http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
KindaBlog: De 'Losing My Religion-factor van Nevermind
R.E.M. stopt, Nevermind wordt 20 en Bart Breman ziet een verband: overdosering
Tekst: Bart Breman
Publicatiedatum: 25 september 2011
In de week dat Nirvana's Nevermind twintig jaar bestaat en opnieuw wordt uitgebracht besluit R.E.M. ermee op te houden. De laatste heb ik live gezien, voor de eerste was ik destijds nog te jong. Toen 'Smells Like Teen Spirit' een hit werd was ik tien jaar oud. Ik vond het rustige couplet mooi, maar dat geschreeuwde refrein was me te hard. Als het liedje op de radio of televisie kwam, draaide ik het zachter als Kurt begon te brullen.
Nevermind is een klassieker, een album dat de muziekwereld in elk geval voor even wakker schudde. Het was ook het begin van het einde voor Kurt Cobain en ik kan me voorstellen dat hij uiteindelijk wilde dat hij het nooit had geschreven. Kurt was een door de scheiding van zijn ouders getraumatiseerde jongen, die vaker geen geld had dan dat hij het wel had. Dankzij Nevermind kwam daar een einde aan. Binnen no time had hij bakken met geld en aandacht en geen idee wat hij daarmee moest doen. Plotseling wilde iedereen iets van hem. Platenmaatschappijen smeekten om nog een zo'n album en een generatie pubers zag hem aan voor de nieuwe Messias. De toch al voor depressies vatbare Kurt werd gillend gek.
Michael Stipe -volgens mij geestelijk een stuk stabieler dan Kurt Cobain- had in 1991 al tien jaar ervaring met de status als frontman van een populaire band. Hun beste liedjes waren eigenlijk al wel geschreven. Wat mij betreft had hij toen al de stekker uit R.E.M. kunnen trekken. Dat deden ze natuurlijk niet: ze namen 'Losing My Religion' op. Het werd een gigantische hit. Uiteindelijk zelfs het eerste nummer waar je aan denkt als je het over R.E.M. hebt.
Natuurlijk is het een goed nummer, maar zodra ik het hoor gaat het geluid af. Iedereen met een kantoorbaan weet waarom. Ga veertig uur achter een bureau gaan zitten, met een obligate radiozender op de achtergrond en turf hoe vaak het liedje voorbij komt. Bij de 634ste keer -dat is vaak al op woensdag- ben je bereid om je eigen oren af te snijden. Ik heb er oprecht vrede mee als ik nooit meer naar 'Losing My Religion' hoef te luisteren.
Misschien was dat ook waar Kurt Cobain bang voor was. Dat hij zijn muziek op een dag terug zou vinden op een gezapige radiozender. Dat hij op een dag, wandelend door een winkelcentrum zichzelf zou zien mee fluiten met ‘Smells Like Teen Spirit’, omdat hij het toevallig door de speakers hoort. Want dat is wat er gebeurde: ook Nevermind werd eerst een hit, toen een klassieker en daarna voer voor Matthijs van Nieuwkerk bij de Top 2000. Dat gebeurt als je muziek schrijft die veel mensen aanspreekt. Op zich is daar natuurlijk niets mis mee.
Wel jammer is dat ik net zo'n hekel ga krijgen aan de liedjes van Nirvana als ik al aan 'Losing My Religion' heb. Niet omdat het vervelende of slechte liedjes zijn. Niet de eerste keer dat je ze hoort. En ook niet de tweede keer. Maar wel als je er mee wordt overvoerd in elke krant die je openslaat, elk tijdschrift dat je leest en elk tv-programma dat je ziet. Die massale, hijgerige aandacht betekende twintig jaar geleden al het begin van het einde voor Nirvana. Wat er nu nog van over is, wordt met het verschijnen van de heruitgave van Nevermind effectief doodgepraat en doodgeschreven. Misschien had Kurt Cobain -als hij nu nog had geleefd- de radio of televisie ook wel even zacht gezet als één van zijn liedjes werd gedraaid.
Foto uit het KindaMuzik archief door Paco Weekenstroo
http://www.kindamuzik.net/column/kindablog/kindablog-de-losing-my-religion-factor-van-nevermind/22105/
Meer KindaBlog op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kindablog
Deel dit artikel: