http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Niet te missen op Motel Mozaique
Motel Mozaique komt dit jaar met een steengoede line-up. Het is lastig keuzes te maken met al die schitterende acts. Bespaar je de moeite en laat je leiden door de redactie van KindaMuzik!
Tekst: Tom Leistra
Publicatiedatum: 09 april 2015
Opeens werd daar Dazzled Sticks aangekondigd voor Motel Mozaïque, een kersverse samenwerking tussen de inmiddels gelouterde rapper Junte Uiterwijk aka Sticks (o.a. Opgezwolle, Fakkelbrigade, Great Minds en solo met verschillende producers) en zanger Tjeerd Bomhof (Voicst en solo onder de naam Dazzled Kid). Een samenwerking die wenkbrauwen doet fronsen, maar tegelijk ook heel nieuwsgierig maakt. Vooral omdat er verder nog vrijwel niets over op internet te vinden is, waardoor het debuutoptreden in Rotterdam dus hét uitgelezen moment is om te kijken wat de koers is die het tweetal gaat varen. Wordt het Nederlandstalige hiphop met een vleugje zang of catchy poprock met fraaie spoken word-stukjes? Helemaal uit het niets komt dit projectje overigens niet: Voicst-drummer Joppe Molenaar en Sticks werkten al eens samen in de gelegenheidsgroep L’Abattoir, waarin laatstgenoemde opmerkelijk genoeg ook in het Engels zingt. Doet de Zwollenaar dit ook bij Dazzled Sticks? We horen het vanzelf op 10 april.
Als je een beroemde vader hebt gaat het nou eenmaal altijd een stukje gemakkelijker om naam te maken in de muziekwereld; zo werkt het nu eenmaal. De tweelingzusjes Lisa-Kaindé Diaz en Naomi Diaz staan echter niet alleen vanwege het feit dat hun vader in de Buena Vista Social Club zat vol in de spotlights. Begin dit jaar brachten zij onder de naam Ibeyi het betoverende debuutalbum Ibeyi uit, waarop minimalistische elektronica en Afro-Cubaanse instrumenten elkaar op een unieke manier omarmen. De zusjes bezingen in Engels en Yoruba (een Nigeriaans dialect dat nog steeds wordt gesproken door de afstammelingen van hen die eeuwen geleden als slaven naar Cuba werden gebracht) de relatie die zij met hun vader en zus (beide overleden) hadden, terwijl op de achtergrond spaarzame beats en piano de muziek een mysterieus en intrigerend karakter geeft.
Keuzes, keuzes, keuzes. Een tijdsschema van een festival voelt soms als een vuist in het gezicht, vooral als artiesten die je graag had willen zien op hetzelfde moment blijken op te treden. Op hetzelfde moment dat de zusjes van Ibeyi in de Schouwburgzaal op de planken staat Alamo Race Track in de Gouvernestraat. Een duivels dilemma, met name als je het pas uitgebrachte Hawks al helemaal hebt grijsgedraaid. Wéér een schitterend album van de Amsterdamse band uit de Excelsiorstal, en wéér eentje met een compleet eigen smoel. Vier jaar na het harmonieuze en bij vlagen bizar vrolijke indiepoppareltje Unicorn Loves Deer keert de formatie rond zanger Ralph Mulder terug met een plaat met een wat donkerder en rijker geluid. Openingsnummer 'Young Spruce & Wire' klinkt alsof wijlen Mark Linkous van Sparklehorse het stokje heeft overgenomen, en de sfeer blijft de rest van het album – met uitzondering van het Arcade Fire-ademende 'Everybody Let’s Go' – herfstig en melancholisch. Geen typisch lenteplaatje, wel lekker eigenzinnig en vol sfeervolle details.
De drie zussen Emily, Jessica en Camilla hebben het goed voor elkaar. Waar sommige bands verschrikkelijk veel moeite moeten doen om hun stemmen op een harmonieuze manier met elkaar te laten versmelten, daar zorgt de familieband er bij The Staves voor dat elk stukje samenzang kraakhelder en bijzonder moeiteloos klinkt. Op debuut Dead & Born & Grown leverde dit al fijn in het gehoor liggende meerstemmige folkrock op. Dit jaar verscheen If I Was, waarop Bon Iver’s Justin Vernon de productie verzorgde en een gedeelte van de instrumentatie op zich nam. Dit leidde ertoe dat het lieflijke en feeërieke geluid van de gezusters wat meer pit kreeg en dat hun magische stemmen door een wat gevarieerder aanbod aan instrumenten werd ondersteund. Een gruizig gitaartje hier, subtiele blazers daar, maar alles in dienst van de hemelse zangmelodieën van de Staveley-Taylors.
Het Duitse The Notwist begon als metalband, maar heeft zich in de loop van de jaren ’90 en vroege jaren ’00 ontwikkeld tot een bijzonder invloedrijke elektronische indieband. Naar verluidt hebben de heren met hun pareltje Neon Golden zoveel indruk gemaakt op Radiohead-frontman Thom Yorke dat deze band voor Kid A besloot om ongeveer dezelfde koers te gaan varen. Ook een band als The Postal Service heeft duidelijk gesnoept van het recept van The Notwist. Dit recept bestaat uit melancholische rock met elektronische invloeden en een rijke productie met allerlei knap gearrangeerde details. The Notwist is dan ook een van de weinige Duitse bands die het in Amerika heeft gemaakt, ondanks het soms wel erg Germaans klinkende accent van frontman Markus Acher. Vorig jaar is de band opnieuw in de spotlights komen te staan met het wederom erg lekkere Close To The Glass, en op Motel Mozaïque staan zij als ervaren kracht tussen alle jonkies in de Grote Zaal van de Rotterdamse Schouwburg.
Villagers is de artiestennaam van Conor O’Brien, een bijzonder getalenteerde singer-songwriter uit Dublin. In 2010 bracht hij het mooi ingetogen en gelaagde debuut Becoming The Jackal uit, waarmee hij meteen de aandacht op zich wist te vestigen. Poëtische teksten met een melancholische inslag en een kraakheldere stem vol emotie kwamen samen in een elftal knappe luisterliedjes, waarna O’Brien voor de tweede plaat het roer honderdtachtig graden omgooide. Op {Awayland} toonde hij zich van zijn meest ambitieuze en experimentele kant door ieder nummer vol te proppen met tientallen verschillende muzikale ideetjes, en dit leverde unieke indierock op met een elektronisch randje. Toch gaat Villagers voor de nieuwste plaat, die in het weekend van Motel Mozaïque uitkomt, weer terug naar de basics. De paar voorproefjes die tot nu toe uitkwamen laten doorschemeren dat Darling Arithmetic een vrij intieme en kalme, maar ook zelfverzekerde en oprechte folkplaat gaat worden. Goede kans dat dit in de Schouwburgzaal een buitengewoon sfeervol optreden gaat opleveren.
Ook het Rotterdamse Rats On Rafts heeft net nieuw materiaal uit. De postpunkers hadden in 2011 al succes met The Moon Is Big en hebben de noiseuitbarstingen van albumafsluiter 'Jazz' meegenomen naar de nieuwe plaat Tape Hiss, die vlak na verschijnen al volop bejubeld wordt. Terecht, want wat is hij gemeen en stekelig geworden: vanaf het begin pakken de Rats je bij de strot met gejaagde basloopjes, rauwe gitaarerupties en donkere galmende zang. Op plaat is het al een groovende luistertrip van een dik half uur waarbij de nummers zonder onderbreking in elkaar overlopen. Live scheuren de Rotterdammers er al helemaal op los, zo bleek onlangs bij de albumpresentatie in V11. In de Kornuittent op Motel Mozaïque speelt Rats on Rafts een thuiswedstrijd, en de verwachting is dat ze meteen vol voor de aanval gaan.
http://www.kindamuzik.net/festival/motel-mozaique/niet-te-missen-op-motel-mozaique/25866/
Meer Motel Mozaique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motel-mozaique
Deel dit artikel: