• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

PINKPOP 2003: drie dagen waar voor je geld.

Nog twee weken en dan reizen er weer overvolle treinen af naar het Limburgse Landgraaf voor drie dagen muziek en ander genot op het Pinkpop Festival 2003. Met de in sommige kringen ontzettend trendy indier than thou mentaliteit wordt meesmuilend neergekeken op dit ‘commerciële’ festival.

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 01 januari 1998

Objectief gezien echter is er in die paar festivaldagen wel een berg moois te horen. Kindamuzik geeft alvast een paar tips en caveats; een korte vooruitblik of handleiding voor Pinkpop 2003.

Vorig jaar eindigde ik mijn recensie nog met de stelling dat Pinkpop niet (meer) de plaats was waar muzikale noviteiten ontdekt konden worden. Dit jaar zijn er, naast en tussen de groten, toch wel weer een aantal pareltjes te ontwaren.

De eerste dag hoef je niet direct op het terrein te verschijnen, want de afgrijselijke nu-metal van Liftid is akoestische milieuvervuiling van de ergste soort. Dit werk is inmiddels toch wel vaak genoeg door de a-creatieve mangel gehaald, zou ik zo denken. De innemende singer/songwriter Tom McRae kan in de 3FM tent laten zien dat er tussen het mega geweld, of de wannabe’s, ook nog pure eenvoud en schoonheid in het ambacht van het liedjesschrijven schuilt. Met het perfecte album Just Like Blood op zak, is dit direct een act om op te letten!

Verder gaat de tocht naar Deftones, gezegend met een magistraal dubieuze live reputatie, maar wel een nieuw album dat er mag zijn. Aangezien de plaat weinig nieuws liet horen, is het te hopen dat ze hun live presentatie wel opgepoetst hebben. Anders wordt het weer een uur lang tegen de afgezakte onderbroek van Moreno aankijken… En er zijn prettigere uitzichten. Zoals de meestal gelikte rockshows van Placebo. Ook hier gebeurt er op CD niet veel wereldschokkend anders dan we al kenden, maar als dat van deze hoge kwaliteit is, dan is er geen reden tot zeuren. En ze zijn nooit te beroerd om toch nog maar die paar overbekende hits te spelen. Een uurtje of twee voor het Noord Podium genieten dus.

Om de nacht in te gaan, kan de consumptie van het een of ander maar beter meteen beginnen, want van Moby hoef je niets anders te verwachten dan de geijkte ADHD set van gouwe ouwe en wat recenter werk (wat toch hetzelfde klinkt als de rest). Kan aardig worden, maar dan toch vooral vanwege de meestal sterke licht shows.

De brute rock van Peter Pan Speedrock mag de resten slaapzand uit mijn ogen blazen, Flogging Molly de glimlach op het gezicht (en de eerste biertjes van de dag!) tevoorschijn halen met hun ‘drunken folky lullabies’ en Ozark Henry de muzikale invulling geven aan dromerige sfeervolle momenten; een zeker juweeltje deze editie van Pinkpop!

Even wat rommel (Lifehouse) skippend, op weg naar de echte vuige rock van The Eighties Matchbox B-Line Disaster. Ongelooflijk smerig rockend album afgeleverd en jonge honden gitaargeweld met net die knipoog naar het verleden. Eerst dit jaar in Ekko formaat zaaltjes, nu al op Pinkpop! Een mooie opmaat dus naar die andere band met een hang naar vervlogen tijden: The Dandy Warhols. Zij bewezen op Lowlands vorig jaar al veel meer te zijn dan ‘dat bandje van die mobieltjes reclame’ en Welcome to the Monkey House is (weer) een topplaatje geworden. Dus dat wordt feesten geblazen!

Dan mag de rem er wel weer op. Driedubbele oordoppen in: Anouk gaat op het Zuid Podium weer een potje Haagse bluf serveren waar ik minder dan niets in zie (is trouwens ook zo met Kane en Di-Rect, wat is dat toch daar in de Hofstad?). Nog maar wat gereutel van Counting Crows (is toch te saai en braaf voor woorden, gaat dat zien op een EO Jongerendag) overslaan en ik verwacht ook niet al te veel van Zuco 103; al zou dat zomaar een stomende Zuid Amerikaanse party kunnen worden. Wie weet?

Krachten gespaard dus. En dan met de blik op oneindig de gedachten laten wegdrijven op de triphop van Massive Attack. Stonden ze voor een hoge prijs eerder in de Bierhal, hier op Pinkpop pik je de grootmeesters van dit genre toch maar mooi even mee. Met een goede geluidsmix kan dit een meer dan weergaloze show worden. Dik aanstiften dus in het programma. Massive Attack moet je zien!

Drukte alom op de hoofddag, dus lekker uitslapen kan ervoor zorgen dat de rij voor ingang al opgelost is. En missen doe je niets van enig belang. Zorg maar dat je voor kwart voor twaalf aanwezig bent wanneer soulman Solomon Burke de 3FM tent doet swingen. De meesten zouden nooit naar een eigen concert van de man gaan, maar hier is het mooi meegenomen en hoogstwaarschijnlijk erg goed binnen te houden op de vroege ochtend.

The Cardigans speelden een paar jaar geleden op Lowlands een opvallend harde set, ver verwijderd van hun toch wat tuttig zoetige imago. Dat mogen ze nu komen herhalen. Dan heb je meteen een aardige overbrugging naar de machismo power rock van Danko Jones. Op Lowlands al een drijfnat bezwete Charlie tent achterlatend, zal hij ook Pinkpop doen trillen op zijn grondvesten. En geef toe; aardige meiden als Ilse de Lange… het is leuk en aardig, maar dat hoef ik niet te zien, slapen kan een andere keer wel weer. Tilburgse aardappelgezichtjes kunnen me gestolen worden, op gaat het naar Royksopp! IJslandse schoonheid die het helaas nog steeds moet doen op 1 album. Maar dat was dan ook wel een prijsplaatje! Weer (!) op Lowlands waren ze een verrassing van de betere soort. Knallende beats en niet bepaald de zoete softporno tonen die je kent van Eple of Poor Leno. Toch veruit te prefereren boven de bagger van Sum 41.

Iets eerder vertrekken bij Royksopp om de Queens of the Stone Age vanaf seconde één te zien. Kan alles of niks worden. De tournee loopt op de laatste benen. De band kan dan in super ingespeelde bloedvorm verkeren, of stuk gespeeld zijn. Songs for the Deaf heeft evenwel zoveel goed materiaal en met een keuze uit de oudere hits en misschien wel wat recent geschreven nummers voor het nieuwe album, kan deze echte headliner zijn positie in de hedendaagse rock top mooi versterken.

Moeilijke keuze voor de boeg: het wordt toch eerst maar Audioslave. Eens zien of ze het sterke debuut op de festivalweide ook kunnen overbrengen. Als het smaldeel Rage against the Machine in de gelederen het nog steeds kan, zet het KNMI dan maar op scherp; want daar gaan de seismometers weer… Mocht het tegenvallen, dan is Moloko een heel aardige tweede keus. Sterk poppy werkstukje afgeleverd dit jaar en altijd weer een beetje mysterieus door die aparte stem.

Vluchten! Asielaanvragen achter een dikke laag beton wanneer Linkin Park begint. Laat maar hangen, zou ik zeggen. Zal allemaal wel. Kiddies vooraan, de rest ver weg ergens in hoopvolle verwachting (Sven heeft geluk, de Kiddies niet. De Amerikanen komen niet – red). Op het debuut van JXL’s live show, overladen met gastvocalisten en ongetwijfeld een geweldig concert. De Alpha ging op Lowlands (alweer!?) helemaal los en toen was Tom – JXL – Holkenborg solo. Onderstrepen en niet vergeten, dan heb je echt wat gemist!

En dan mogen de geflipte Patchanka’s van Manu Chao het einde inluiden, wat wel gepaard zal gaan met een kakofonie aan geluid van de enorme band. Maar misschien is daarin toch nog wel een kekke groove te ontdekken en kan de laatste energie gebruikt worden om in de invallende duisternis de voetjes nog één keer van de vloer te doen.

Te commercieel? Slechte line up dit jaar? Niet leuks voor de echte muziekliefhebber? Voer voor de massa?

Dat dacht ik niet. Zeker is dat Pinkpop het echte ontdekken aan Lowlands en dergelijke overlaat en wel weer op safe speelt met een paar zwakke Nederlandse bandjes. Maar dat is een bekend verhaal. Dit jaar staan er toch weer een paar toppers tussen die je gewoon niet mag missen (Royksopp, Ozark Henry, Danko Jones). En – in ieder geval voor mijn smaak – een rijtje grote namen die er echt mogen zijn (Audioslave, Massive Attack, Queens of the Stone Age).

Waar veel bezoekers van Pinkpop niet alleen voor de muziek komen, of voor Linkin Park (hoe muzikaal is dat?), is het dit jaar, gebaseerd op Boonstra kennis, wel te verwachten dat ze eens iets te zien en horen krijgen dat normaal ver buiten hun gehoorsveld zou blijven. Dat is de winst van de balans in de line up van dit jaar.

Spullen pakken, goed weertje en dan kan het seizoen van start! Niet zeuren over de afwezigheid van Zwan (had er toch echt móeten staan!) of Radiohead (ga dan lekker naar Werchter, krijg je het affiche van vorig jaar met het vreselijk gedateerde Metallica als bonus, amaai!).

Pinkpop 2003 is drie dagen lang waar voor je geld. Zeker als je met een beetje beleid rondloopt. Inderdaad: je ontdekt er niets meer, maar ziet in drie dagen tijd wel een berg topartiesten de revue passeren. Een revue die dit jaar veel beter is dan we jaren hebben gehad.

http://www.kindamuzik.net/festival/pinkpop/pinkpop-2003-drie-dagen-waar-voor-je-geld/3304/
Meer Pinkpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop