• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Lowlands 2008: de zeven lessen

Een van de beste Lowlands sinds jaren. Maar is het alleen goud dat er blinkt?
15 augustus 2008, Biddinghuizen

Tekst: Roberto Lobosco

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 19 augustus 2008

1. The Roots rockt!
Lachende gezichten op de houten vloer van de Bravo. Het publiek geeft en het publiek krijgt. ?uestlove rukt de snaredrum en de high-tom van zijn drumstel, zet er met stift zijn handtekening op en zeilt ze door de tent. Iedereen is blij omdat The Roots [foto rechts] zojuist de touwen van het dak hebben gespeeld en daarmee hun verwachting hebben ingelost.

Dat enorme blaasinstrument, waar een grappige, energieke en bolle wangenblazer in zit gepropt. De gitarist die tijdens de bridge van 'You Got Me' minutenlang los mag gaan en zijn instrument, zoals een kelner zijn beste fles wijn, aan het publiek aanbiedt, ondertussen de gitaar met één hand bespelend. De naadloze overgang van 'Seed 2.0' naar 'Move On Up' van Curtis. En dat rapper Black Thought in het begin af en toe zijn tekst vergeet, maakt hij zelf helemaal goed door een gedenkwaardig optreden af te sluiten met een spit van jewelste.

2. N*E*R*D zijn akelige jongens
N*E*R*D is ook zo'n hiphopshow met echte muzikanten. Toch steekt de eigengeilerijshow van Pharrell schril af tegen die van The Roots. Bij het zien van de enorme mensenmassa in en om de Alpha, slaan bij de jongens van N*E*R*D de stoppen door. Deze kudde zullen wij wel eens even temmen. Het ene moment beveelt Pharrell het publiek "Sir, yes sir!" te schreeuwen, dan verklaart hij de oorlog tussen de mensen die op de heuvels om de Alpha zitten - de linker- tegen de rechterheuvel - of peutert hij je aan je verstand dat het wel heel dom is als je vanavond niet neukt.

Sowieso blijkt dat, wellicht afgezien van het aanstekelijke 'Everyone Nose', het eerdere werk van N*E*R*D verreweg het krachtigst is. Maar ook best lang geleden. Bovendien, afsluiten met 'Seven Nation Army' getuigt niet van een bijzonder creatieve invulling van een festivalact.

3. Het moet niet drukker worden
Wachten hoort er nu eenmaal bij op een festival. Dat is het ook niet. Daarnaast zijn de horeca, campingverkoop en wc's en douches keurig geregeld. Maar het is bij tijd en wijle te druk. Na een concert in de Alpha duurt het soms een half uur om bij de Juliet te komen. Stapje voor stapje en tegen je buurman aangedrukt loop je als makke schapen van A naar B. Bij sommige optredens puilen de tenten dusdanig uit dat het onmogelijk is om je te bewegen, laat staan om te dansen of je armen in de lucht te steken. Vermoedelijk is Lowlands niet gebaat bij nog een uitbreiding van de bezoekersaantallen.

4. Digitalism wordt almaar beter (en Underworld almaar ouder)
Het was redelijk stil rond de knalelectro van Digitalism. Ze lijken al meer dan een jaar te teren op hun grandioze debuut Idealism, afgezien van een remix her en der. In de Bravo op zaterdag blijkt waar het Duitse duo al die tijd mee bezig is geweest: ze hebben hun live-act geoptimaliseerd. Het licht en de visuals zijn nog beter aangepast aan hun electro/techno/punk-sound. De opbouw naar een drietal hoogtepunten is verfijnder en er is zelfs geen ruimte meer voor hun ode aan Daft Punk, de kraker 'Da Funk'. Dat wordt reikhalzend uitkijken naar hun tweede plaat.

Wat Digitalism voor de dance doet in de jaren nul, deed Underworld [foto rechts] in de jaren negentig. Toch loopt het direct storm in de Alpha, als Karl Hyde en Rick Smith hun knopjes aanzetten. Zoals op het laatste album Oblivion with Bells bleek, richten de technoboeren van weleer zich tegenwoordig meer op de zalvende klanken van ambient. Afgewisseld met de krakers van vroeger ('Bruce Lee' op vol volume is een wereld die klopt) en met nieuw drum 'n' bassmateriaal verzorgt Underworld een complete, maar geen legendarische show. Maar dat hoeft natuurlijk ook niet als legendes.

5. De zondagavond in Bravo en India is om door een ringetje te halen
De echte feestgangers weten natuurlijk dat het echte dansfestijn op Lowlands op zondag pas losbarst. Na het laatste liveoptreden worden de muziekinstrumenten opgeborgen, metalheads vertrekken richting de camping en de feestbeesten blijven over. Op vrijdag valt er wat dat betreft weinig te beleven, of je moet echt fan zijn van het eentonige en voorspelbare gebeuk van Sven Väth. Zaterdag zorgen zowel Modeselektor als Miss Kittin voor een vuige avond in de Bravo.

Op zondagavond voert de vierkwartsmaat de boventoon. Afgetrapt door Simian Mobile Disco [foto links]. Op een ronde tafel hebben de twee producers een stuk of vijf verschillende soorten apparatuur waar ze, gehuld in een constante dikke rooknevel, als zakdoekje-leggen omheen rennen en de oldskool technogeluiden analoog uitwringen. Na The Roots is de keuze voor de beatsfanaten simpel. In de Bravo scheuren en knallen achtereenvolgens Joost van Bellen, The Count & Sinden en Erol Alkan. In de tent daartegenover, de India, klinkt de zuivere en meer ingewikkelde minimal van Shinedoe, Ellen Allien en Bart Skills. Een goede combinatie, waardoor nagenoeg elke houseliefhebber tot de laatste beat geklonken heeft op het terrein blijft.

6. Magneetbar krijgt verreweg de meeste handjes in de lucht
Alles goed en wel met al die artiesten, bandjes, dj's, rappers, cabaretiers en wat dies meer zij, er is natuurlijk maar één tent op Lowlands die aanspraak mag maken op de titel Partytent van het Weekend: De Magneetbar [eerste foto]. Onder het voorwendsel dat je een piepkleine caravan binnenstapt (de oplettende kijker had natuurlijk de aanzienlijke circustent erachter al lang opgemerkt), wordt de bezoeker getrakteerd op een feest van heb-ik-jou-daar. De meest belachelijke mensen in de meest belachelijke outfits, dansend op de meest belachelijke muziek.

De formule werkt wonderwel; zelfs Claw Boys Claw verkleedt zich en speelt een paar nummers. De Magneetbar is een tent om even te ontsnappen aan het massale van Lowlands. Je kunt je er even laten gaan en hardop lachen om alle rare snuiters die graag een biertje willen verdienen. Na een tijdje heb je er ook wel weer genoeg van. Maar dat is natuurlijk ook het principe van een magneet: zowel aantrekken als afstoten.

7. Volgend jaar wel weer iets met vrede en liefde alsjeblieft
Waar zijn de hanenkammen? Waar zijn de hippies? De twee subculturen lijken op Lowlands plaats te hebben gemaakt voor electrokids met blauwe skinnyjeans. Nu hoeft een festival natuurlijk niet uit te puilen van vredestekens en bloemetjes, maar het zou wel een beter signaal afgeven dan een make-upartiest die de meest gruwelijke wonden en sneeën bij de bezoekers opschminkt. Wat wil je daarmee uitdragen? Dat ook Lowlands meegaat in de bloedige waan van de dag?

Geen bezoekers in freelove-outfits maar jonge jongens met soldatenhelmen en bloedvlekken op hun overall (en dan ook nog eens een Pharrell die de oorlog verklaart tussen mensen die zich even daarvoor nog verbonden voelden). Dus moet je ook niet raar opkijken als op maandagochtend jonge jongens met allerlei slagwapens op boevenpad zijn en in een vlaag van verschroeide aarde alle overgebleven tenten en ander campinggerei kort en klein slaan. Terwijl de verspilling op Lowlands al zo'n reusachtige doorn in het oog is.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=17315
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise