• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

En nu weer eens een gewone Pinkpop

De ontwikkeling van de groot-groter-grootst-strategie van de afgelopen jaren ging zo'n beetje van The Red Hot Chili Peppers via Coldplay en Bruce Springsteen naar The Rolling Stones. En daar houdt het voorlopig op, tot U2 betaalbaar wordt dan. Op 12, 13 en 14 juni weer 'ns een gewone Pinkpop, zal Jan Smeets hebben gedacht. Erg? Neu. Acts om naar uit te kijken? Genoeg!

Tekst: Martijn Kuijpers

Publicatiedatum: 09 juni 2015

Het is misschien nooit het festival voor de fijnproever geweest, maar het etiket 'saai en voorspelbaar' mag je gerust van de roze pop verwijderen. Natuurlijk zijn er de usual suspects en de verplichte package deals, maar er is ook steeds meer te kiezen. Denk aan het vierde podium, dat sinds vorig jaar ook ruimte biedt aan bands die minder dan tienduizend man op de been brengen. Denk aan de inmiddels 58 acts (twee jaar geleden nog 40, vorig jaar 51), waarmee het aanbod zeker verdiept is. En hoewel de jongens en meisjes nog steeds voor twaalf uur naar bed gestuurd worden, gaan de optredens dit jaar wel een uurtje langer door. Naar Pinkpop ga je nog altijd om muziek te horen die je al kent. Mooi meegenomen dat je daarbij steeds vaker ook iets nieuws ontdekt.

Dit kan nog leuk worden
Luister naar 'Lovesick' van Peace en je krijgt spontaan heimwee naar de tijd dat je geen liefhebber maar supporter van een band was (wij tipten ze trouwens twee jaar geleden al). Dit is een band om vóór te zijn, zoals je dat in de jaren negentig misschien voor Supergrass was. En verdraaid, daar is Gaz Coombes, voormalig frontman van die britpoppers, tegenwoordig met wat minder tempo en wat meer contemplatie. Nog altijd dat fijn schelle randje in de stem. Verwacht bij Gavin James een tent vol gillende meisjes. Maar ook gillende meisjes hebben het niet altijd verkeerd. Ja, het is een dun lijntje tussen prefabsinger-songwriters en artiesten met een eigen verhaal. Maar deze Ier is er een van de laatste categorie. Een broekie met een echte stem.

Nog veel jonger is de Noorse AURORA. Op Pinkpop nog net achttien jaar oud, gaat zij Stage 4 stil krijgen. Ze heeft een beetje die gekkigheid van het noorden, met zo'n stemmetje. Maar prachtig mooie muziek. O ja, en Katy Perry vindt haar leuk. Fris alternatief voor dat vermoeiende balkangehuppel is Shaka Ponk, die uiteraard een 'feestje gaan bouwen'. Chansonpunk zou je kunnen zeggen. Goed opletten, want hoewel al jaren bezig en bekend in Frankrijk, ga je hier nooit meer iets van horen. Moeten we verder nog vertellen dat Typhoon zijn rijzende ster nog een zetje komt geven? En dat John Coffey de boel weer plat speelt? Je weet het.

De grote jongens
Geen onboekbaar geachte giganten dit jaar, wel absoluut Pinkpopwaardige namen. Muse heeft op plaat misschien zijn beste tijd gehad, maar na elk album blijven er toch weer een paar hitjes hangen die er op de festivalwei in gaan als een Pinkpopfrietje. Beweer eens dat je hier geen kriebels van krijgt. Foo Fighters: idem dito, daarbij het gebrek aan originaliteit compenserend met arbeidsethos. Dave Grohl herinnert je hoe dan ook aan alles wat je ooit goed vond aan gitaarmuziek en schreeuwt je lachend de nacht in. Dan Robbie Williams, ook niet bepaald in zijn heyday, maar een man die zijn mojo zorgvuldig cultiveert. Natuurlijk wordt dit de grootste show van het weekend.

Een schot in de roos dit jaar is Pharrell Williams, de wonderboy van de hedendaagse popcultuur. Want hey, wie verkoopt er tegenwoordig nou nog vijftien miljoen singles? Tot vorig jaar nog nauwelijks onder zijn eigen naam opgetreden, live puttend uit het hele oeuvre waar zijn naam aan hangt. Van 'She Wants To Move' to 'Hollaback Girl' dus. Hopelijk neemt hij ook naar Pinkpop wat gezelschap mee. En dan Avicii, al veel besproken: hij zou te mainstream, te slap, te dance voor Pinkpop zijn. Hij gaat zeker de handjes in de lucht krijgen, al dan niet met behulp van een dikke lichtshow en heel veel liter Brandbier in de dansende buikjes.

Op herhaling
Natuurlijk ben je allang blij dat je Ed Kowalczyk een keer níét tegen het lijf loopt, maar hij is niet de enige met een Pinkpopabonnement. We tellen voor Muse, Placebo en Counting Crows hun vijfde bezoek, en Anouk vestigt zelfs een record met een zesde keer. Een kleine zucht is op zijn plaats. Anders is het bij Faith No More, dat na twintig jaar voor de tweede keer wordt begroet. Na achttien jaar stilte nu eindelijk een nieuwe plaat, die ook nog eens prima is ontvangen. Spannend of hun funky metalact live overeind blijft. Oordeel zelf over hun huidige vorm.

Veel vaste waarden, geen topzwaar programma en het nodige nieuws dus dit jaar. Meer muziek dan ooit ook. Al blijft het een beetje schraperig om Muse en Robbie Williams voor vijf kwartier over te vliegen. En een uurtje Pharrell is wel erg karig. Maar stapje voor stapje treedt ook in Landgraaf verandering op. Beleving, verrassing en randprogrammering: termen die vanzelfsprekend bij hedendaagse festivals horen en waarin Pinkpop langzaamaan begint te volgen. De oudste van alle festivals sorteert voor om nog heel lang mee te kunnen gaan.

Beeld door Jelmer Visser

http://www.kindamuzik.net/festival/pinkpop/en-nu-weer-eens-een-gewone-pinkpop/26014/
Meer Pinkpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop