-alles-moet-groot-en-meeslepend/22555/
Meer Aafke Romeijn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/aafke-romeijn