Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een tijdig einde want mijn ideeën zoals ik ze het afgelopen jaar heb gepresenteerd zijn op…niet echt, maar zo voelt het vaak wel. Ik heb de columns nog eens braaf doorgelezen en ontwaarde eigenlijk twee thema's of eigenlijk beter, twee vragen: wat betekent muziek nu we ons als luisteraar vrijwel hebben bevrijd van allerlei achterlijke ketens en zelf het heft in handen hebben genomen? En: wat zijn de mogelijkheden van house?
Dat laatste blijft me meer dan ooit achtervolgen. Ik heb dit jaar met ongekende monomanie naar house geluisterd en ik verbaas me erover dat ik mezelf soms moet dwingen om eens iets anders op te zetten. Meestal vanuit de gedachte dat even een ander genre een gezonde contrasterende werking kan hebben. Maar zelfs als ik naar platen uit het verleden luister, kan ik het niet laten om ze door een filter van house waar te nemen: wat kan house hiervan leren? Mist house dit niet?
Er zijn op het moment twee auteur-dj’s die house een nieuwe elan geven, die deze vragen voorlopig overbodig maken. De eerste is Ricardo Villalobos wiens DJ-set op Awakenings afgelopen zomer mij veel dierbaarder is dan welk album of losse track die dit jaar is uitgebracht dan ook. Aan het einde van die set draait Villalobos een mysterieuze, schier oneindige track, vol vreemde wendingen, die binnenkort als 'Zieheuer Fizheuer' worden uitgebracht. Het is niet alleen een van die uitzonderlijke, niet te voorspellen sprongen voorwaarts binnen het oeuvre van een artiest maar ook de meest revolutionaire houseplaat sinds Beltrams 'Mentasm', een plaat als Black Unity of Future Days die een genre naar een hoger plan tilt. De tweede is James Holden. Tijdens een recentelijke dj-set in Club 11 waarin hij een fraai staaltje Kosmische Musik voor de eenentwintigste eeuw liet horen, bedacht ik: “Holden doet wat hij wil. Wat hem speciaal maakt is dat hij als DJ zoekende is, gedreven door nieuwsgierigheid, een liefde voor muziek die zich niet laat ketenen door genreconventies of eisen van het publiek. Het is een vrije house.”
Als er al een probleem is met house, is het de clubervaring waarin het verankerd blijft. Die cultuur zit vast. Voor een belangrijk deel is dit te wijten aan te weinig 3,4-methylenedioxymethamphetamine en te veel C2H6O. Weinig dingen verstoren een dansende massa zo als de drinker. Daarnaast: waarom altijd dansen in een collectief, met het lichaam en niet met het hoofd? Zou een Holden-set minder effectief zijn in een planetarium of in een ruimte waar je kan liggen? Of extreem individueel in een floating tank?
Of moet er eens een serieuze clubarchitectuur opstaan? Club 11 bekritiseren doe ik met tegenzin aangezien het in de klassieke uitgaanszin een parel is, duidelijk met liefde gemaakt (ook voor de muziek.) Maar het is ontstaan in een bestaand gebouw waar je uiteindelijk niet ontsnapt aan bepaalde looplijnen (meer alcohol is meer wc-bezoek, is meer zenuwachtige beweging door de dansvloer, is minder collectieve trance.) En toch zal binnenkort ook de architectuur van coöperatieve gebouwen, ambient agora's en roomware clubland veranderen en daarmee eindelijk de danservaring zelf vernieuwen. Met hopelijk een tegenbeweging van 'black box'-adepten, die de sublieme kale ervaring van donkere ruimtes waarin enkel een stroboscoop knippert, alles wat house eigenlijk als ruimte nodig heeft, in ere herstellen.
Muzikaal is de toekomst veilig gesteld. Ik heb even genoeg van vragen stellen. Het is tijd om gewoon te luisteren, te genieten.
Omar Muñoz-Cremers is onafhankelijk popjournalist, tekstschrijver, essayist en auteur.
http://www.kindamuzik.net/column/omar-mu-oz-cremers/de-maand-van-om-c-oktober-4436/14221/
Meer Omar Muñoz Cremers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/omar-mu-oz-cremers
Deel dit artikel: