Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Mijn overbuurman (42) vindt maar drie nummers echt goed: 'With a Little Help from My Friends' van Joe Cocker, 'Child in Time' van Deep Purple en 'Whole Lotta Love' van Led Zeppelin. En dan alleen in de originele uitvoeringen zoals ze vroeger in zijn stamkroeg in Dordrecht gedraaid werden, dus geen rare live-versies als op Made in Japan of in de Woodstock-film ("Je kan wel zien dat ie aan de drugs is, met die handjes").
Dat levert een heel overzichtelijke muziekverzameling op, die ook vrij voordelig van muziekcassette naar cd te evalueren zou zijn, ware het niet dat thuis vrouw en kinderen de media bepalen, en er buiten de televisie-uren naar Sky Radio, dan wel K3, geluisterd wordt.
In de garage mag hij naar Arrow Classic Rock op de middengolf luisteren, als het maar niet te hard staat.
Zelf zit ik met het omgekeerde probleem: ik vind bijna niets zo slecht dat ik het niet zou kopen als het voor een zeer schappelijk prijsje in de uitverkoopbak ligt. Dat je dan thuiskomt met vijftig cd's die je allemaal moet beluisteren is echt een kick die overeenkomt met het gevoel dat je vroeger had als je een lp van je favoriete groep kocht (waar zijn ze toch gebleven, die favoriete bands waarvan je elke plaat uit je hoofd kende?). En als je het niks vind, dan gaat de plaat zonder problemen de kast in om te wachten tot de kalveren op het ijs dansen. Vaak is er dan al een nieuwe aanschafronde geweest, en de tijd gaat door…
Het leuke is dat albums die eerst onbeluisterd aan de kant zijn gelegd soms uitgroeien tot echte favorieten. Zo kocht ik eens in 1981 een verzamelelpee van de jaren zestig, Boulders, die ik zes jaar later na het lezen van een artikel over deze plaat pas vaak ging draaien.
Ik vind het ook erg leuk om te luisteren naar de zogenaamde grote flops, platen die nooit gemaakt hadden mogen worden volgens de deskundigen. Their Satanic Majesties Request van de Rolling Stones vind ik stukken leuker dan alles wat ze na Some Girls gemaakt hebben, Self Portrait van Bob Dylan is ook een zwaar onderschatte plaat, net als Tales from Topographic Oceans, het meesterwerk van Yes.
Neither Fish nor Flesh van Terence Trent d'Arby is voor een paar euro ook geen miskoop en The Secret Life of Plants van Stevie Wonder hoor ik liever dan I Just Called to Say I Love You.
Metal Machine Music van Lou Reed is natuurlijk niet om aan te horen, maar kan goed van pas komen als de visite maar niet wil opstappen.
Een echte hekel heb ik maar aan een paar platen, waarvan ik jullie de Top 5 niet wil onthouden:
5. 'Don't Leave Me This Way' van de Communards.
Dat stemmetje van die Jimmy Sommerville doet me denken aan Simply Red en London Beat, ook van die vervelende jarentachtigbands.
4. 'I Will Always Love You' van Whitney Houston.
Wekenlang op nummer 1, namaaksentimentaliteit uit een waardeloze film. Wel tof dat ze later aan de coke is gegaan.
3. 'I Will Survive' van de Hermes House Band.
Nog voor dit vreselijk deuntje telkens via Langs de Lijn mijn huiskamer binnenkwam als Feyenoord gescoord had bezorgde dit wangedrocht mij op een aantal bedrijfsfeestjes dezelfde rillingen die ik ook kreeg bij 'Dromen Zijn Bedrog' en 'Paradise by the Dashboard Light' (dronken vrouwen die Carla de Vitoaans uit hun dak gaan…).
2. 'This Is the Moment' van Bolle Jan junior.
Zo'n drama waarbij mensen aan het einde van een bruiloft met opgeheven aanstekers met z'n allen om het bruidspaar gaan staan.
1. 'Butterfly Kisses' van Bob Carlisle.
Een eng liedje van een vader over zijn dochter, vaste keuze in de Romantische Top 3 van Tros Nachtwacht, als dat nog zou bestaan.
Philip Zonneveld is muziekverzamelaar ,-quizzer en -liefhebber.
http://www.kindamuzik.net/column/709/kindaspam-032-how-low-can-you-go/5284/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: