Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Nu ben ik al jaren geen groot radioluisteraar (via de ether), maar sinds de VPRO hun 3voor12 initiatief namen, heb ik altijd met veel plezier naar de twee uurtjes dansmuziek geluisterd die Job eerst als Elementaal en later als BPM in de nacht van zaterdag op zondag met veel toewijding in elkaar draaide. Altijd enthousiast en op zoek naar het onbekende. Wanneer je ergens over een nieuwe plaat, een nieuw geluid, een nieuwe beweging las, dan kon je er op rekenen dat je de volgende uitzending die shit hoorde. Soms luisterde ik uit beleefdheid naar two-step of grime waar ik over het algemeen iets minder enthousiast over ben, maar het kon ook zo zijn dat binnen een maand er een krat verse en obscure minimal platen werd opgetrokken.
Misschien dat hier het ‘probleem’ van 3voor12 BPM lag, het was te onvoorspelbaar, voor bepaalde luisteraars (wat de hiphopboer niet kent, scratcht die meestal niet, en onder housers bestaat ook een ingewikkeld kastenstelsel) maar ongetwijfeld voor zendercoördinators en ander gespuis dat zenuwachtig wordt als de week niet tot op het liedje compleet voorspelbaar is ingericht. In het labyrint van de Hilversumse zenderpolitiek waag ik me liever niet, al voel je aan dat het al jaren bezig is met het vermoorden van elke creativiteit. Eigenlijk is het een wonder dat programma’s als 3voor12 BPM niet eerder de nek zijn omgedraaid.
Het is zonder twijfel pijnlijk dat zo achteloos met mensen wordt omgesprongen, die bovendien een onschatbare kennis van zaken en liefde voor radio maken bezitten. Als buitenstaander is het makkelijk om het van je af te schudden met de cynische opmerking dat de Nederlandse radio definitief hetzelfde lot is beschoren als televisie. Een langzame dood die vrijwillig wordt opgezocht in plaats van een heroïsche strijd, een wegrotten in middelmatigheid in plaats van door inzet van creativiteit iets unieks neer te zetten wat misschien minder marktaandeel heeft, maar waar je in ieder geval graag naar kijkt of luistert. Dat zo iets ouderwets doet als je op een nieuw spoor zetten, het onbekende schenkt in plaats van altijd maar het voorspelbare, het oude, muzak voor in supermarkten.
Radio en televisie zijn in ieder geval ten dode opgeschreven, media voor bejaarden. Te log, te voorspelbaar en vooral te laf. Het geeft ook een andere verontrustende tendens weer, namelijk dat het steeds moeilijker wordt om met liefde voor muziek een normaal bestaan op te bouwen. Dat het muzikantenbestaan steeds meer is geproblematiseerd door file sharing en averechtse reacties van platenmaatschappijen is al een paar jaar duidelijk, maar het netwerk eromheen, de promotionele kant staat er steeds slechter voor. Schrijven over muziek is over het algemeen een veredeld hobbyproject, dat op internet democratischer functioneert, zelf de wet bepaalt, maar ook grilliger en onprofessioneler is. Voor radiomakers gaat het nu dezelfde kant uit. Voor bepaalde muziekstromingen zal dit weinig problemen opleveren, dansmuziek blijft voorlopig toch bij gratie van de club-DJ, vinyl en de mix-cd leven, zoals black metal een eigen economie heeft met zelfstandige communicatielijnen en eigen kwaliteitsnormen. Mp3-blogs en buitenlandse internetradiostations blijven vluchtroutes voor open geesten, maar je zal een insider moeten zijn. Je gewoon eens laten verrassen door de Nederlandse radio aan te zetten, is een ervaring uit het verleden. Daar heerst nu de ambtenaar-DJ die quota moet halen om uiteindelijk te worden vervangen door die gezellige robot-DJ van Sky Radio.
Omar Muñoz-Cremers is onafhankelijk popjournalist, tekstschrijver, essayist en auteur.
http://www.kindamuzik.net/column/omar-mu-oz-cremers/de-maand-van-om-c-maart/12143/
Meer Omar Muñoz Cremers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/omar-mu-oz-cremers
Deel dit artikel: