Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zowel muzikanten als platenfirma’s hebben er de afgelopen 25 jaar alles aan gedaan om van muziek en popmuziek in het bijzonder banale koopwaar te maken. Zeker in de jaren tachtig kon niemand een flard muziek opnemen of hij werd in ontelbare verschillende formaten aangeboden: singles, maxi-singles, 12”-mixen, picture-discs, club- & dance-versions... als ze konden hadden ze de deun in kwestie ook in een reep chocolade gestanst. De Verkade-mix! Dankzij de entree van de cd-technologie werd ons alles nog een keer aangesmeerd, digitally remastered meneer!, en vooral hondsduur. Er is iets mis met de maatschappij wanneer een blow job op de Walletjes goedkoper is dan de cd ‘The very best of Jimi Hendrix’. Om dan nog te zwijgen over de verzamelbox, die Wonderbra van de muziekindustrie: het lijkt goed gevuld en het is mooi gepresenteerd, maar schijn bedriegt. Wat tussen haakjes een coole dj-naam voor op de Hollandse vrije radio is: ‘Hier is Schijn Bedriegt met de top 40 van deze week!’.
Ook het live-circuit werd door business cocksuckers overgenomen. De afgelopen twintig jaar is een concert dat niet door een bouillabaisse van sponsors wordt, euh... gesponsord zeldzamer geworden dan een homofiele Hell’s Angel. En het is niet alsof het hier om een liberale uitvoering van het meceanaat gaat. Het zijn immers niet de kleine garnalen maar de big players die uit de hand van het bedijfsleven eten. Volkswagen sponsort The Rolling Stones, niet Arma Geddon & The Day Afters uit Brussel. Zijn de concert-tickets er goedkoper op geworden? Hebben kippen lippen?
Muziek is op de keper beschouwd niets meer of minder dan geluid en geluid is op zijn beurt een zich door de lucht voortplantende trillende beweging die door het gehoor waargenomen wordt. De muziekindustrie is er dus in feite in geslaagd om ons al die jaren lucht te verkopen en tegen sterk opgeblazen prijzen bovendien.
Maar dankzij de Internetrevolutie beschikt iedereen plots over de technische middelen om die zich door de lucht voortplantende trillende beweging thuis vast te leggen, met anderen uit te wisselen en desgewenst verder te verspreiden zonder aan de hele operatie een noemenswaardige cent te spenderen. Eigenlijk past hier maar één woord: cool! Welzeker is dat sneu voor veel mensen die een veel te lange tijd veel teveel geld hebben verdiend met het verkopen van lucht. Maar, beste vrienden van de muziekindustrie, het is hypocriet om nu te stellen dat muziek eigenlijk kunst is die auteursrechtelijk streng beschermd moet worden. Jullie hebben, hierin gretig geholpen door de muzikanten zelf, van muziek een duur consumptieartikel gemaakt. Banale koopwaar. En koopwaar, dat is algemeen geweten, wordt nu eenmaal gejat.
(pdw) is ex-muzikant en thans radio- & televisiemaker (Radio 1 & Canvas), hij schreef 23 jaar voor Humo en schrijft sinds kort voor DENG (www.deng.be) en bezit natuurlijk een weblog (pdw.blogspot.com).
http://www.kindamuzik.net/column/709/kindaspam-012-banale-koopwaar/2988/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: