Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Space is the place is wel vaker het devies op Roadburn, maar vrijwel nooit zo duidelijk als bij de opener in het Patronaat op vrijdag: Majeure, het soloproject van Zombi-drummer Anthony Paterra. Verwacht suizende analoge synths op zijn jarenzeventigkrautrocks: Tangerine Dream, Cluster en een flinke dosis John Carpenter. Soms beatloos, regelmatig ook met een heerlijke groove. Hemels wegzweven op glorieuze synthtapijten, wat een zaligheid.
En even later mag zijn Zombi-maatje Steve Moore hem ook nog opvolgen in dezelfde zaal! Wellicht iets experimenteler dan Majeure, maar verder is ook hier spacey kraut van voor tot achter, waar je alleen maar in gelukzaligheid gedompeld naar kunt luisteren, zwevend van de ene naar de andere wonderlijke planeet. Wat een trip gaat dit worden.
Als je het boze-mannen-metal-gedeelte uit Deftones weg zou halen en er wat extra doom en donkere synthpop en postrock voor in de plaats zou zetten, krijg je waarschijnlijk Junius. Tot nu toe opereert de band vooral onder de radar, maar dit zou eigenlijk niet lang meer moeten duren, want de mooie, catchy zanglijnen zorgen zelfs voor een Tears for Fears-referentie. Als het optreden even goed is als de laatste ep moet dit echt goed komen.
Omdat Fields of the Nephilim op de zaterdag nog eens een lange set speelt, wordt het vandaag het Noorse Brimstone, met jazzy prog, zoals het eigenlijk eind jaren zestig en begin jaren zeventig werd gespeeld. Melodieus, losjes, authentiek en dan ook nog redelijk compact (voor progbegrippen dan). Benieuwd hoe het tot zijn recht zal komen in de Stage01, maar kom vooral zelf kijken. Die zang nemen we dan op de koop toe.
Als ik de Cul de Sac nog binnen kan komen, ga ik zeker naar City of Ships, melodieuze, slepende emo. Niet direct de meest voor de hand liggende stijl op Roadburn, maar ach, als je sowieso al vieze, naargeestige sludge, krautrock en obscure trve black metal serveert, kan emo er ook nog wel bij. Om vervolgens Robert Hampson solo te gaan zien, waarschijnlijk - dat weet je namelijk nooit helemaal zeker bij hem - met avant-gardedrones die melodie en songstructuur nooit dicht in de buurt laten komen. Pittig spul en not for the fainthearted.
Daarna is het eigenlijk nog onduidelijk: opgaan in de tribal trance Noorse stijl van Wardruna of juist uit mijn dak bij de no-nonsense jarenzeventighardrock van Admiral Sir Cloudesley Shovell? Allebei zeer aanlokkelijk en het ligt maar net aan de stemming van het moment (en de hoeveelheid genuttigd bier) waar ik het meest zin in zal hebben.
"Long running contributors to the biker/psych/drone/protometalriffage continuum of overlord bad vibes and mental explosions", noemt de artist-in-residence van The Quietus The Heads en dan kun je toch niet anders dan spacerocken in het Patronaat? Daarna wordt het weer moeilijker: naar de grote zaal voor de opperhoofden van Enslaved (die nieuwe plaat is geweldig!) of naar de Cul de Sac om Downfall of Gaia zijn verwoestende mix van doomy sludge, postmetal en black metal te zien en horen spelen? En weer daarna: de compromisloze funeral-doom van Profetus - zwaarmoedig tot op het bot en trager dan traag - of juist de heerlijk losjes gespeelde ouderwetse progrock van Agusa? Totaal verschillend van elkaar, maar allebei even aanlokkelijk.
Wardruna en Enslaved hebben niet alleen driekwart van de vrijdag gecureerd, ze hebben ook nog een samenwerkingsverband, Skuggsjá, dat voor het eerst optreedt buiten Noorwegen. Verwacht een brutale mengeling van klassiek en hedendaags, van oude Noorse folk en harde metal en van traditionele en moderne instrumenten. Een mooie afsluiter voor de vrijdag, hoewel er heel fijn gespacerockt kan worden bij Pyramidal als er nog energie over is.
http://www.kindamuzik.net/festival/roadburn/roadburn-2015-de-route-van-bas-donderdag/25851/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: