http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Pan Sonic en het onvervulde verlangen naar Berlijn
Zes jaar geleden sprak ik één van hen en zag een subliem optreden in het Patronaat, Haarlem. Ja, Pan Sonic reken ik nog steeds tot mijn favoriete bands. Daar laat ik zelfs het openingsweekend van STRP - met Aphex Twin - voor schieten.
Tekst: Theo Ploeg
Publicatiedatum: 05 april 2009
Had ik met Richard David James een goed gesprek gehad over de relatie tussen de representatie van de stad en een inspirerend cultureel klimaat, reisde ik komend weekend dan af naar Eindhoven? Denk het niet. Pan Sonic vergelijken met Aphex Twin is een heilloze missie. Zinloos bovendien. Toch zijn er interessante verschillen. Oké, Aphex Twin draaide begin en midden jaren negentig vele rondjes op mijn platenspeler. Daarna was de koek wat mij betreft op. De man maakt zoveel albums dat de gemiddelde kwaliteit ervan onder mijn aandachtsgrens is beland. Neemt niet weg dat James een aantal geweldige nummers heeft gemaakt. Geen twijfel over mogelijk. Die hoge output bevestigt zijn kluizenaarsstatus. Wat anders te doen dan muziek knutselen in een provincieplaatsje als Swansea? Genoeg inspiratie daar. Wales heeft een rijke historie en overweldigende natuur. Maar wie niet naar buiten gaat, heeft alleen het binnenste van zijn eigen hoofd om inspiratie uit te putten.
Nee, dan Pan Sonic. De Finnen zijn ware wereldreizigers. Woonden afwisselend in Helsinki, Londen, Barcelona en Berlijn. Maken pas een album wanneer er de noodzaak is om een verhaal te vertellen. Misschien spreekt dat me sowieso meer aan. Ik ben een man van verhalen. Een modernist, zo je wilt. In een postmoderne wereld is dat best lastig. Nog zoiets: ik houd niet van reizen. Misschien ben ik wel een soort Aphex Twin die er heimelijk naar verlangt om Pan Sonic te zijn. Zoiets. Met de internethype in de rug hield ik me gedurende de jaren negentig van de vorige eeuw nog vast aan de hectiek en de overdaad van de Britse elektronicascene. Aphex Twin, inderdaad. Maar ook de rest van de Warpstal, drum'n'bass, UK garage. Dat er een paar honderd kilometer naar het oosten ook goede muziek werd gemaakt? Ja, wist ik ergens wel (en ik genoot van Mouse on Mars, Oval, Basic Channel en Gas). Maar nee, toch liever met het gezicht naar het westen.
Dat veranderde in het begin van de nieuwe eeuw. Ook ik verloor mijn baby. Nou ja, niet die van mij. Er was eerder sprake van een oppasbaby. Sinds eind jaren tachtig was Opscene mijn lijfblad en toen ik het - tien jaar later - eindelijk tot redacteur van het beste muziekblad dat Nederland ooit heeft gekend had geschopt, moest de stekker eruit. Oef, dat deed pijn. In allerijl riep ik, met een paar andere enthousiastelingen, cut-up.com in het leven. Ondertussen schurkte ik dicht tegen de gevestigde orde op het, destijds nog spaarzaam bewoonde, wereldwijde web aan. In de lente van 2001 dronk ik met toenmalig hoofdredacteur Alex Tobin koffie op een zonovergoten terras aan de Amstel. Een paar weken later interviewde ik Human League voor KindaMuzik. Daarna ging het snel. Opscene verdween definitief, cut-up dook in een kleine niche, KindaMuzik werd een bijna alledaagse bezigheid.
Toen ik later het stokje van Alex overnam moest en zou ik alles overhoop halen. Een Sturm und Drang die ik overigens nog steeds koester. Het kost moeite, maar dan heb je ook wat. KindaMuzik werd een Nederlandstalig webzine over muziek en in korte tijd een vaste waarde in het Nederlandse poplandschap. En ik herontdekte Duitsland. Geen gejaagdheid daar, maar melancholische, bijna vertragende pop en dance. Pan Sonic zorgde voor de volgende stap. Voor KindaMuzik sprak ik met Mika Vainio, een helft van het duo, over steden en muziek. Na het spetterende optreden dat de twee gaven in het Patronaat tijdens het )toon)-festival vertrouwde hij me toe dat hij nooit in Nederland zou kunnen wonen. Te clean, te 'gemaakt'. Alles klopt er, als in een foute sciencefictionfilm. "Je voelt gewoon intuïtief dat er iets niets klopt." Berlijn, ja, dat was zijn stad. Rauw, open, dreckig, maar oh zo inspirerend. De glinstering in zijn ogen sprak boekdelen. Dáár moest ik heen. Berlijn leek zo immers de utopie van de stad. Dé plek waar alles kan. Waar het verleden niet bestaat. Alleen de toekomst telt.
Uiteindelijk viel Berlijn wat tegen. Te gekke stad, begrijp me niet verkeerd. Maar misschien houd ik toch meer van Ordnung. Keulen daarentegen bleek het paradijs op aarde. Ik dompelde me er onder in de dancescene. Pan Sonic - dat schurende, industriële minimalisme is de soundtrack voor een stad als Berlijn - was snel vergeten. Tot nu dus. Nieuw materiaal ken ik niet. Het optreden in Amsterdam wordt dus een wederzien én een verrassing. Geruststellende gedachte? Oval geeft ook acte de présence. Precies ja, uit Keulen.
Haarlem, 30 maart 2009
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=18365
Meer KindaMuzik op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kindamuzik
Deel dit artikel: