• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Dour 2010: de KindaMuzik-route

Dour is van 15 t/m 18 juli voor het tweeëntwintigste jaar op rij volgens eigen zeggen hét alternatieve muziekfestival. Ook dit jaar mikt de organisatie dankzij een ongelofelijke smeltkroes van stijlen, genres en geluiden op een onvergetelijk weekend waarin muziek resoluut centraal staat. Moeilijk een route te kiezen door het programma? KindaMuzik geeft een voorzet.

Tekst: Gijs Mulder en Piet Notteboom

Publicatiedatum: 29 juni 2010

Al sinds het prille begin in 1989 is Dour toch net ietsjes anders dan de andere festivals, een status waar organisator, bezieler en burgemeester van Dour Carlo Di Antonio al even lang bijzonder trots op is. Al tweeëntwintig jaar programmeert hij de meest uiteenlopende genres op een festival dat tot voor kort geen spoor vertoonde van de rigide organisatie die andere festivals een nogal militair karakter geven. Vrijheid blijheid en de chaos die daar al eens uit voortkwam domineerden de organisatie op camping en weide. Maar nu het festival bijna elk jaar uitverkocht is moeten bepaalde regels gehanteerd worden.

En net dat maakt Dour anders: zonder de licht chaotische sfeer die het festival kenmerkt te verliezen, is het uitgegroeid tot een kracht in de zomer, getuige de Europese prijs voor beste middelgroot festival die het Henegouwse muziekfeest vorig jaar wegkaapte. En ook dit jaar wordt het weer een heerlijk weekend met de Franse slag. Sept suggestions.

Os Mutantes
Veel minder bekend dan de Britse en Amerikaanse psychedelica die richting het einde van de jaren zestig naar zijn hoogtepunt bewoog - maar minstens zo interessant - is de Braziliaanse variant op deze stroming. Os Mutantes [foto boven] is hiervan de vaandeldrager. In 1968 brachten zij hun titelloze debuutplaat uit, die destijds de grenzen amper over kwam, maar heeft met name sinds de downloadrevolutie ook in Europa veel lof geoogst. Hoewel de groep door de jaren heen vele ledenwisselingen onderging en bovendien tot 2006 bijna dertig jaar van het toneel verdween, blijft de experimentele muziek vrij van tijdsgeest. Dat is het gevolg van de ruwe non-productie en het samenraapsel van gevonden geluiden die de muziek domineren. Zonder voor de gemakkelijke weg te kiezen overheerst daarmee toch de gezellige, ongedwongen sfeer, die de inmiddels oude lieden live hopelijk nog vast kunnen houden. In rondcirculerende filmpjes wekken de nog altijd even frivole Mutantes in ieder geval de indruk dat hun reünie zeker geen mosterd na de maaltijd is.

The Raveonettes
The Raveonettes omgeven zich graag door nostalgie. Zwart-withoesjes, een klassieke klank en een kernachtige, effectieve liedjesformule. Terwijl het geluid op hun albums van eenvoudige rammelrock naar zoete melancholie en weer terug schuift, voert de doeltreffende popmelodie altijd de boventoon. Zonder standvastig aan een teneur te kleven, is dit duo herkenbaar uit duizenden, door met hun bondige liedjes nooit meer te pretenderen dan er is: basale zang, gitaar en bas, een genoeglijk anonieme drumcomputer en een bescheiden laagje noise. Dat laatste wil in goeden doen wel eens uit zijn voegen barsten, zoals op voorlopig hoogtepunt 'Aly, Walk with Me'. In dit robuuste blok van nadrukkelijk aanwezige melodie drukt het Deense duo zijn lieflijkheid net wat verder door dan gebruikelijk, waarna de immer aanwezige gitaar robuuster dan ooit uit de muur van ruis tevoorschijn komt. The Raveonettes zijn koning en koningin van de vorm, die losstaand al meer intrigeert dan de inhoud van talloze andere popbands.

Tinariwen
Tinariwen [foto boven] is een berberbluesband uit het noorden van Malawi. De legende zegt dat hij is ontstaan toen één van de bandleden per toeval een grijsgedraaide Jimi Hendrixtape in handen kreeg en besloot een gitaar te kopen.

De sound van Tinariwen is een intrigerende en heerlijk opzwepende mengeling tussen de bekende Amerikaanse blues en de bijna mystieke geluiden en ideeën uit de traditionele berbermuziek. De klassieke gitaren, bas en drums worden gecombineerd met een vrouwenkoor dat de meest mysterieuze melodieën aan het geheel toevoegt. Gehuld in blauwe gewaden en voor de veiligheid voorzien van dolk en kromzwaard bewijst de band groovend dat blues universeel is. Misschien is blues ontstaan bij slaven op plantages, maar is ook nu inspirerend voor door de overheid onderdrukte berbers. Op Dour is Tinariwen los van de politieke boodschap ook het perfecte tegengewicht van al het elektronische geweld.

Carl Craig
Van alle roemrijke technoproducers uit Detroit is Carl Craig misschien wel degene die het genre artistiek op het hoogste punt gebracht heeft. Hoewel zijn platen, gemaakt onder vele aliassen, overwegend dansbaar zijn, maakt hij onder zijn eigen naam nooit de gemakkelijkste keuzes. Koude klanken domineren het geluid dat vrijwel losstaat van referentiekaders en dat een geheel eigen wereld schept. Met een regelmatig jazzy inslag schept Craig al sinds begin jaren negentig onvaste vlagen van moeilijk te plaatsen, af en toe zelfs ongemakkelijke klanken, om daar vervolgens een rechtlijnig ritme lijnrecht tegenover te plaatsen. Instabiele geluiden en heftig contrasterende klankkleuren kenmerken de Detroitenaar, die nooit terugvalt in oude gewoontes, maar zichzelf voortdurend blijft vernieuwen. Dat bleek enkele jaren geleden, toen een voltallig orkest samenkwam om variaties op jaren oude technoklassiekers van Craigs hand te spelen. Op Dour zal het bij een set van de man zelf blijven, maar het bereik van zijn elektronica is tekenend voor zijn eindeloze creativiteit.

Monotonix
Dit duo uit Tel Aviv is de voorbije jaren bezig aan wat één van de meest bizarre wereldtournees uit de geschiedenis moet zijn. Ze hebben gespeeld op de meeste alternatieve festivals, spelen zaalshows in clubs en concertzalen en deinzen er niet voor terug tussen het grote werk door een paar kleine bars of muziekcafés op hun kop te zetten.

Verwacht bij Monotonix [foto boven] geen muzikale verademing, geen nieuw en fris geluid, want fris zijn ze allerminst en hun grote rockidolen uit de jaren zeventig liggen al een hele tijd onder de zoden. Op plaat stelt de band dan ook weinig voor, maar dat wordt gecompenseerd door de enorme drive die de twee live lijkt voort te stuwen.

Monotonix is een tweemansband die scheurt en rockt, zweet en spuugt, liefst midden in het publiek staat, drum en drummer door de massa laat dragen en je op zo'n intensieve manier bij de show betrekt dat de organisatie van ATP er vorig jaar voor de zekerheid maar security bijhaalde. Must see TV.

Lee Perry & the Congos
Dour heeft de reputatie om de dub- en reggaeliefhebbers nooit in de kou te laten staan. Ook dit jaar is een ruime hoek ingeruimd voor deze losse, ontspannen muziekstroming. Met de 74-jarige Lee Perry hebben ze een gevierde veteraan binnengesleept. Hij wordt vergezeld door The Congos, wier door Perry geproduceerde debuut de hoogst genoteerde reggaeplaat was in vele favorietenlijstjes van de twintigste eeuw. Figuren uit de kern van de Jamaicaanse reggaescene, die op de afsluitende zondag hopelijk de sfeer van 'Heart of the Congos' kunnen overbrengen op het Dourse gehoor. Zodra dan na drie lange dagen de moeheid in de benen zit, leent het grasveld voor het open Red Frequency podium zich er uitstekend voor om languit te gaan liggen luisteren. Als Perry en de Congos er dan ook zin in hebben, komt het met rest van de zomer ook wel goed.

Faith No More
Goede wijn behoeft geen krans. Na allerhande uitstapjes naar nevenprojecten met wisselend succes hebben Mike Patton en de zijnen de rangen weer gesloten om het publiek op een stevige brok ninetiesnostalgie te trakteren. Door de band is het aangeraden dergelijke reünies met enige scepsis te bezien: de voorbije jaren zijn we al te vaak geconfronteerd met oude en vergrijsde helden die tijdens vreselijk teleurstellende concerten van hun voetstuk vallen.

Maar bij Faith No More [foto boven] is het enigszins anders. Goed, de gouden jaren van de band zijn voorbij en je kan je afvragen of er naast de financiële nog een andere drijfveer is voor deze tour. Maar toch, Patton beschikt nog steeds over een stem als een misthoorn, de band zit strakker dan ooit en de energie die Faith No More vroeger zo gevaarlijk maakte lijkt alleen toegenomen.

Museumstukken? Schaamteloze nostalgie? Misschien, maar toch verdomd indrukwekkend.

Foto van Faith No More uit het KindaMuzik archief, door Reinier Asscheman.

http://www.kindamuzik.net/festival/dour-festival/dour-2010-de-kindamuzik-route/20373/
Meer Dour Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dour-festival