http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
London Calling Voorpret
Bij London Calling, editie 2009 ligt de nadruk op Brooklyn, New York, veel jarentachtigreferenties en opvallende singer-songwriters. Een selectie van de zeven opvallendste London Callingacts waar KindaMuzik veel van verwacht.
Tekst: Guido de Greef en Raoul Markaban
Publicatiedatum: 12 november 2009
The Leisure Society
Dit jaar kan met gemak het jaar van de grote doorbraak van Grizzly Bear genoemd worden. Met hun harmonische samenzang wisten de Amerikanen de harten van vele Europeanen te laten smelten. Het Britse equivalent The Leisure Society [foto boven] - denk aan een melange van Sufjan Stevens, Grizzly Bear en Fleet Foxes - was dus simpelweg net te laat. Tijdens London Calling krijgen ze echter een bonuskans om het Nederlandse publiek voor zich te winnen met hun meerstemmige zangpartijen ondersteund door een bombastisch instrumentaal geluidsarsenaal. Paradiso mag haar podium maar extra versterken, want The Leisure Society belooft genoeg mankracht mee te nemen voor een goed feest.
King of Spain
El Rey, niet Juan Carlos van Spanje, maar King of Spain [foto links]. Vier hippe Londense tienerjongens laten de onbevlekte hartjes van menig tienermeisje in één oogwenk smelten met hun catchy indiepopsongs over liefde en meisjes. De jongemannen zijn vaandeldrager van de Londense underground indierockscene, maar aan deze kant van de Noordzee genieten de vrienden beduidend minder bekendheid. Wellicht dat de show op London Calling hier verandering in kan brengen. Het debuut Battleships and Aeroplanes is in elk geval prima ontvangen, nu is het hopen dat die energie vanuit de zaal ook te voelen is.
Four Dead in Ohio
Als je band Four Dead in Ohio heet en één van de liedjes op je MySpace 'A Southern Man' heet, is Neil Young de eerste logische referentie. En inderdaad, Four Dead in Ohio heeft afgelopen zomer in het voorprogramma van Young mogen spelen, al begreep het grootste deel van het publiek de link naar Youngs protestsong 'Ohio' niet. Maar de groep put - zoals zoveel bands op dit moment - vooral inspiratie uit de jaren tachtig en met een flinke galm op de zang en de gitaren past de band perfect in de recente shoegazerrevival. Ook het meer duistere werk van groepen als Interpol, Black Rebel Motorcycle Club en Editors lijkt nooit ver weg. De goede reputatie van Four Dead in Ohio is vooralsnog vooral gebaseerd op enkele singles en een paar ronkende optredens, een volledig debuutalbum laat nog even op zich wachten.
Violens
Een cynicus zou Violens [foto onder] ervan verdenken dat ze het boekje 'hoe breek ik als hippe band van het moment zo snel mogelijk door' hebben gelezen. Ze zijn net als The Pains of Being Pure at Heart afkomstig uit het ultrahippe Brooklyn, hebben net als Chairlift een voorliefde voor jarentachtigmuziek met synthesizers en voegen net als Vampire Weekend zo nu en dan een vleugje Afropop toe aan hun muziek. En dan zijn ze ook nog op tournee geweest met vrienden MGMT en Yeasayer. Er zit een kern van waarheid in dat soort cynisme, maar je daarmee weerhouden van een bezoekje aan een concert van Violens zou jammer zijn. Daarvoor is de hevig door de jaren tachtig beïnvloede indierock (denk My Bloody Valentine en Depeche Mode) veel te lekker, al hebben de leden van Violens het qua invloeden liever over Wire, Killing Joke en Durutti Column. En Noorse black metal. Maar die remix van 'Warm Heart of Africa' zou zo door de Pet Shop Boys gedaan kunnen zijn.
Little Death
Een van Londens best bewaarde geheimen is Little Death, een ultrahip multinationaal (onder andere een Canadese gitarist en een Egyptische bassist) indierocktrio. De sound heeft alles weg van het geluid van bands als Pixies en Arcade Fire, maar ook bands als Pete & The Pirates en Dananananaykroyd lijken hun muzikale inwerking op de band te hebben gehad. Nog beter dan deze som der delen, heeft Little Death gelukkig een geheel eigenzinnig, zelfs waanzinnig geluid. Hoe dan ook: Little Death loves you. And you. And you.
Beth Jeans Houghton
London Calling heeft dit jaar enkele zeer bijzondere singer-songwriters op het programma staan. Kid Harpoon, wiens debuut door niemand minder dan Trevor Horn is geproduceerd en MPHO, een Zuid-Afrikaanse dame die een mix is van M.I.A. en Kate Nash. Maar verreweg het meest opvallend is Beth Jeans Houghton [foto rechts]. De zangeres maakt tere, kwetsbare muziek en met haar etherische zang (inclusief een flinke galm) doet ze denken aan Liz Fraser van de Cocteau Twins of Lisa Gerrard. Maar in andere, meer poppy nummers is ook de invloed van freefolkiconen als Joanna Newsom, Tunng en Florence & The Machine hoorbaar. Het is vooralsnog de vraag in hoeverre deze muziek live tot haar recht gaat komen in de rumoerige omgeving van een festival als London Calling; andere optredens van Houghton vinden plaats in kleinere zaaltjes en zelfs een kunstgalerie. Maar bijzonder wordt het zeker.
Alberta Cross
Alberta Cross [foto onder], die naam doet normaal gesproken denken aan een zwarte gospelzangeres of een blanke countryzangeres. Maar vergis je niet; dit langharige vijftal vrienden afkomstig uit New York is gek op gitaren en dat is te horen. De invloeden van bands als Kings of Leon, Fleet Foxes en Noah & The Whale zijn duidelijk hoorbaar. Het nieuwste album Broken Side of Time is door verschillende media in Amerika ontzettend goed ontvangen en ook in Europa begint Alberta Cross een aardige fanbase op te bouwen. Voor het einde van het jaar zijn de heren nog driemaal op de Nederlandse podia te bewonderen. 20 november is Paradiso aan de beurt voor London Calling. Stel gerust je verwachtingen naar boven bij; NME verkoos de band onlangs niet voor niets als 'best liveband seen this week.'
Foto Alberta Cross door Alan Gastelum
Foto Leisure Society door Paul Hartfield
http://www.kindamuzik.net/festival/london-calling-festival/london-calling-voorpret/19417/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival
Deel dit artikel: