http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Roadburn klassieker: Fields of the Nephilim - The Nephilim
Mocht je willen weten waar Solstafír zijn imago heeft gejat: seek no further. Fields of the Nephilim, Engelse gothrockers uit de tweede helft van de jaren tachtig, legendarisch in hun eigen kleine nichewereld.
Tekst: Bas Ickenroth
Publicatiedatum: 06 april 2015
Eigenlijk heeft het vijftal onder leiding van zanger Carl McCoy maar drie albums gemaakt: Dawnrazor, The Nephilim en Elizium, waarvan zeker die laatste twee klassiekers zijn. En The Nephilim wellicht nog wel de grootste. Waarom? Acht zeer diverse nummers lang (eigenlijk negen, want het was de tijd van bonusnummers op cd) laat de band horen dat gothrock bijkans het mooiste genre op aarde kan zijn. Neem nu die opbouw in opener 'Endemoniada': voorzichtig wordt er een web geweven, zachtjes, rustig aan. Je voelt de verandering aankomen, maar de tempoversnelling is toch nog plotseling, en dan legt McCoy zijn gitzwarte vocalen eroverheen. Als de bastaardneef van Andrew Eldritch croont hij zich een weg door hoofdzakelijk melancholieke doch stevige rocknummers. Zoals heel Fields of the Nephilim eigenlijk klinkt als het organische, veel gevarieerdere familielid van Sisters of Mercy. ‘Phobia’ bijvoorbeeld klinkt als de natuurlijke samenkomst van de Sisters met Motörhead. En over de eindeloze diepte van 'The Watchmen' in nauwelijks meer dan vijf minuten kun je een boekwerk schrijven.
Eigenlijk hoort elke song eruit gelicht te worden. Want een bespreking zonder 'Moonchild' - hun grootste 'hit' - is natuurlijk niet compleet. Het is het liedje met de meeste hooks en het hoogste popgehalte, bijna catchy zelfs. Maar hoe geweldig 'Moonchild' ook is, het haalt het niet bij de donkere agressie van 'Chord of Souls'. Hier zingt McCoy bijna met een grunt, hetgeen perfect past bij de intense zwartheid van de muziek.
Het mooiste heeft de band voor het laatst gehouden. De laatste drie nummers 'Celebrate', 'Love Under Will' en 'Last Exit for the Lost' behoren tot de mooiste finales ooit gespeeld. 'Celebrate' is in essentie niet meer dan een basgitaar en een stem, met in het middenstuk wat gitaar voor extra sfeer. That’s it. Zeer desperaat. 'Love Under Will' is een eenzame maar grootse wals met een breed uitwaaierende gitaar en een nog grandiozer refrein. Wat een pracht.
En die pracht wordt het allergrootst bij 'Last Exit for the Lost', dat traag en depressief begint maar na een minuut of zes verandert op een bijna postrock-achtige wijze: luider, sneller, massaler, massiever, aanzwellende strijkers en dan dat moment waarop alles samenkomt. "We’re getting closer!" roept McCoy. Maar we zijn er al. The Nephilim is zowel reis als bestemming.
http://www.kindamuzik.net/festival/fields-of-the-nephilim/roadburn-klassieker-fields-of-the-nephilim-the-nephilim/25857/
Meer Fields of the Nephilim op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fields-of-the-nephilim
Deel dit artikel: