Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Black Honey
De Engelsen weten het vaak leuk te zeggen. Dat geldt ook voor die journalist van The Guardian, die schreef dat een rockband met Lana Del Rey ongetwijfeld Black Honey zou heten. Aan de overkant van de Noordzee is er dan ook al behoorlijk wat buzz rond dit bandje uit Brighton en dat is helemaal niet vreemd. Met zangeres-gitariste Izzy Bee als stralend middelpunt krijg je fuzzy garagepop, een jarenzestigsfeertje en wat zoemende gitaren. En bovenal prima liedjes. Wat dacht je van het grungy 'Corrine' of het sprankelende 'Teenager'?
The Big Moon
Als de NME je tof vindt, dan zit je wel goed als bandje. En dat is toch een mooie kickstart, want zo lang zijn de vier dames uit Londen nog helemaal niet bezig. Ze spelen pas een jaartje samen, maar zijn inmiddels de grootste hype in Engeland. Wat je krijgt is grungy gitaarrock, een beetje in de lijn van PJ Harvey. Vurig, grommend en meeslepend, zoals bijvoorbeeld het nummer 'Sucker'.
Hooton Tennis Club
De bandleden van Hooton Tennis Club zaten samen op school en ze bleken alle vier fan van Supergrass. Natuurlijk begonnen ze hun eigen bandje, waarin je de vrolijke mafkezerij van hun voorbeelden terughoort. Maar meer nog doet de band met quasinonchalante gitaarpop denken aan Pavement of Sebadoh. Bepaald niet de minste referenties en een dikke aanrader om te bekijken. Luister maar eens naar het vrolijke 'Kathleen Sat on the Arm of Her Favourite Chair'. (BB)
Guadalupe Plata
De Spanjaarden van Guadalupe Plata weten wat het is om muzikant te zijn. Ze treden rond de honderd keer per jaar op, en met zulke aantallen kom je dan in Spanje uiteindelijk terecht in hoerenkasten of vage arbeiderscafés. En laat de muziek van het drietal daar nu uitstekend geschikt voor zijn. Ze spelen gejaagde, demonische garageblues die doet denken aan Oblivians of Captain Beefheart. De songs, met veelzeggende titels als 'Boogie de la Muerte', zingen ze in Andalusisch Spaans. Overstuurd uiteraard. En de heren gaan vast de naad uit hun broek spelen.
Ninos du Brasil
Nico en Nicolo komen uit Italië en hebben een hekel aan ingedutte dancefeesten en oppervlakkige popmuziek. Ze voelen meer voor een instinctieve benadering van muziek om volledig op loos te gaan. De intense ritmes van Braziliaanse carnavalsmuziek, samba en batucada en vroege techno vormen de hoofdmoot van bijzondere optredens. Waarbij ze naast op conventionele percussie-instrumenten ook op bijvoorbeeld vaten en flessen slaan. Stuwend maar tevens lichtvoetig: dit gaat geen alledaags concert worden.
Josefin Öhrn + The Liberation
Op Eurosonic stikt het dit jaar van de dromerige meisjes die, al dan niet staand achter een keyboard en begeleid door fragmentarisch spelende drummers, al even dromerige muziek op het publiek loslaten. Goede bedoelingen genoeg, maar vaak willen ze nogal opzichtig maar vooral spanningsloos het al even spanningsloze Chvrches achterna. De Zweedse Josefin Öhrn heeft hier soms ook een handje van, maar is zo verstandig om krautrock en psychedelica toe te voegen. Het lukt haar en haar band op die manier wel om boeiende optredens te geven. Haar prima stem en mysterieuze uitstraling doen de rest.
Briqueville
Het echt harde muziekspectrum komt er ook dit jaar weer bekaaid af op Eurosonic. Maar uit België komt Briqueville om je te verblijden met slepende doommetal en zware postrock in de lijn van Sleep en landgenoten Amenra. Van de website van de band word je weinig wijzer dan iets met de herrijzenis van een vooroorlogs verbond dat elkaar tragische verhalen van vroeger vertelt. Ook op het podium hult de band zich in nevelen met maskers en gewaden. Het lijkt het beste dat je deze intrigerende muziek dan ook gewoon zelf ondergaat. (AR)
http://www.kindamuzik.net/festival/eurosonic/eurosonic-2016-zeven-tips/26473/
Meer Eurosonic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eurosonic
Deel dit artikel: