• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Audio Bullys | Ego War

Stoere Britten die Britse dance voorzichtig terug op de kaart zetten.
CD, Source/Labels

Tekst: Theo Ploeg

Publicatiedatum: 15 april 2003

Na 2step, of UK-garage zo u wilt, werd het stil aan het Britse dansfront. Oké, The Streets leverde natuurlijk een prachtige plaat af waar singer-songwriter-invloeden en breakbeat hand in hand gingen. Maar opzwepende dance? Nee, niet echt. Om maar te zwijgen van de recente stroom van derderangs hiphop uit de VS waar alleen de kont goed op kan mee wiegen. Vorig jaar al schreef het Britse tijdschrift Muzik over de redding: Hooligan House, met in de hoofdrol twee kids uit West-Londen. Het optreden van de jongens, luisterend naar de naam Audio Bullys, op het Amsterdam Dance Event van vorig jaar deed het kwartje nog niet vallen. Dat lukte de recente single 'We Don't Care' met bijbehorende hilarische videoclip wel. Maar de redding van de Britse dance?

Moeilijke vraag. De langspeler Ego War stemt in ieder geval voorzichtig optimistisch. Want Simon Frank en Tom Dinsdale tonen zich hier vooral aanhangers van het voetbal van de Londense trots West Ham United: blik op oneindig en trappen tegen die bal. Naar voren tot je het doel van de tegenstander bereikt. Een even effectieve als eenvoudige strategie. Verwacht bij Audio Bullys geen ingewikkelde danspasjes of moeilijke breaks, dit is muziek om je lekker in het zweet te dansen. Ego War ruikt dan ook vooral naar zweet. Muf, soms zelfs een beetje ranzig. Precies zoals een goede club dient te ruiken.

Geleund tegen een paal aan de rand van de dansvloer - megablik Carlsberg Premium losjes in je hand - is het goed mee knikken op de muziek van Audio Bullys. Opzwepend is het namelijk altijd. Spannend ook. Dinsdale en Frank nemen je immers mee naar de Britse funk en ska van begin jaren tachtig (The Specials, PIL), dansbare independent rock uit het Manchester van begin jaren negentig (Big Audio Dynamite, Stereo MC's, Happy Mondays, Primal Scream) en de begindagen van de rave (808 State). En dat is een heel erg prettig weerzien. Zoals in het stoer groovende '100 Million', waarin een heerlijk vals zingende Frank een glimlach op je gezicht tovert, of de opzwepende postpunk dub van 'Way Too Long' die melancholisch stemt, de diepe old skool baslijnen in 'Real Life' die een donkere sfeer oproepen, de gortdroge deepfunk van 'I Got to Your House' je tot dansen aanzet.

Ego War is niet vernieuwend, tast nergens de grenzen van genres af. Het is wel een plaat die allerlei stijlen met elkaar mixt. Een plaat die klinkt als Ian Dury die ergens in de zomer van 1992 op een raveparty uit z'n bol gaat. Audio Bullys is waar dance om draait: having some fun, using some drugs and maybe getting laid. We doen het niet voor minder.

http://www.kindamuzik.net/beats/article.shtml?id=2875
Meer Audio Bullys op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/audio-bullys