• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Rock Werchter 2006: de 21 troeven volgens KindaMuzik

Op 29 en 30 juni en 1 en 2 juli staat de festivalweide van Werchter weer in lichterlaaie voor Rock Werchter. Zoals gebruikelijk is het programma een variatie van gevestigde namen, de crème de la crème van de indierock, bonafide oude rotten en ander fraais. Van de grand-cru affiche legt KindaMuzik, naast de 7even meesterwerken elders, 21 troeven bloot die je onder geen beding mag missen.

Tekst: Mischa Verheijden

Publicatiedatum: 08 juni 2006

MATISYAHU
donderdag 29 juni: Mainstage 17:00 – 17:35
Een orthodox-joodse reggaezanger kom je niet elke dag tegen. Matisyahu is met zijn traditionele hoed en baard een attractie op zich. Op Youth, het derde album van de Amerikaan gaan reggae en jodendom volkomen natuurlijk hand in hand. Matisyahu beroept zich vooral op die elementen uit zijn godsdienst die in het genre passen. De aangeroepen God is een andere, maar de boodschap lijkt als twee druppels water op die van de rastafari: liefde, eendracht, afkeer van ijdelheid en materiële zaken en vooral de mogelijkheid om als individu de wereld te veranderen. Muzikaal sluit hij aan bij de hedendaagse reggae, met slechts een klein uitstapje naar de traditionele joodse muziek. “Youth is the engine of the world”, zingt Matisyahu in het intense titelnummer. Zo is het maar net!
» recensie Youth
» website

MANU CHAO RADIO BEMBA SOUNDSYSTEM
donderdag 29 juni: Main stage 21:00 – 22:00
Het live-album Radio Bemba Sound System mist het zweet, de extase en alle andere ingrediënten die de live-sensatie van Manu Chao zo ongrijpbaar maakt. Met de broeierige cocktail van latin, salsa, folk, rock en ska van Próxima Estación: Esperanza werd Manu Chao door de anti-globalisten in de armen gesloten. Terwijl U2’s Bono lekker belangrijk zat te wezen aan tafel bij de leiders van de G8 trad Manu Chao op voor de honderdduizenden demonstranten in Genua. Chao is dan ook een man van het volk, een wereldverbeteraar, een volksmenner en een groot feestvierder. Mocht de zon eind juni nog altijd niet schijnen, zal Manu Chao Bemba Soundsystem de temperatuur op de festivalweide flink laten stijgen. De zonneolie, James!
» website

RED HOT CHILI PEPPERS
donderdag 29 juni: Main stage 22:40 – 00:10
Voor de vierde keer sieren ze de affiche van Werchter en wie herinnert zich nog het optreden in 1992, waarbij de Hete Peppers op eigen verzoek met modder werden bekogeld. Hilariteit alom. Intussen hebben de Peppers hun hoge pieken en diepe dalen gekend, maar zijn ze er toch maar weer in geslaagd zich naar de plek te hijsen waar ze thuishoren: de absolute top! Met het onlangs verschenen Stadium Arcadium poogden de vier Californiërs een tijdloos meesterwerk te schrijven. Hoewel de grootste kenmerken van hun live-shows tomeloze energie en ongebreidelde creativiteit zijn, is Stadium Arcadium juist minder uitbundig. Het is dan ook een emotionele plaat geworden. Echter
niet gevreesd: Red Hot Chili Peppers live is altijd spektakel!
» recensie Stadium Arcadium
» website

DEATH CAB FOR CUTIE
donderdag 29 juni: Marquee 19:40 – 20:30
Death Cab For Cutie is de hoofdbezigheid is van Benjamin Gibbard, die samen met Jimmy Tamborello (Dntel) ook onder de naam The Postal Service furore maakt. Death Cab For Cutie koppelt puntige rockers aan melodieuze popsongs, niet zelden gestoffeerd met een fikse weerhaak en bijzonder elegante percussie. De songs worden tevens getypeerd door een licht melancholische klankentapijt en eenmaal ten volle geabsorbeerd, is het een haast onmogelijke opdracht ze nog verder te negeren. Wij schrokken ons een bult dat het bij hun recente concert in de AB op de eerste rijen vol bakvissen stond. Benjamin Gibbard is er nog altijd sprakeloos van!
» recensie Plans
» website

DAMIAN 'JR GONG' MARLEY
donderdag 29 juni: Marquee 21:00 – 22:00
Damian Marley begon ooit in de band van zijn oudere broer Ziggy. In 2005 kwam zijn eigen solocarrière van de grond toen hij met het nummer ‘Welcome to Jamrock’ een wereldhit soorde en hij voor het album met dezelfde titel een Grammy voor beste reggaealbum ontving. Marley´s show bestaat uit een mix van eigen nummers en covers van papa, waarbij zoals zo vaak in de reggae de grens tussen origineel en namaak erg onduidelijk is.
» live-recensie
» website

THE STREETS
donderdag 29 juni: Marquee 22:35 – 23:50
Mike Skinner alias The Streets maakt muziek van de straat. Als licht cynische observator schrijft hij over het leven om hem heen verpakt in hip hop, 2-step en garage. Zijn eerste album Original Pirate Material is een perfecte beschrijving van een lamlendige generatie Britse jeugd, wiens leven bepaald wordt door alledaagse beslommeringen als uitgaan, drank en drugs. Opvolger A Grand Don’t Come for Free speelt in min of meer dezelfde setting. Het is inmiddels genoegzaam bekend dat Skinner met die twee albums veel geld heeft verdiend. Nog een album over een lege bankrekening zou simpelweg ongeloofwaardig zijn. Skinners leven bestaat tegenwoordig uit maatpakken en knappe popsterren. Op zijn dit jaar verschenen album The Hardest Way to Make an Easy Living heeft Skinner zijn snelle leven eens op een rij gezet en laat er de donkere kanten van de roem horen.
» recensie The Hardest Way to Make an Easy Living
» website

THE KOOKS
vrijdag 30 juni: Marquee 13:50 – 14:40
The Kooks zijn nog nat en 'Naîve' (hebt u 'm?) achter de oren en blijven braaf achter hun voorgangers aanlopen. Ze klinken Britser dan Brits, vermengen alle ingrediënten die op dit moment hip zijn en doen er nog een schep Britpop van alle tijden bovenop. Met 'Eddie's Gun' leverden ze, één van de tien beste popsingles van het afgelopen jaar af en de overige songs op debuut Inside In/ Inside Out zijn stuk voor stuk aanstekelijke Britpopmuziekjes, gebracht door een band met talent en branie. Te volgen!
» recensie Inside In/Inside Out
» website

EDITORS
vrijdag 30 juni: Mainstage 13:50 – 14:40
Waar in hun thuisland muziektijdschrift NME elke week een ander snoepje heeft, en de charts van hypes en one-hit-wonders aan elkaar hangen, wilde Editors een hype rondom zichzelf voorkomen. Wat langzaam groeit, heeft de langste adem, denkt Editors. Toch is het snel gegaan. In april 2005 speelde Editors voor het eerst buiten het Verenigd Koninkrijk om nu ruim een jaar later op de affiche van Werchter te prijken. Editors haalt de kick uit hun tijd op het podium. Wat ze daar doen? Zoals Bush en Nickelback ieder hun deel Pearl Jam en Nirvana namen, de grove vijl uit de kast trokken en aalgladde rock met snaarstrakke liveshows onder de massa brachten, zo ook Editors. Is Interpol u te beklemmend, te lethargisch melancholiek? Gooien we er toch wat meer tempo en een The Edge-gitaarloopje tegenaan? Is het zo naar wens?! Joy Division was wat rudimentair en deprimerend, is het niet? Het Hookybasloopje hoog op de hals komt echter van pas en mag blijven. Tekstueel zweert u bij Bono-gewauwel en meebrulbare one-liners? Voorzien we in, geen probleem.
» recensie The Back Room
» website

CLAP YOUR HANDS SAY YEAH!
vrijdag 30 juni: Marquee 15:10 – 16:10
Het verhaal van Clap Your Hands Say Yeah! is inmiddels bekend. Zonder hulp van enige platenmaatschappij heeft hun titelloze debuutalbum het geschopt tot een internationale hype. Zelf doet de band liever mysterieus over de invloeden. In de media zijn Talking Heads, Television en Neutral Milk Hotel veelgehoorde. Voeg daar het ritmische, nerveuze spel van The Feelies en de paranoïde gekte van Violent Femmes aan toe. Het jongensboek succesverhaal van dit vijftal komt op Werchter laten zien dat de hype terecht is.
» recensie Clap Your Hands Say Yeah
» website

ELBOW
vrijdag 30 juni: Marquee 16:40 – 17:40
Nog altijd weigert Elbow zich te conformeren aan de standaardlengte van drieënhalve minuut voor een popsong, al komen de nummers an sich daarbij dichter in de buurt dan voorheen. Het stemgeluid van Guy Garvey valt nog altijd te vergelijken met een onderdompeling in een warm bad, maar het is de muzikale opbouw die het hem doet. Dat de nummers geen doorsnee lengte hebben, maakt dat Elbow spannender en onvoorspelbaarder is dan ooit te voren.
» recensie Leaders of the Free World
» website

MOGWAI
vrijdag 30 juni: Marquee 18:15 – 19:15
Met Mr. Beast leverde Mogwai in maart een overtuigende vijfde plaat af, waarop de melancholische, meestentijds instrumentale muziek af en toe weer oorverdovend hard je speakers uitkomt, maar waarop ook ruimte is voor rust en subtiliteit. De harde liefde voor frontale noiserock, gecombineerd met melancholie van de subtiele opbouw. Het is een toverformule waar Mogwai patent op heeft en het lijkt wel of de heren populairder worden naarmate ze harder spelen en compleet ‘over the top’ alle remmen loslaten. Hoe meer ‘distortion’ en gitaargeweld, hoe meer tevreden de liefhebbers zijn. “Het klopt inderdaad, het lijkt wel of mensen graag pijn lijden en kicken op geseling. Wij zijn niet bang om er een schepje boven op te gooien. Volgens mij kun je nooit te ver gaan”, aldus zanger, gitarist en keyboardspeler Barry Burns. U bent gewaarschuwd, houd die oordopjes in de aanslag!
» recensie Mr. Beast
» website

THE WHO
vrijdag 30 juni: Mainstage 23:35 – 00:55
Ook frisse, Engelse gitaarbandjes worden oud, kijk maar naar The Who. Pete Townshend is de laatste die dit had verwacht. De gitarist van de legendarische rockband, met als specialiteit de molenwiekende armzwaai, schreef in 1965 de legendarische zin: “Hope I die before I get old”. Het bleek hem niet gegund, want sindsdien maakte hij enkele klassieke rockalbums, stierf de wildste rockdrummer aller tijden, Keith Moon, wél (in 1978 aan een overdosis), stierf de onbeweegbare bassist John Entwistle uiteindelijk ook (in 2002 aan een hartstilstand), maar bleef Townshend zelf springlevend. Ondanks een bijna fatale overdosis in 1981 en de verdenking op het bezit van kinderporno (en vrijspraak daarin) begin deze eeuw. Nu, ruim veertig jaar na oprichting, komt hij met zijn partner in crime Roger Daltrey naar Rock Werchter, waardoor oud (The Who) en nieuw (Arctic Monkeys) op dezelfde affiche staan. Iedereen uit volle borst als betrof het 'God Save The Queen': “Talkin’ ‘bout my generation!”
» website

WOLFMOTHER
zaterdag 1 juli: Main Stage 12:30 – 13:15
Ze komen uit Australië, zijn de poulains van Pearl Jam en houden een weelderige haardos intact die anno 1969 menig hippie had doen verbleken. Ze klinken zo retro als een geruit houthakkershemd, al willen ze dat zelf niet gezegd hebben. Ze grossieren daarbij in het soort psychedelische rock waar namen als Black Sabbath, Led Zeppelin en Kyuss niet uit de lucht gegrepen zijn. Ze schoten met hun titelloos debuut vorig jaar meteen door naar de top van de Australische indie charts, in Europa bleef het voorlopig eerder windstil rond hen. Ze gaan er echter prat op dat hun uitmuntende live-reputatie daar snel verandering in zal brengen. Zé, dat is Wolfmother en die openen dag 3 van Rock Werchter.
» website

ARSENAL
zaterdag 1 juli: Mainstage 13:45 – 14:35
Wie goed is, mag van Herman Schueremans steevast terugkomen. Wat te zeggen van dit onnavolgbare duo, reeds voor de derde maal op rij aanwezig op Werchter. Volkomen terecht, want de vorige passages groeiden uit een collectieve paringsdans zonder weerga. Joan Roan en Hendrik Willemyns larderen hun zwoele sound met de meest opzwepende ritmes uit Afrika en vooral Brazilië. Zet de sambabewegingen van Ronaldinho op de eclectische muziek van Arsenal en de ogen en oren worden verwend als zat je op de eerste rij tijdens het carnaval in Rio. Niet te missen!
» website

KAISER CHIEFS
zaterdag 1 juli: Mainstage 16:35 – 17:35
Eigenlijk is ene introductie van Kaiser Chiefs overbodig. Soit, “en avant!. Superfantastische dansvloerkrakers die zorgen dat de heupen een halve meter van het aardoppervlak zweven. Een knalfeest voor muziekliefhebbers gegarandeerd. Biervlekken bedekken je kleren, glasscherven kraken onder je schoenen en terwijl je beste vriend lachend aan een polonaise begint, hoor je het publiek de nummers mee scanderen. Kaiser Chiefs klinkt minder arty dan Franz Ferdinand, nonchalanter dan The Futureheads en feestelijker dan The Killers. "Oh my God".
» recensie Employment
» website

ABSYNTHE MINDED
zaterdag 1 juli: Marquee 15:00 – 15:50
Absynthe Minded reisde het afgelopen halfjaar zowat gans Europa rond en deed dat niet onopgemerkt. Als support van dEUS dwongen ze immers meerdere nationaliteiten gedwee op de knieën. Met 'My Heroics, Part One' eigenden ze zich in 2005 de beste Belgische single van het jaar toe en dat was - gezien de moordende concurrentie - een heuse prestatie. Wij dragen al langere tijd een heimelijk vermoeden met ons mee dat dit de meest getalenteerde band van eigen bodem is sinds ... dEUS! Weet je wat, ga Bert Ostyn & co gewoon zelf ontdekken en geniet à volonté van zoveel muzikale diversiteit.
» recensie New Day
» website

AN PIERLE & WHITE VELVET
zaterdag 1 juli: Marquee 16:20 – 17:20
De frêle Gentse is een uitstekende dramaqueen. Muzikaal kent haar muziek een ietwat theatrale inslag. Het gaat van kleine, intiem gespeelde pianoliedjes naar groots gebrachte popgrandeur, met steevast een flinke climax op het einde. Bij momenten, en die zijn vooral te vinden in de ballads, doet Pierlé sterk denken aan die andere pianospelende, roodharige Amerikaanse. Ze speelde al eerder op Werchter, deze keer echter met haar band White Velvet. Ze laat zo een meer bandgerichte aanpak horen waarbij haar piano een iets minder prominente plek inneemt. Manlief Gisen & co bieden een solide muzikaal platform waarop Pierlé kan excelleren met haar sfeervolle en meeslepende luisterliedjes.
» recensie White Velvet
» website

CALEXICO
zaterdag 1 juli: Marquee 19:30 – 20:30
Wie deze inmiddels immens populaire groep rondom Joey Burns en John Convertino wel eens live heeft gezien, weet dat Calexico nergens voor terugdeinst. Wie dat niet wist, weet het nu! Calexico, dat ooit als zijproject van Giant Sand van start ging, heeft variatie als troef. Van Serge Gainsbourg-achtige kitscherigheid en invloeden vanuit de moderne jazzhoek, waarbij Miles Davis het meest voor de hand ligt, via luisterliedjes tot stampende rockers. Het komt in een uur tijd allemaal voorbij. Live duidelijk minder geperfectioneerd dan op plaat, maar juist dat roekeloze zorgt weer voor de nodige beweging in de verkrampte benen en dat is zeer welkom na al bijna drie dagen Werchter.
» recensie Garden Ruin
» website

BETTYE LAVETTE
zondag 2 juli: Marquee 14:35 – 15:35
Lady of Soul Bettye Lavette heeft een diepe doorleefde soulstem en begon haar carriere op zestienjarige leeftijd en verwierf bekendheid met het bloedstollende nummer 'Let Me Down Easy'. Na bijna veertig jaar en evenveel platenmaatschappijen verscheen eind vorig jaar een nieuwe plaat I've Got My Own Hell To Raise van de soullegende. Fiona Apple, Sinéad O’Connor, Lucinda Williams en Aimee Mann bezorgden Lavette materiaal. Een vrouw met een levensverhaal en een evengrote live-ervaring als al overige bands op de affiche bijeen. Wat moeten we meer zeggen…dat Stef Kamil Carlens haar op handen draagt bijvoorbeeld?
» website

LEELA JAMES
zondag 2 juli: Marquee 17:45 – 18:45
Een soulzangeres van de nieuwe generatie is Leela James, die eind vorig jaar haar debuut A Change is Gonna Come uitbracht. Een plaat waarop een authentiek soulgeluid afgewisseld wordt met invloeden uit de hedendaagse r’n b en hiphop. Aan het album verleenden onder andere Wyclef Jean, Kanye West en Sam Cooke hun medewerking. Leela James maakt wat ze zelf graag noemt back-porch soul, verwijzend naar de veranda’s waar op de hete zomerdagen de blues werd gezongen en gespeeld. Een stijl die de oprechtheid, de rauwheid heeft die mist in zoveel van de soulmuziek van vandaag. Hoewel ze het moet doen zonder het postuur van alle klassieke soul-diva’s bewijst ze een prachtige stem te hebben. Een stem die bovendien heel veel kan; op het ene moment klinkt ze zeer kwetsbaar, op het andere moment weer ijzersterk en overtuigend.
» live-recensie
» website

DEPECHE MODE
zondag 2 juli: Mainstage 22:15 – 23:50
Het is 1980 wanneer David Gahan, Martin Gore, Andrew Fletcher en Vince Clarke de basis leggen voor Depeche Mode. In de zesentwintig jaar van zijn bestaan, heeft de groep een opmerkelijke transformatie doorgemaakt: van een uit de New Romantics-beweging voortgekomen synthpopformatie, tot één van de meest succesvolle en invloedrijke, alternatieve groepen van zijn tijdperk. Ook nu is de band weer helemaal terug met het eind vorig jaar verschenen Playing the Angel. Depeche Mode garandeert een duister, meeslepend en nostalgisch slotstuk van Werchter 2006.
» website

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/709/rock-werchter-2006-de-21-troeven-volgens-kindamuzik
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709