• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Motel Mozaïque: Vrijdag 16 april 2004

Op vrijdag 16 april opende het Motel Mozaïque wederom haar deuren. De KindaMuzik-crew verscheen fris aan de start en kwam de volgende acts tegen.

Tekst: Martijn ter Haar, Dave Roozendaal en Alexis Vos

Beeld: Katerina Plevkova

Publicatiedatum: 16 april 2004

Maxon Blewitt
De openingsact van het festival verdeelde al meteen flink de meningen. De kampen waren "zouteloos, het lijkt wel Dire Straits" en "als in een V8 Cadillac over de Vlaamse wegen glijden". Duidelijk is in ieder geval dat de band een voorliefde heeft voor mensen Elvis, de crooner, en Chris Isaak. Ook is het hoorbaar de band van een gitarist. Voorman Jorbs Krisonne (beter bekend als Zita Swoon-gitarist Bjorn Eriksson) schudt met grote souplesse het ene na het andere Chet Atkins-citaat uit zijn hollow body. Zijn zang blijft nogal achter en dat hoort natuurlijk niet bij het genre (en werkt bovendien die Dire Straits-associaties in de hand). Ook die typisch Belgische artrocksound hoeft er wat mij betreft niet door. dEUS- en Zita Swoon-achtigen hebben we genoeg, bands die de glimmende utopie van het Amerika van de laten jaren vijftig in stand houden niet. (mth)
» Bezoek Maxon Blewitts website

Buck 65
De Canadese plattelandsrapper Rich Terfry, alias Buck 65, kwam uit zijn woonplaats Parijs naar Rotterdam om in een halfuur een handvol toeschouwers te vermaken met zijn one-manshow. Want daar had het wel iets van weg, met zijn soms grappige, soms flauwe babbeltjes tussen de nummers door ("I haven't slept for ten days, 'cause that would be too long", maar ook een wél grappige, want op zijn Seinfelds gebrachte, opmerking over domme vragen aan de incheckbalie van Easyjet). Met een stem die gerijpt lijkt in een vat vol whiskey bracht de nonchalant geklede import-Parijzenaar zijn bij vlagen hilarische teksten over de uit een doosje afkomstige beats en melodieën, waarbij hij zijn raps voortdurend afwisselde met soms virtuoos gescratch (op één draaitafel ipv twee). Het heen-en-weer-geloop tussen microfoon en draaitafel had een komisch effect, en maakte het geheel ook een beetje rommelig, wat echter geen nadelige invloed had op het optreden. Integendeel, Buck 65 kwam over als een sympathieke gast die misschien wel júist op zijn plek is in een intieme omgeving. (dr)
» Bezoek Buck 65's website

I Am Kloot
De New Acoustic Movement is zo goed als vergeten, maar I Am Kloot kan nog steeds op een warm onthaal rekenen. Natuurlijk heeft de groep nooit echt tot die stroming behoord en heeft het zich inmiddels een geheel eigen stijl van psychedelische pubrock ontwikkeld. Deze valt in Nederland in goede aarde, want ook bij dit optreden van het trio was het weer afgeladen vol. Veel werk van hun laatste album werd er op de hen kenmerkende losse wijze gebracht. Het geluid in de grote zaal was uitstekend zodat de door merg en been gaande stem van John Bramwell ook daadwerkelijk de harten van de mensen wist te penetreren. Met I Am Kloot speel je op zeker en het daarom afdoen als degelijk is te gemakkelijk. De automatische piloot zal bij de Mancunians nooit aanwezig zijn, dus zit er niks anders op dan het maar wéér af te doen als gewoon erg goed. (av)
» Bezoek I Am Kloots website

Lars Horntveth
Lars Horntveth speelde in de aangename omgeving die de Rotterdamse Schouwburg vormt een set met werk van zijn recent verschenen album Pooka, uiteraard vergezeld van het zeskoppige strijkorkest en de contrabassist waarmee hij eerder dit jaar in België optrad. De wonderschone muziek kwam in de theaterzaal uitstekend tot haar recht, en ondanks het schamele aantal bezoekers en de uitgestrekte leegte voor zijn neus (vrijwel iedereen zat achterin de zaal in de comfortabele stoeltjes, terwijl het zetelloze middengedeelte zo goed als leeg was) wist de sympathieke Noor er toch een gezellige (excusez le mot) aangelegenheid van te maken middels zijn anekdotische toelichtingen op de gespeelde nummers. Net als tijdens De Nachten sloot het ensemble af met 'The Joker', dat binnenkort op single verschijnt, met een Four Tet-remix om het extra aantrekkelijk te maken. (dr)
» Bezoek Lars Horntveth's website

zZz
Onlangs was er een documentaire over Howlin' Wolf op televisie. Daaruit bleek maar weer eens dat de mensen daar vooral naar toe kwamen om te dansen. Tegenwoordig wordt er bij blues- en rock-'n-rollbands die uit de blues afkomstig gesyncopeerde ritmes gebruiken, van The (International) Noise Conspiracy tot de Jon Spencer Blues Explosion, nooit meer gedanst. Neem nou zZz. Dat is toch eigenlijk een dansact pur sang. Drummer die strak en droog de maat slaat en daaroverheen de constant doorsuizende orgelgrooves met heel veel bas er in. Lekker hard ook, zodat je het ook voelt. Echte liedjes zijn niet te ontdekken, maar het swingt als de neten. Alleen gedanst wordt er dus niet. Jammer. (mth)
» Bezoek zZz's website

The Shins
De verwachtingen waren hooggespannen. Terecht ook als de band in kwestie twee van de beste indiepopalbums van de jaren nul op haar naam heeft en voor het eerst Nederland aandoet. Bij opkomst moesten deze echter al bijgesteld worden. De man verantwoordelijk voor al dat moois, zanger/gitarist James Mercer, bleek een aardrijkskundeleraar te zijn en bezat dus nul komma nul aan uitstraling. De andere drie bandleden waren typische slacker-gevalletjes waarvan alleen de springerige toetsenist Marty Crandall blijk gaf van het plezier dat het spelen van dit soort liedjes moet geven. De zaal kreeg dit plezier vanaf het vijfde nummer over zich heen. De band was warm gedraaid en de setlist deed de hardere nummers van Chutes Too Narrow en de beste van Oh Inverted World aan. Toch werd de vonk pas aangestoken bij afsluiter 'So Says I' en dat was te laat. De band van de perfecte popliedjes voert deze ook perfect uit. En iets wat perfect is, daar ontbreekt iets aan. Om dat zoekgeraakte puzzelstukje te pakken te krijgen moesten we eerder die dag in TENT. zijn, waar Mercer en Dave Hernandez een akoestische sessie deden. Hier werden de nummers tot de kern teruggebracht en deed de stem van Mercer het werk. Meer was er niet nodig om een betovering te bewerkstelligen. De nu al devote aanhang kon zo de parels die uit 's mans mond stroomden letterlijk over zich heen laten komen en zich koesteren met de ontstane breekbaarheid die wel de perfectie bracht. (av)
» Bezoek The Shins' website

Lambchop with DAFO String Quartet
Het optreden van americanaband Lambchop begint verrassend genoeg met een modern klassiek strijkkwartet, namelijk het Tweede van Penderecki. Dat is dan ook meteen het hoogtepunt van het optreden. Wat het twaalftal verder laat horen is ontzettend knap, maar ook ontzettend saai. De muziek kabbelt eindeloos voort en Kurt Wagners bariton pakt de noten zonder enige vertoon van emotie. Tot het allerlaatste nummer, en dan breekt hij prompt een snaar. Het deel van het publiek dat nog niet in slaap gevallen is wordt door de pianist en de violiste dan maar vermaakt met moppen, want een reservegitaar is er niet. Niet vreemd dus dat de dames van het DAFO strijkkwartet hebben afgedwongen dat ze mochten beginnen met iets waaruit blijkt dat ze meer kunnen dan alleen maar gladde easy listening-ondersteuning verzorgen. (mth)
» Bezoek Lambchops website

Automato
Automato kwam met een zeskoppige bezetting hun uitstekende, naar henzelf genoemde album voorstellen. De plaat is geproduceerd door het hippe producersduo DFA, wat ongetwijfeld de volle zaal mede verklaarde. Zonder DJ/scratcher, wat ongewoon is in de hiphop, funkte de band er stevig op los terwijl rapper Jesse Levine energiek over het podium rende en het publiek bespeelde, waarbij meer dan eens de enerverende live-shows van de Beastie Boys in de herinnering opdoken. Op basis van dit optreden zou het niet verrassend zijn als we Automato nog veel zullen terugzien deze zomer op één of meerdere festivalpodia. (dr)
» Bezoek Automato's website

Youngblood Brass Band
Sinds het uitbrengen van het album Center:Level:Roar heeft het achttal van YBB een steeds groeiende fanbase opgebouwd in Europa, en dat is niet verwonderlijk: is de plaat wat middelmatig geproduceerd, live weten de Brooklynites zelfs de koudste ijskonijnen om te toveren in springende, schreeuwende en anderszins feestende wildemannen. Met twee trombonisten, een sousafonist, twee trompettisten en een saxofonist is het getoeter niet van de lucht, en de trommelende gangmaker is een begenadigd rapper en spreker, die tussen de feestnummers door het publiek ook nog aansprak op zijn rechtvaardigheidsgevoel door het te wijzen op (en uit te nodigen mee te werken aan) het liefdadigheidswerk dat de band doet terwijl ze op tour zijn. Een zwak puntje van YBB is het feit dat ze niet echt weten te overtuigen in de rustigere nummers - de band is duidelijk op haar sterkst tijdens de uitbundige songs. Het mocht de pret niet drukken. (dr)
» Bezoek Youngblood Brass Bands website

Zero 7
Zij die het weten kunnen waarschuwden op voorhand het publiek zich vooral verre te houden van het optreden van het Britse Zero 7. Blijkbaar spuugt men op het muzikaal sterk op Air gelijkende duo, dat desondanks gewoon zijn ding blijft doen, zoals bleek op het recente album When It Falls, wegens "stomvervelend" en "saai". Het publiek trok zich echter geheel niets aan van de woorden der wijze mannen en stroomde en masse toe om de band, die live bestaat uit zes muzikanten en vijf vocalisten, hartstochtelijk toe te juichen. Begrijpelijk: de aangenaam in het gehoor liggende muziek werd perfect uitgevoerd, de podiumopstelling zag er mooi uit, de vocalisten zijn stuk voor stuk uitstekend. Oerdegelijk dus. Zo degelijk zelfs dat JP Balkenende en zijn moraalridders van het kabinet Bruin II er spontaan van zouden klaarkomen. (dr)
» Bezoek Zero 7's website

Grand National
Terwijl collega Roozendaal boven in de grote zaal bij Zero 7 vertwijfeld om zich heen keek, was het in de Basement feest met de ontdekking van de eerste dag: Grand National. Deze Noord-Londense band ontpopte zich als het working class antwoord op Franz Ferdinand. Dus wordt de punkfunk niet verpest door pogingen tot artistiekerigheid en een zanger met een hoofd dat uitstraalt dat hij eerst het keukenmeisje verkracht en haar vervolgens ontslaat omdat ze zijn favoriete sokken niet helemaal kreukvrij heeft gekregen. Integendeel: de Grand National-voorman is een echte Robbie Williams-stijl lad die het hele optreden een blikje Heineken in zijn linkerhand hield, riep "I can feel the love" en het publiek uitgebreid mee liet klappen. Klaar voor Pinkpop, Werchter dus. (mth)

Explosions in the Sky
Tot nu roept elke KindaMuzik verslaggever na een EITS- concert dat deze het concert van het jaar heeft gezien. Prachtig natuurlijk dat enthousiasme, maar om dat al in de eerste maanden van het jaar te beweren vraagt om nuance. Toch kan ook ik er niet aan ontkomen om te schrijven dat het een indrukwekkend optreden was. Het Mogwai- en GY!BE-recept tot in de puntjes uitgevoerd. De Schouwburg vormde dan ook een indrukwekkend decor voor de furieuze gitaaraanslagen van de vier mannen. De onheilspellende leegte van het podium en de mooie, subtiele lichtshow wekten de indruk dat we te maken hadden met buitenaardse wezens die de wereld wilden verwoesten. Van speld-horen-vallen-zacht tot oerendhard ging het een uur lang in perfecte synergie met elkaar zonder dat één bandlid het pad uitstippelde. Bijzonder waren ook de mensen die er in slaagden om het hardste concert van het festival (na Black Dice) als slaappauze te gebruiken. Zulke oordoppen kan ik ook wel gebruiken! (av)
» Bezoek EITS' website

Stijn
Na de door Zero 7 verzorgde soundtrack van het normen-en-waardendebat was het opbouwen van het podium door Stijn een ware orgie van sex, drugs en rock-'n-roll. En toen moest het concert nog beginnen. De sexy motherfucker uit de Sinjorenstad veroverde, eenmaal aan zijn tour de force begonnen, zijn publiek met gemak met zijn speelse, op een hele batterij analoge en digitale apparaten en keyboards gespeelde disco-electro. De man moest zwoegen, want blijkbaar waren al zijn beats foetsie waardoor hij alles ter plekke opnieuw moest inspelen, maar kreeg loon naar werken. Het scheelde niet veel of er hadden zich Tom Jones-achtige taferelen afgespeeld daar in het Nighttown theaterzaaltje. Nummers als 'Wiezeddegij' en het langgerekte 'Sex Junkie' gingen erin als de zoete broodjes die Stijn bakte door zijn publiek voortdurend "lief" te noemen en de Vlaamse teksten naar het Ollands te vertalen. Funkend als de hel bracht hij een hommage aan Prince, Stevie Wonder, Sly Stone en George "Dr. Funkenstein" Clinton en bracht hij de hoofden van de drie meisjes die achter hem afwisselend ademloos toekeken, blikken van verstandhouding met elkaar uitwisselden en hun derrières flink in actie lieten schieten, op hol. Toen hij ook nog afsloot met zijn beproefde cover van Doe Maars 'Pa', was de verovering van Rotterdam compleet; Stijn heerst! (dr)
» Bezoek Stijns website

PRSPCT presents: Trasher & Dom+Roland
Drum-'n-bass dood? Niet als je het goed doet, zoals dj Trasher. Geen moeilijk jazzy geneuzel, geen angstaanjagende industrieel gebeuk, maar gewoon lekker stevige ratelende drums en diepe bassen. De Rotterdammer die er meer uitziet als een ramrocker kreeg er de volle Basement goed mee aan het dansen.Dan komt de grote Dom+Roland en die gaat moeilijk doen. Dan is iedereen net zo snel weer weg. Inclusief uw recensent. (mth)

Tali
Na de waarlijk fantastische single 'Sound Boy' van Clipz, waarop de Nieuw-Zeelandse MC Tali de vocalen verzorgt, en 'Inta/Outa' van Suv & Patife, een van de zomerhits in België die eveneens door Tali werd gezongen, viel het door Roni Size geproduceerde album Lyric on My Lip zwaar tegen. Dat de dame in kwestie kan zingen en MC-en staat buiten kijf, maar de beats die de Bristolse drum&bass-don heeft gebruikt lijken rechtstreeks uit de prullenbak van zijn Apple te komen. Voor haar optreden op Motel Mozaïque liet de frêle Tali zich vergezellen door twee achtergrondzangeressen (Holly Grant en Zania), een bassist (Si John, ook bekend van Reprazent), een toetsenman (D-Product) en een drummer (Yuval). En het moet gezegd: de drum&basstracks stonden live als een huis. Yuval drumde als een bezetene, Si John heeft zijn waarde in het verleden al meer dan bewezen en deed het ook in Rotterdam uitstekend, en Tali stond nu eens als een rauwe Mc te rappen, dan weer als een nachtegaal te zingen. In de langzamere songs werd het echter wat stroperig, en ook in de midtempo breakbeatnummers overheerste de kaas. Het leek soms wel of Tali zelf ook wel doorhad dat haar album niet is geworden wat men ervan verwachtte, maar dat kon ook komen doordat de sfeer er in de niet erg volle grote zaal er maar mondjesmaat in kwam. Naar het einde toe sloegen de meesten toch nog behoorlijk aan het dansen, maar op meer dan een krappe voldoende kon dit optreden niet rekenen. Wellicht kan Tali in Brussel tijdens Les Nuits revanche nemen. (dr)

Magnus
Tom Barman en CJ Bolland kwamen niet, zoals sommigen dachten, live hun plaat The Body Gave You Everything voorstellen, maar deden samen een feestelijke DJ-set vol stompende techno en een hoop referenties aan de jaren tachtig. Het publiek stond als sardienen in een blik op de dansvloer en liet het over en door zich heen komen. De temperatuur bereikte zowat het kookpunt, en met de ontsnappende stoom vloog ook uw recensent mee naar buiten, doorweekt maar met een glimlach rond de lippen. Hoewel die meer op het conto van die andere Antwerpenaar, Stijn, geschreven kon worden. (dr)
» Bezoek Magnus' website

http://www.kindamuzik.net/beats/article.shtml?id=5729
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709