Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Campbells comebackplaat opent met het zeer toepasselijk getitelde en vooral bijzonder gedreven 'Sing' van de Britse popband Travis. En zingen - of beter gezegd - croonen is wat Campbell eigenlijk al bijna een halve eeuw doet, hoewel hij zijn carrière in de muziek begint als sessiemuzikant voor uiteenlopende wereldartiesten, waaronder Elvis, Frank Sinatra en Merle Haggard.
De eerste schreden op het solopad verlopen echter uiterst moeizaam voor de countryzanger uit een boerengat in de Amerikaanse staat Arkansas. Eind jaren zestig, als platenbazen van Capitol op het punt staan om Campbell te dumpen, scoort hij zowaar een grote hit met het Dylan-achtige 'Gentle on my Mind'. Zijn allergrootste successen boekt hij met enkele tijdloze nummers die door de Amerikaanse singer-songwriter Jimmy Webb zijn geschreven: 'By the Time I Get to Phoenix', 'Galveston' en 'Wichita Lineman', dat diverse malen tot één van de beste songs van de twintigste eeuw is uitgeroepen.
Suikerzoete countrypop
Alsof tijd voorgoed stil staat, zo ongekend fris en onveranderd klinkt de stem van de 73-jarige Glen Campbell op Meet Glen Campbell. Dit album gaat ook niet voorbij aan het vaststaande feit dat Campbell toch vooral de peetvader van de rijkelijk georkestreerde countrypop is. Ook in de succesjaren zestig en zeventig begeeft hij zich met suikerzoete popballades en bijna kitscherige countrymuziek meer dan eens op gevaarlijk terrein. Met zijn aalgladde arrangementen maakt hij snel vrienden in Nashville. Zijn authenticiteit zorgt er echter voor dat hij ook geliefd blijft bij liefhebbers van andersoortige countrymuziek. In de jaren tachtig is het de weinig ideale combinatie van drank en drugs die Campbell uiteindelijk naar de afgrond helpen.
Zijn met synthesizers overladen gospelsongs slijt hij eenzaam aan de kant van de snelweg in diepgelovige gemeentes van rechts Amerika.
Zeventig albums later
Ruim zeventig albums later is Campbell nochtans niet van zijn geloof gevallen. Gelukkig laat hij nu met het wonderschone 'Jesus' van The Velvet Underground een veel oprechter en krachtiger geluid horen. Met soortgelijke boetesongs, waaronder toch ook 'These Days' van Jackson Browne, ligt de vergelijking met de American Recordings van het illustere duo Johnny Cash en Rick Rubin op de loer. Ook door de aanwezige U2-wereldhitcover 'All I Want Is You' zou je Campbell en producers Julian Raymond en Howard Willing er enigszins van kunnen betichten een slaatje te slaan uit het succes van bejaarde countryzangers die andermans nummers zingen.
Toch klinkt Meet Glen Campbell vooral als de eerdere platen van Glen Campell en niet zozeer als die van Merle Haggard, Neil Diamond of Johnny Cash. Zelfs in de meest onverwachte covers, zoals 'Times Like These' van de Foo Fighters en 'Good Riddance (Time of your Life)' van Green Day zijn de loodzware gitaren verruild voor vederlichte en orkestrale melodieën, zoals men die kent van Campbell.
Campbell in Europa?
Deze onverwachte comeback is heel interessant en in eigen land is Campbell eindelijk weer met open armen ontvangen. Toch moet je de vraag stellen of dit album werkelijk gaat aanslaan aan deze kant van de Atlantische Oceaan. Campbell is eigenlijk nooit echt populair geweest in deze contreien. Bovendien spreekt de keuze voor songs van onder meer Paul Westerberg en Tom Petty vooral een Amerikaans publiek aan. Daar staat weer tegenover dat een jonger publiek nieuwsgierig zou kunnen worden naar covers van Green Day, Foo Fighters en Travis.
Campbell is nooit vies van marketing geweest. Zelfs op een pensioengerechtigde leeftijd weet hij zodoende een album af te leveren dat zowel commercieel als artistiek iets heeft te bieden.
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=17454
Meer Glen Campbell op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/glen-campbell
Deel dit artikel: