http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
CACTUSfestival - 'Hear, see, feel the world!'
Onder het welluidende motto ‘Hear, See, Feel the world!’ is het CACTUSfestival in het weekend van 11-12-13 juli aan haar 22e editie toe. Trekpleisters van het festival zijn onder meer Joe Jackson, Suzanne Vega, Bonnie Raitt en Stereo MC’s. Maar ook muzikale nieuwlichters als Jaga Jazzist, Twinemen, Woven Hand en onze eigen Admiral Freebee komen aan bod. Redenen genoeg dus voor een vooruitblik én een babbel met Filip Desmit, al jarenlang
Tekst: Dieter Craeye
Publicatiedatum: 03 juli 2003
Het Cactusfestival heeft al vele jaren een heel aparte plaats binnen het Belgische festivalwezen en mag zonder blozen het gezelligste festival van het land genoemd worden. Dit heeft natuurlijk veel te maken met de idyllische locatie, het feeërieke Minnewaterpark in hartje Brugge, het Venetië van het Noorden.
In tegenstelling tot heel wat andere festivals komt het publiek bij Cactus op de eerste plaats. Het relatief goedkope festival telt slechts één podium, waardoor hartverscheurende dilemma’s angstvallig vermeden worden en de muziekliefhebber niks hoeft te missen van het doorgaans uitstekende programma. Een blik op 22 jaar Cactus leert ons dat onder meer volgende artiesten reeds op het driedaags festival neerstreken: Marianne Faithfull, John Cale, Paul Weller, Richard Thompson, Living Colour, St. Germain, 16 Horsepower, Burning Spear, Compay Segundo, Maceo Parker, Tony Joe White, Gavin Friday, Marc Ribot, Soul Coughing, Tindersticks, Calexico, My Morning Jacket, New Wet Kojak, e.v.a.; een indrukwekkend lijstje als je ’t ons vraagt!
‘Hear, See, Feel the world!’, deze zinnenprikkelende slogan leidt de veeleisende muziekfreak naar het dak van de wereld, van waaruit Cactus zich een weg baant door het rijke muzikale universum en grenzen tussen genres, continenten én mensen doet vervagen, met de nadruk op artistieke kwaliteit.
Editie 2003 ziet er alvast veelbelovend uit met op vrijdag achtereenvolgens Admiral Freebee, Woven Hand en Suzanne Vega; op zaterdag dé Noorse superband Jaga Jazzist, Boz Scaggs, Postmen, Twinemen, Stereo MC’s en de onverwoestbare Joe Jackson; zondag focust vooral op rootsmuziek met dit jaar Wagner Pa & Brazuca Matraca, Totonho E Os Cabra, Toots & The Maytals, Bembeya Jazz, Macaco en tenslotte Bonnie Raitt & Band. Voor elk wat wils dus, wij zijn alvast duimen en vingers aan het aflikken!
Alsof dit nog niet genoeg is, verdiepten we ons halsoverkop in de filosofie achter het festival en in deze gedaante strikten we Filip Desmit, voorzitter van Cactus vzw (die ook de belangen van de Cactus Club behartigt) en tevens zetelend in het organisatiecomité van het Cactusfestival.
Het festivalseizoen werd afgelopen weekend officieel op gang getrokken. Als je een blik slaat op de affiches deze zomer, denk ik dat we vanuit het buitenland zelden zoveel jaloers blikken gekruist hebben. Die benijdenswaardige uitstraling komt beslist niet uit de lucht vallen?
“Moeilijke vraag! Het is bekend dat Belgen een traditie hebben op vlak van organiseren. Door de jaren heen hebben we naar het buitenland toe een sterke reputatie uitgebouwd en bovendien beschikt elke organisatie over enkele sterke mensen die hun festival naar een hoger niveau weten te tillen. De Belgische festivalgangers zijn tevens vrij ruimdenkend en die zullen, vooral deze zomer, zéker aan hun trekken komen.”
Cactus staat bij veel festivalgangers als ‘buitenbeentje’ genoteerd. Was het van meet af aan de bedoeling van jullie om een eigen koers te varen, wars van alle trends en opinies?
“Het heeft alles te maken met traditie. We zijn van in het begin onze eigen weg gegaan. De kiem ligt ook in het redactiewerk dat we indertijd zeer kritisch benaderden en waarbij hokjesdenken uit den boze was. We focussen op ‘wereldmuziek’ in de breedste zin van het woord, waarbij grenzen tussen genres en mensen vervagen.”
Bij Cactus staat het sociale aspect in viltstift aangestipt. Het moet zowat het enige festival zijn waar je zoveel gezinnen tegen het lijf loopt. Hoe belangrijk is dat sociaal engagement voor jullie?
“We mogen daar best trots op zijn, maar laat het alsjeblieft geen cliché worden! Cactus is een festival voor iedereen, dat intuïtief alle grenzen probeert te overstijgen. Ondanks het feit dat we artistieke kwaliteit boven commercieel succes plaatsen, blijft het toegankelijk voor diverse muziekliefhebbers.”
Het afgelopen jaar namen de ticketprijzen een belachelijk hoge vlucht. Jullie daarentegen houden de prijzen ‘zeer’ betaalbaar.
“Dat heeft alles te maken met onze ‘totaalvisie’ op het festival, we blijven in de eerste plaats een festival waar alles draait om ‘sfeer’. Mensen moeten zich goed voelen en dat doe je niet door exuberante prijzen te vragen. Ik denk dat we met fierheid mogen zeggen dat we één van de meest ‘betaalbare’ festivals zijn.”
Ik ben zelf reeds een 7-tal jaar vaste klant op het festival. De tijd dat je rustig languit tegen een boom kon aanlurken lijkt voorbij. Als je de evolutie der jaren bekijkt, kan ik me niet van de indruk ontdoen dat het festival aan z’n plafond zit. Het prachtige Minnewaterpark barst stilaan uit z’n voegen.
“Dat is inderdaad een cliché dat de ronde doet en het zal je misschien verwonderen, maar de cijfers ondersteunen dat niet. De editie van vorig jaar was inderdaad uitverkocht, maar in de jaren ‘80, toen het festival nog gratis was, zat het Minnewaterpark altijd overvol. Het park is en blijft de limiet voor ons en is van essentieel belang voor de toekomst van het festival.”
Refererend aan de recente problemen van Werchter en Pukkelpop (waar de organisatoren dreigden met een verhuis), hoe is de relatie tussen Cactus en de stad Brugge?
“Die kan ik gerust zeer voorbeeldig noemen. Het is een uiterst comfortabele manier van werken. Ook dit jaar weer hebben we, wat de voorbereidingen betreft, maximaal overleg gepleegd met de stedelijke overheid. Dat is trouwens altijd zo geweest!”
Vergeleken met Antwerpen en recenter vooral Gent, heeft Brugge niet echt een ‘muziekcultuur’. Toch lijkt de stad, met de medewerking van Cactus vzw aan een harde inhaalbeweging bezig. Er was Brugge 2002 (culturele Europese hoofdstad), er rezen nieuwe concerttempels uit de grond (Concertgebouw, MaZ), in augustus zijn er ook nog de straatfestivals Klinkers en Benenwerk.
“Met die opmerking grijp je me recht naar het hart en dat doet me zéér veel plezier. Het is al jaren onze betrachting om hard te werken en de verschillende evenementen die je net aanhaalde, bewijzen toch dat er heel wat initiatieven opgezet worden in Brugge. Ik zou grotere steden kunnen opnoemen, waar er veel minder georganiseerd wordt. In Brugge gebeurt er wel degelijk iets en dat zal ook in de toekomst zo blijven.”
In welke mate denk je dat het wegvallen van Beach Rock, hier nauwelijks enkele kilometers verderop gelegen, in de kaart speelt van Cactus? “Zoals je wel weet, verschilt Beach Rock qua opzet en visie totaal van Cactus. Beach trok een zeer commerciële kaart en ik denk wel dat het wegvallen ervan onbewust een impact zal hebben. Mensen met een beperkt budget zullen dit jaar eerder naar Cactus afzakken, maar het is niet zo dat we in onze handen wrijven nu Beach Rock dit jaar van de kalender verdwenen is. Ondanks Werchter, Dranouter en Beach hebben we ons weten te positioneren in het Belgische festivallandschap. Dergelijke festivals zijn geen concurrentie voor ons en wees trouwens maar zeker dat Beach er volgend jaar opnieuw zal staan!”
Eén van de pijlers van jullie festival is het feit dat het artistieke altijd boven het commerciële verheven wordt. Hoe verleidelijk is het om niet toe te geven aan de lucratieve hypes van het moment?
“Het is soms verleidelijk, dat geef ik grif toe. We houden wel terdege rekening met wat er momenteel leeft, maar het artistieke blijft altijd van primordiaal belang. Om een festival als Cactus echter draaiende te houden, moeten we vanzelfsprekend uitpakken met een ‘commerciëlere’ hoofdact, dat spreekt voor zich. Maar zelfs dan opteren we altijd voor een artiest die al een respectabele carrière neergezet heeft, zoals een Joe Jackson of een Suzanne Vega, die we dit jaar op de affiche hebben!”
Jullie blijven er ook elk jaar weer in slagen om diverse artiesten exclusief aan jullie te binden. In het verleden bijvoorbeeld Calexico, Tindersticks, St. Germain, Marianne Faithfull, nu met onder meer Joe Jackson, Suzanne Vega, Bonnie Raitt, etc …
“Dat is een gevolg van het ‘niveau’ waarop het festival nu al vele jaren werkzaam is. Cactusfestival staat er en is door de jaren heen een naam geworden. We volgen onze eigen weg en zijn geen doublure van een ander festival. Zoals gezegd, in plaats van ons resoluut te begeven in het commerciële peloton, kiezen we voor hoogstaande kwalitatieve acts. In de optiek hengelen we bijvoorbeeld al jaren naar een Elvis Costello.”
Jullie houden ook vast aan de traditie om nagenoeg geen techno en dance te programmeren. Een bewuste keuze?
“Zeker en vast! Je moet weten dat techno een genre is dat niet de ‘allergrootste’ massa aanspreekt. Bovendien hebben we een afspraak met de stedelijke overheid dat we er om middernacht onverbiddelijk mee stoppen. Dergelijke acts, waar jij op doelt, kun je moeilijk bij klaarlichte dag programmeren. Verder vind ik dat dance-acts live behoorlijk kunnen tegenvallen en ook daar heb ik mijn bedenkingen bij. In onze Club daarentegen prijkt er regelmatig dance op de affiche, omdat die veel intiemer is en je daar werkelijk een aparte sfeer kan creëren, hetgeen op een festival toch niet zo evident is.”
Waar zou je Cactus plaatsen op de Belgische festivalschaal?
“Ik denk dat we een eigenzinnig festival zijn, waar de muziek centraal staat en wat nog belangrijker is, er is tijd voor muziek! We bieden onze artiesten doelbewust volwaardige sets aan van anderhalf uur, zodat ze de kans krijgen om iets op te bouwen naar het publiek toe.”
Hebben jullie enig idee hoeveel festivalgangers jaarlijks vanuit het buitenland naar Cactus afzakken?
“De precieze cijfers heb ik niet meteen bij de hand, maar dat zijn er relatief weinig, denk ik. Het is wel aan het groeien, zo zien we bijvoorbeeld jaarlijks meer en meer muziekliefhebbers uit Zeeland of Noord-Frankrijk opduiken. ‘k Weet niet als het je reeds opgevallen is, maar dit jaar hebben we het programma tweetalig afgedrukt, in het Nederlands en het Frans. Het Franse publiek aanspreken is trouwens geen evidentie, want in het noorden van Frankrijk zijn er heel wat festivals.”
Welke groep zou je dit jaar zelf catalogeren onder de noemer ‘niet te missen’?
“Twinemen! Toen we de plaat hoorden, waren we meteen overtuigd en we staan 100% achter onze beslissing om hen een plaats te geven op ons festival. Ik hoef allicht niemand te herinneren aan de tragische gebeurtenis uit 1999 (Zanger Mark Sandman overleed precies één week voor hij met Morphine op Cactus zou staan, dc). Eén week voor het festival hebben we traditioneel een receptie en toen het dramatische nieuws destijds binnensijpelde, sloeg de sfeer vanzelfsprekend helemaal om. Het is een moment dat ik nooit zal vergeten. Alhoewel we de overgebleven leden niet persoonlijk kennen, hebben we een speciale band met hen en zijn we heel blij dat ze dit jaar op ons festival staan.”
“Verder kijk ik ook uit naar Joe Jackson, natuurlijk! Ik heb hem in het voorjaar aan het werk gezien in de AB, voor mezelf was het een stukje nostalgie, maar tevens een uitstekend concert.”
Mocht je zelf kunnen shoppen in het immense aanbod van de muzikale supermarkt. Wie zou je naar Brugge halen?
“Da’s moeilijk, weet je! Joe Jackson hebben we eindelijk dit jaar. Ik zou je een ellenlange lijst kunnen geven, maar je moet natuurlijk rekening houden met de normen van het Cactusfestival. Er zijn echter twee rasartiesten die we al vele jaren op ons verlanglijstje hebben en dat zijn dus Elvis Costello, maar ook John Hiatt. Ik kan je verzekeren dat beide, of toch zeker één ervan, binnen de twee jaar op het Cactusfestival te zien zullen zijn.”
Tenslotte, persoonlijk hoogtepunt/dieptepunt van 22 jaar Cactus?
“Ik heb natuurlijk mijn verantwoordelijkheid binnen de organisatie en vanuit dat standpunt was 1998 een dieptepunt. We hebben zowaar drie dagen regen gehad, in die mate dat we zelfs even voor het terrein vreesden. De financiële put die we er toen aan overgehouden hebben, is toch wel zeer bedreigend geweest voor het voortbestaan van het festival.”
“Als muziekliefhebber speelde het hoogtepunt zich frappant genoeg tijdens datzelfde weekend af, met het schitterende concert van Paul Weller. Ook de optredens van 16 Horsepower en Rachid Taha zullen me nog lang heugen.”
Net voor het ter perse gaan, haalt het Cactusfestival het nationale nieuws met een gerechtelijk vonnis dat hen veroordeelt voor geluidsoverlast vorig jaar, na een klacht van enkele omwonenden. De organisatie reageert uiterst verbolgen op de merkwaardige uitspraak en ziet zich alvast gesteund door z’n burgemeester, enkele ministers en talloze andere festivalorganisatoren, die vrezen voor een verraderlijk precedent. Cactus vzw gaat alvast in beroep tegen dit betreurenswaardige vonnis.
http://www.kindamuzik.net/festival/cactusfestival/cactusfestival-hear-see-feel-the-world/3519/
Meer CACTUSfestival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cactusfestival
Deel dit artikel: