http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Maand van OM-C: Mei
“Ik word een beetje verdrietig van deze muziek,” hoor ik opeens mijn dochter Hannah uit de andere kamer concluderen, terwijl ik weer eens kant 2 van Bowie’s Low luister in afwachting van Hugo Wilckens boek over hetzelfde album.
Tekst: Omar Muñoz-Cremers
Publicatiedatum: 17 mei 2006
De 33 1/3 serie van Continuum Books, kleine boekjes die elk een klassiek popalbum behandelen vond ik altijd een prachtig idee, ‘in theorie’. Helaas bleef de praktijk tot voor kort steken in albums waar ik niks mee heb, of die toch overgeanalyseerd zijn: Velvet Underground & Nico, Pet Sounds.
Gelukkig is daar met de delen over Exile on Main Street en Low verandering in gekomen en de nieuwe reeks belooft een paar persoonlijke favorieten als Paul’s Boutique en Daydream Nation te behandelen om uiteindelijk te culmineren in het lang aangekondigde/verwachte Lovelessepistel.
Terug naar Low. Zijn er nog popsterren die op melk, vier pakjes Gitanes per dag en cocaïne leven? Pete Doherty? Lichtgewicht en overbelicht. Bovendien zal die nooit in vergelijkbare staat Station to Station kunnen maken. Wilcken besteedt uiteindelijk vrij weinig aandacht aan Bowie’s verslaving en paranoia perikelen in Los Angeles. Het is één van de vele factoren die leiden tot Low. Bowie in Berlijn blijft een van de mooiste rockmythes, implosief in tegenstelling tot de zelfmoorden en andersoortige drama’s, elegant, bijna binnen bereik van jou en mij. Wilcken laat die mythe gelukkig in stand al verduidelijkt hij hier en daar wat details (het grootste gedeelte van Low is bijvoorbeeld helemaal niet in Berlijn opgenomen.)
Wat vooral tussen de regels door ontstaat, is een mooi beeld van de jaren zeventig en de mysterieuze kracht die Kraftwerks pre-house was. Acid en jungle bezaten als laatsten misschien zo’n vervreemdende, haast buitenaardse kracht, al is die waarschijnlijk onvergelijkbaar met de unieke positie die Kraftwerk in 1976 innam. Radioactivity, de plaat die Bowie steevast voor aanvang van zijn concerten in die tijd draaide, moet hebben geklonken als de audiosignalen uit een compleet nieuwe wereld. Communicatielijnen waren nog niet zo direct en er werd meer ‘verhaald’, mysteriën langzamer opgelost.
De laatste weken luister ik veel naar muziek uit de periode 1975-1977, naast Low, Trans-Europe Express, Brigitte Fontaine’s Vous et Nous, Gainsbourgs Le Homme à Tête de Chou, Eno’s Another Green World, Suicide’s debuut, en pijnig mijn hoofd over de vraag wat ze verbindt, speciaal en anders maakt? Om te komen op een bepaalde volwassenheid, lange schaduw poëzie (talig en muzikaal) en gebrek aan angst voor pretentie, die toch wordt ingebed in een moedwillige ‘eenvoud’.
Bowie analyseert uiteindelijk op karakteristiek scherpzinnige wijze zelf het beste de aantrekkingskracht van Low: “A sense of yearning for a future that we all knew would never come to pass.”
Toch is er geen slechte toekomst voor in de plaats gekomen. Berlijn bloeit tegenwoordig als nooit tevoren. Er doen geruchten de ronde van waanzinnige Ricardo Villalobos zondagochtendsets, muziek als gift en sprong in het onbekende. Een wilde tuin van mogelijkheden, creatieve kruisbestuivingen, die mythe is intact ook al is hij ontdaan van de scherpste Tweede Wereldoorlog en Koude Oorlog associaties. Je zou denken dat een nieuwe Bowie er wonderen kan verrichten.
Omar Muñoz-Cremers is onafhankelijk popjournalist, tekstschrijver, essayist en auteur.
http://www.kindamuzik.net/column/omar-mu-oz-cremers/de-maand-van-om-c-mei/12898/
Meer Omar Muñoz Cremers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/omar-mu-oz-cremers
Deel dit artikel: