http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Lowlands 2003: bandjes kijken. Net als vroeger.
Ondanks een grote misser - Live -, een wederom ongekend asociale Beck - vraag er onze fotografe maar naar - en veel ongein - cool politics en smartlappen - kwam ons Lowlands team enthousiast terug uit Biddinghuizen. Want het driedaagse festival lijkt terug bij waar het ooit mee begon: bandjes kijken. Kijkt u mee?
Tekst: Maurice Dielemans, Wilko van Iperen, Norbert Pek en Mark Witte
Beeld: Marjolein den Hartog
Publicatiedatum: 05 september 2003
The Mars Volta
Hoe klinkt een kruising tussen Prince en Deep Purple anno 2003? Nee, aan het voortreffelijke De-loused In The Comatorium kan je het niet afhoren, maar als je The Mars Volta live ziet optreden lijkt die muziek toch echt gemaakt te worden. Je ziet ook nog eens twee afrokapsels op het podium die zich vooral heel druk maken. Ze zetten een flinke keel op, laten bizarre solo's horen en presenteren het publiek op halve breakdance-acts. De verwachtingen waren hoog, maar de lol was er na 10 minuten toch echt wel af. Natuurlijk, verbijstering en verrassing kunnen erg interessant zijn, maar de grens werd door freakshow flink overschreden. Een optreden dat we niet graag op onze netvliezen zien als de plaat weer wordt opgezet.(NP)
Beck
Wij houden zielsveel van Beck Hansen, de wispelturige kunstenaarszoon uit Los Angeles. Zijn 'Loser' is het lijflied van een hele generatie geworden en met het recente Sea Change laat de dertigplusser horen dat ook hij een serieuze kant kent. Jazeker, hij die ons verblijdde met de krakerige spookblues van One Foot in the Grave, het ultra-hippe Odelay en zelfs goedkope discopop met Midnite Vultures hebben wij allang een plaatsje in de pophemel gegeven. Het is dus niet gek dat wij veel verwachten van ons rockende popidool en dat de teleurstelling des te groter is als blijkt dat onze geliefde Beck de belofte verre van waarmaakt in de verschrikkelijke Alpha-tent. Het is dan weliswaar de gewoonste zaak van de wereld dat in deze uitgerekte circustent het geluid als een baksteen verzuipt, maar het zou in dit geval niet eerlijk zijn om alles in de grote schoenen van de Alpha-architecten te schuiven. Nee, Beck vindt het goddomme nodig om na ieder disconummer minstens twee nummers te promoten van Sea Change. Nu vinden wij het intieme Sea Change een hele mooie cd, maar wees nou eerlijk: getuigt het niet van een wrang gevoel voor humor om een feestende meute op te zadelen met zoveel narigheid en een slecht geluid? Godzijdank liet de immer stoere rockvrouw PJ Harvey als één van de weinigen horen dat het niet helemaal onmogelijk is om een sterke show in te geven en moesten wij concluderen dat Beck zijn dag niet had. (MD)
Jan-Willem van Beek (21 jaar):
"Ik ga zeker naar Rancid kijken. Toen ik elke dag op de skates stond, luisterde ik daar heel veel naar. Toch wel een beetje jeugdsentiment, ja."
Levellers
Tien jaar geleden konden de Levellers makkelijk aanspraak maken op een plek als headliner op zowat elk Europees festival. Nu moeten zij het stellen met een bescheiden optreden vroeg in de middag. Je kunt je natuurlijk ook afvragen hoe lang commercieel succes kan blijven duren als je muzikaal gezien weinig vernieuwend meer bent, de Zeitgeist verandert nu eenmaal. Niet dat dit de pret mag drukken. De Levellers maken nog steeds lekkere folk-georiënteerde punky nummers en zijn nog even geëngageerd. Of zoals voorman Mark Chadwick het zelf uitdrukte: "Yes, we ARE hippies!" En dat is mooi om te horen. (MW)
Fischerspooner
Het ultra hippe Fischerspooner uit New York is de ongekroonde koning van Electroclash. Vandaar dat het project als een van de afsluiters geprogrammeerd stond op de eerste avond van het festival. Het extravagante optreden van de New Yorkers was een fijn staaltje feestelijke performance art dat geduldig ondersteund werd door een tape. Geen probleem, de schijn werd niet opgehouden door op het podium uitgestalde acterende muzikanten. Fischerspooner bleek een kitscherige dansact maar dan wel een erg vermakelijke. (WvI)
The Cleaning Women
Als wij popjournalisten dansen, moeten de veroorzakers haast wel goed zijn. En dat The Cleaning Women goed zijn is zo goed als zeker. Veel is echter niet bekend over de vreemd uitgedoste elektronicaformatie uit Finland, behalve dat het geen women maar verkleedde mannen zijn. Bovendien schijnen de Finnen in hun thuisland redelijk big te zijn, wat dat ook moge betekenen in zo'n dunbevolkt land. Wij kunnen uiteindelijk niets anders dan dansen, dansen, nog eens dansen en volledig opgaan in de volstrekte krankzinnigheid waarmee The Higher Ground op Lowlands wordt geconfronteerd. Zowat alle dansbare muziekstijlen komen aanbod in de vuile beats die op schizofrene wijze worden uitgespuugd door doodgewone stofzuigers en wasrekken. Ik kan niet anders concluderen: deze Finse gekte is het digitale broertje van Doo-Rag. (MD)
Bette Harms (19 jaar):
"Ik ben hier vooral voor de punkbandjes. Reel Big Fish bijvoorbeeld. Die heb ik eerder in Amerika gezien en ik vond ze geweldig. En Ska-P, maar die hebben helaas afgezegd."
Mando Diao
Op het debuutalbum Bring Em In van Mando Diao staan eigenlijk louter hits. De band heeft zo'n ijzersterke plaat vol melodieuze gitaarrock afgeleverd dat de jonge bandleden het moeilijk lijken te krijgen om het live ook zo briljant neer te zetten. Maar de Zweden gaan er gewoon dik overheen. Wát een optreden, wát een show en wát een overgave. De eerste tonen van 'Mr. Moon' zorgen voor gejuich bij de albumbezitters want die weten dat een hedendaagse klassieker gespeeld gaat worden met een stem die live nog meer overdondert dan op plaat. Het geluid van het oude orgel op het podium staat ook precies goed afgesteld, zodat het felle geluid er met name bij 'The Band' perfect uitkomt. Bij thuiskomst van Lowlands weet je niet hoe snel je de plaat weer moet opzetten. Zonder twijfel het hoogtepunt bij uitstek van het toch al zo geslaagde festival. (NP)
The Polyphonic Spree
De echte hippies waren te vinden onder de 23-koppige bezetting van The Polyphonic Spree. Dit in witte gewaden gehulde ensemble leek zo weggelopen te zijn uit de musical Hair. Ook muzikaal en tekstueel gezien vinden ze hun inspiratie in Jezus en het flowerpowertijdperk. Het enthousiasme waarmee de band haar boodschap verkondigde sloeg al gauw over op het publiek. Zoveel optimisme en saamhorigheidsgevoel leveren een welkome afwisseling in een door cynisme gekenmerkte maatschappij. Het levert een prachtig schouwspel op. Maar toch… het blijft een beetje eng. Het gevoel naar een uit de stal van Joop van den Ende afkomstige musical te kijken, wil maar niet verdwijnen. The Polyphonic Spree kan bekoren maar niet bekeren. Of zijn we te cynisch? (MW)
The Raveonettes
De muziek van The Raveonettes wordt vaak vergeleken met The Jesus And Mary Chain. Een vergelijking die zeker niet uit de lucht komt vallen. Echt vernieuwend is het dan ook niet, maar er zijn mindere goden om mee vergeleken te worden. Hoewel ze een technisch goede set speelden leek het matig toegestroomde publiek in de veel te grote Dommelsch tent het er niet warm van te krijgen. De vrij statische podiumpresentatie zal hier zeker aan bijgedragen hebben. Wat dat betreft konden zangeres/bassiste Sharin Foo en zanger/gitarist Sune Rose Wagner een voorbeeld nemen aan hun energieke tweede gitarist. (MW)
Marnix de Raaf (30 jaar):
"Naar Lowlands ga ik vooral voor de sfeer. Ik zie dan wel welke bandjes ik ga bekijken. Aan enige voorbereiding doe ik dan ook helemaal niet. Maar wat wel erg slecht is: we moesten een uur of vier in de rij wachten voor we naar binnen konden. Dan gaan ze echt alle tassen binnenste buiten keren!"
Björn Again
Nog meer pastiche stond voor vrijdagnacht gepland: Björn Again, de reïncarnatie van ABBA. Björn, Benny, Agnetha en Frida stonden weer even samen een uur lang op het podium. Hits als 'Fernando', 'Mamma Mia', 'SOS', Super Trouper en natuurlijk de afsluiter 'Dancing Queen' werden door het Lowlands-publiek hartstochtelijk meegezongen. Zelfs sceptici stonden heupwiegend in de te kleine Foxtrot. De eerste nacht van het festival werd op een heerlijk lichtvoetige manier ingeluid. (WvI)
The Rapture
Zondagmiddag gaf The Rapture een optreden in de leukste tent van Lowlands, Higher Ground. Het gezelschap uit New York staat garant voor een stevig potje electro-'n-roll. Dat de heren niet vies zijn van het vuige werk laten ze blijken door gillende gitaren, jankende zang en smerige elektronica. The Rapture krijgt het voor elkaar om op klaarlichte dag een dampend punkoptreden te geven. Het lijkt nergens op en tegelijkertijd lijkt het op alles. Een hoogtepunt. (WvI)
Judith Theeuwen (20 jaar):
"Er staan dit jaar weinig grote namen. Ja, Live en Guano Apes, die ga ik wel zien. De rest is voor mij onbekend, maar ik ga wel gewoon bij andere bands kijken hoor. De sfeer is hier ieder jaar in ieder geval erg goed."
Calexico
Wij zagen onze Calexico-vrinden met zijn tweetjes in intieme zaaltjes, maar ook zagen wij Joey Burns en John Convertino met een voltallig mariachi-orkest op zowat alle grote popfestivals in Europa. En geloof het of niet, maar altijd is Calexico in topconditie. Ook de tweede keer op Lowlands geeft het Mexicaanse/Californische gezelschap bijna alles van zichzelf voor een zee van zowel dansende als aandachtig luisterende Golf-genodigden. Deze keer geen dikke Mexicanen met trompetten. Er is ietwat bezuinigd op de blazende achterban, maar ziehier een sterke backing-band om het publiek even zoveel op te zwepen. "Knap staaltje werk van onze woestijnvrinden", dachten wij onder het genot van een goed glas tequila en een pittige taco. (MD)
The Kills
Lekker vuige gitaarherrie gebracht door twee rock-'n-rollbeesten en een drumcomputer. Energiek, sexy, ongepolijst, het optreden van The Kills in een notendop. Daar valt verder niet veel op aan te merken. Behalve misschien dat ze in een veld opereren waar het kaf van het koren gescheiden moet worden. Geef het volk brood en spelen! Geef het volk The Kills! Ons zult u niet meer horen klagen. (MW)
Kaizer's Orchestra
Kan je het een band vergeven dat ze telkens dezelfde act opvoeren? Wel als het om het Noorse Kaizer's Orchestra gaat. Voor het optreden staan de olievaten al klaar en dan weet je gewoon ... hier gaat op geramd worden!! En hard. Het is één van de weinige bands die feestmuziek kan maken die kwalitatief hoogstaand is (ja, het bestaat echt!) door hoempa met Tom Waits-gimmicks te vermengen. Leadzanger Jan Ove Ottensen neemt constant nichterige poses aan waarbij hij het publiek opjut om vooral mee te doen. En het publiek doet dan ook mee, want niet alleen de door het trekorgel gedomineerde muziek is aanstekelijk, ook de show laat het bloed sneller stromen. Overal waar de Noren komen spelen ze de zaal of tent plat en het is dan ook geen verrassing dat nu ook iedereen weg was van het muziektheater van Die Kaizer! (NP)
AFI
Het Californische AFI mag rekenen op een trouwe schare fans. De argeloze bezoeker die AFI voor het eerst ziet, zal zich in eerste instantie geen raad weten met deze Californische band. Is dat Michael Jackson die daar staat te zingen? Is het nu-metal? Punk? Glamrock? AFI trekt zich niets aan van genregrenzen en doet gewoon zijn ding. Hoe dan ook: veel drama, weinig inhoud. (MW)
Aisa Liem (18 jaar):
"Ik heb een heel brede muzieksmaak, maar dit jaar wilde ik vooral graag Ska-P, AFI, Guano Apes en Blood Brothers zien. AFI en Blood Brothers vond ik flink tegenvallen eigenlijk. AFI speelde niet de nummers die ik wilde horen en de kwaliteit was nogal slecht. Blood Brothers vind ik op plaat erg goed, maar live kwam het helemaal niet uit de verf. De performance was wel leuk."
The Streets
De taal van de straat werd gebezigd door Mike Skinner. Hoewel het met bravoure gebrachte optreden muzikaal warm klonk begon het eindeloze geroep van Mike Skinner als snel op de zenuwen te werken. Wat een ijzersterk optreden beloofde te worden, werd snel erg vervelend. De heerlijke single 'Let's Push Things Forward' kon het tij jammer genoeg niet meer keren. (WvI)
Schneider TM
Een van de onovertroffen hoogtepunten van een zonnige Lowlands-editie: knoppendrukkers in witte doktersjassen op The Higher Ground. In één keer bekend door de coverhit 'There Is a Light That Never Goes Out' van The Smiths en onder aanvoering van een Duitser die luistert naar de naam Dirk Dresselhaus geven de doorgedraaide Frankensteins van de electropop een weergaloze show. Ook een drumsolo van vijf minuten behoort bij Schneider TM tot de mogelijkheden. Tsja, dan is Hennie Huisman in zijn kanariegele pak als presentator van het Concert des Levens eigenlijk een stuk minder leuk om naar te kijken. (MD)
Audio Bullys
Het optreden van de Audio Bullys had te lijden onder het erbarmelijke geluid in de Bravo-tent. De subtiele melodielijnen die de basloopjes doorkruisen kwamen hierdoor niet goed uit de verf, wat ten koste ging van de nuance. Tel daarbij het – live - ietwat beperkte stemgeluid van mc Simon Frank en de hooggespannen verwachtingen konden toch niet helemaal ingelost worden. Het publiek kon het allemaal niet schelen. Meer dan een baslijn en een beat hebben de Audio Bullys niet nodig om de mensen aan het dansen te krijgen. (MW)
The Herb Spectacles
Nog een leuke Nederlandse band op Lowlands: The Herb Spectacles. De tent Higher Ground was eigenlijk te klein voor het nieuwe project van ex-leden van de Treble Spankers en Amsterdam Klezmerband. Het podium zelf trouwens ook. Het Lowlandspubliek kreeg ruim een uur een mengeling van tijuana, mariachi en surf voorgeschoteld. Duidelijk genietend van de enthousiaste reactie van het publiek besloot de band daarom nog een gulle toegift te geven. Dit optreden was dansen dat het je een lieve lust was. (WvI)
Voicst
Het Amsterdamse Voicst gaf een middagoptreden op zaterdag. Het trio trok een half uur muzikaal van leer in de India. Voicst zette een meeslepende set van hoekige punkrock, gruizige rock en vlijmscherpe pop neer. Voicst staat garant voor dwingende gitaar-hooks, stuwende baslijnen en tomeloos energieke drums. Wat maakt het eigenlijk allemaal uit? Voicst moet gewoon hard uit de speakers knallen. Dat gebeurde op Lowlands op een indrukwekkende manier. (WvI)
Jeroen Weessies (21 jaar):
"Ik ben al vijf keer op Lowlands geweest. Deze keer ben ik hier vooral voor Rancid. Die band staat al zo lang op mijn lijstje, dus ik vind het echt te gek dat ik ze nu een keer live kan zien."
The Ataris
De dames bij de entree waren zo vriendelijk, dat wij het Lowlands-programmaboekje vergaten mee te nemen. Opeens dwaalden wij richting de overdekte terrein van de biersponsor, in de veronderstelling dat de veel besproken The Mars Volta daar zou spelen. Na zo'n welgetelde twee seconden valt een angstvallige stilte en als men elkaar met verbazing aankijkt, wordt duidelijk dat het The Mars Volta helemaal niet is. Wij dachten aan Green Day op halve krachten, maar na eenmaal een puisterige jongen in wijde broek van zijn programmaboekje beroofd te hebben, blijkt het te gaan om, jawel, The Ataris. Een stuk minder stoer dan de bandnaam doet vermoeden, want The Ataris maken van die beroerde MTV-punk voor beginnende skateboarders in te grote broeken. De wijze les van deze ervaring: ga nooit zonder een programmaboekje op stap in de Lage Landen. Achteraf hebben wij vernomen dat The Mars Volta niet veel beter zijn best deed. (MD)
Hot Hot Heat
Zondagochtend, half twaalf. Wie Hot Hot Heat uit Canada wou zien moest vroeg uit de veren. Omdat 'Oh Goddamnit' zo onweerstaanbaar is, zou het optreden missen haast blasfemie zijn. De zanger proclameerde meerdere malen dat de band nog nooit zo vroeg op had getreden, sterker nog, dat het niet eerder zo vroeg was opgestaan. Ondanks het vroege uur was Hot Hot Heat aardig op dreef. Door zijn ongebreidelde enthousiasme leek de zanger, de drie kwartier dat het optreden duurde, in z'n eentje de gehele band. 's Avonds had deze band in een intiemere omgeving echt de show kunnen stelen. Slechts geprogrammeerd, goed optreden. (WvI)
Thijs (26 jaar):
"Er zijn niet echt grote klappers dit jaar. Maar ik laat me graag verrassen. Zo krijg je ook leuke dingen te zien die je vooraf helemaal niet kent. En ik pik zeker PJ Harvey en Eels even mee."
Grandaddy
'Eindelijk naar huis'; het klonk in de mededeling door dat het optreden op Lowlands het laatste van een lange tour was. Maar Grandaddy zette, alvorens de koffers gepakt konden worden, een ijzersterk optreden neer. Hoewel de band op het podium niet direct een happening is te noemen weet ze als geen ander de perfecte sfeer te creëren voor een matinee. De zeer aanstekelijk publieksfavoriet 'A.M. 180' kwam vanzelfsprekend voorbij en zo bleef Grandaddy langer rondhangen op Lowlands dan zijzelf had gedacht. (WvI)
Interpol
Admiral Freebee
Foo Fighters
Pyhai Jin (20 jaar):
Het mooiste Spinal Tap-moment van dit jaar kwam van de houterigste popperformance sinds lichtjaren; die van Interpol. Als afsluitende act van het Metropolis gleed de stoere gitarist uit en kwam de ongelukkige zodoende op de monitor te liggen. Gelukkig voor hem wist hij zich snel te herstellen. Het was tevens de enige keer dat ik een glimlach bij de band bespeurde. Op Lowlands en in de Golf-tent, ook wel de mini-Alpha voor intimi, is het opnieuw Manchester calling tot en met. De broodmagere, lijkbleke en verstijfde lichamen scoren een dikke voldoende met een hele strakke set, waarvoor Ian Curtis zich beslist niet hoeft om te draaien in zijn graf. En omdat een toegift nu eenmaal niet cool is, weet de beste Joy Division-kloon sinds jaren in luttele seconden van het podium te verdwijnen.
Niet veel later dan Hot Hot Heat wist Admiral Freebee de Golf bijna vol te krijgen. Het optreden van de Antwerpse band kwam niet helemaal van de grond. Admiral Freebee gedijt het best in een kleine club. Aan het songmateriaal kan het niet liggen. Een liedje als 'Rags 'n' Run' overtreft namelijk een heleboel; het redt zelfs een optreden in de Golf op Lowlands. (WvI)
De Foo Fighters lieten nog maar eens zien waarom zij volkomen terecht het festival afsloten. De bomvolle Alpha-tent was getuige van een spetterend optreden. Retestrak werden de nummers de tent in gespuugd. Het was het laatste optreden van hun Europese tour en nog 1 keer werden alle remmen losgegooid. De band was duidelijk goed op elkaar ingespeeld blijkens de fraaie improvisaties. Een betere afsluiter konden we ons niet wensen! (MW)
"Ik kom vooral voor PJ Harvey, die vind ik al jaren heel gaaf. Zo'n klein vrouwtje en toch zo'n bijzondere uitstraling. Haar muziek doet me echt iets, het is heel gevoelig. En grimmig, als een opkomende storm. Wat vooral leuk is aan Lowlands zijn de tientallen eettentjes en de verschillende soorten mensen."
http://www.kindamuzik.net/festival/709/lowlands-2003-bandjes-kijken-net-als-vroeger/3919/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: