http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Maand van OM-C: September
Timing: ik luisterde onlangs naar de plezierige Fischerspoonermix in de wat duffe Time Out/The Other Sideserie, waarin Parijs, Londen en New York aan de hand van een muzikale en visuele gids worden gepresenteerd.
Tekst: Omar Muñoz-Cremers
Publicatiedatum: 11 september 2006
De verrassende rommeldoosmix eindigt met Laurie Andersons ‘O Superman’. In 1981 een onverwachte top-10 hit als onderdeel van de ambitieuze United States I-IVcyclus. Nu een tijdige herontdekking.
Allereerst muzikaal. In 2006 klinkt ‘O Superman’ misschien niet heel raar meer en is het bijna onvoorstelbaar hoe futuristisch het ontsnappend aan de radio moet hebben geklonken. Of niet en stond men toen meer open voor de toekomst? Ondanks de nadrukkelijk aanwezige, maar ook weer Spartaans ingezette technologie van ‘O Superman’ is het vooral een goed lied: pakkend, onvergetelijk, melodieus, maar anders. Dat is waar het in techno later nogal eens bij inschiet. Een liedje moet zich zeg maar willen bevrijden van techno om in techno goed te kunnen werken. Ik denk bijvoorbeeld aan Björks ‘Human Behaviour’.
Ten tweede: de tekst. Wat is het motief van Fischerspooner om ‘O Superman’ aan het einde van de mix te gebruiken? Behoren zij tot de mensen die ‘O Superman’ zijn gaan beschouwen als een lied over 9/11? Moet je het lezen als ‘je kan in New York nog goed feesten, maar vergeet 2001 niet…’ En hoe ‘fout’ is dat? Laurie Anderson schreef het ooit als antwoord op Amerika’s faliekant mislukte poging om gijzelaars in de ambassade van Teheran te bevrijden.
Een afstraffing waar Amerikanen niet van houden, die uiteindelijk president Carter de verkiezingen van 1980 koste, waardoor Reagan een essentiële verschuiving teweegbracht in de buitenlandse politiek, die op de lange termijn desastreuze gevolgen kent en uiteindelijk zal leiden tot 9/11. Is ‘O Superman’ dan een lied over de kwetsbaarheid van Amerika? Anderson is poëtisch genoeg om niet al te specifiek te worden, al kan ik nooit aan de indruk ontsnappen dat ze het falen van militaire macht met een opgetrokken wenkbrauw bejubelt en plaatst in een bredere context van maatschappelijk onbehagen. Het venijn zit echter in de staart: aan het einde lijkt een moederfiguur troost te brengen om vervolgens te transformeren in een industriële automaton gevormd uit olie, wapens, elektronica.
Subtiel ridiculiseren en toch een gevoel van onbehagen creëren, dat is weinig artiesten gegeven. Zo als er weinig muziek is die me echt kan troosten op het moment dat ik bij persoonlijk verlies echt ‘gewond’ raak. Dat kan ‘O Superman’ wel met meer afstandelijke wonden. Geconfronteerd met dat duistere mengsel van macho agressiviteit, wreedheid en onrechtvaardigheid in Libanon hoor ik steeds maar haar machinestem koud lachen en blijven die macabere woorden in mijn hoofd rondspoken: ‘Here come the planes.’
Omar Muñoz-Cremers is onafhankelijk popjournalist, tekstschrijver, essayist en auteur.
http://www.kindamuzik.net/column/laurie-anderson/de-maand-van-om-c-september/13824/
Meer Laurie Anderson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/laurie-anderson
Deel dit artikel: