• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Iron & Wine: hoe een geluid zich langzaam uitbreidt

Zachtjes trekt het leven aan Sam Beam voorbij. De rustige Amerikaan kijkt en luistert naar wat er om hem heen gebeurt en verwerkt dit tot de mooiste folkliedjes die de 21e eeuw heeft mogen verwelkomen. Dankzij de inzet van tv-series, commercials en films als Garden State verspreidt zijn zachtaardige muziek zich langzaamaan van het indievolk naar een massapubliek. Nu is er The Shepherd's Dog, een complex maar o zo fraai werkstuk.

Tekst: Alexis Vos

Beeld: Peter

Publicatiedatum: 07 oktober 2007

Het derde album staat weer vol met rustieke, zalvende composities waar Beam zich doorheen fluistert. Maar achter de dromerige sfeer die hij creëert, kruipt nu ook een zweem van bezorgdheid en onrust tevoorschijn. De ongenoegens over de oorlog in Irak en president Bush worden op poëtische wijze aangestipt en omlijst met muzikale invloeden uit Afrika, de blues en dub. Dit geeft het album een extra spanningslaag en toont de durf en inventiviteit van de vader van vier dochters.

"Deze nummers vroegen om een andere aanpak", luidt het antwoord op de vraag waar het nieuwe geluid uit voortkomt. Al te spraakzaam is Beam niet, maar op vriendelijke wijze doet hij zijn plicht wanneer er om meer uitleg gevraagd wordt. "Ik wilde mijzelf niet herhalen en me verder ontwikkelen. Het plan was om drie weken de studio in te gaan, maar uiteindelijk deden we er zes maanden over." 'We' zijn Beam en vaste producer Brian Deck (o.a. Modest Mouse), die met een keur aan gastmuzikanten in de thuisstudio van Beam aan de slag zijn geweest.

Ritmes
"We hebben het met ProTools opgenomen wat ons in staat heeft gesteld om veel te experimenteren. Partijen verschuiven, wat in elkaar over laten lopen, effecten over de vocalen..." De knappe arrangementen en de bediening van een groot arsenaal aan instrumenten daargelaten, zijn het vooral de ritmes die opvallen. Hoe komen die tot stand? "Eigenlijk gaat me dat het gemakkelijkste af. Brian en ik proberen van alles uit met percussie. Dat is altijd erg leuk om te doen. Het liefst was ik ook een drummer geweest (lacht)."

De combinatie van zachte folksongs met uitheemse ritmes doet denken aan het werk van Paul Simon. "Hij is een bron van invloed," bevestigt Beam, "niet alleen op een album als The Rythm of the Saints, maar al veel eerder deed hij interessante dingen met ritmes. Ook Swordfishtrombones van Tom Waits is in dat opzicht belangrijk voor mij geweest."

Eigen stijl
Ondanks de vernieuwingsdrift blijft het geluid ommiskenbaar Iron & Wine. Heeft Beam dat gevoel ook? "Dit ben ik nu eenmaal. Deze stijl is het meest natuurlijk voor mij. Het past ook het beste bij mijn teksten, die verhalend zijn en de tijd nodig hebben om over te komen. Mede daarom zing ik op een pratende manier. Ik kan ook niet anders, want ik heb - zoals je merkt - een heel zachte stem. Schreeuwen lukt me niet. Natuurlijk had ik het liefst gezongen als Otis Redding, maar dat zit er nu eenmaal niet in. Aan mijn gitaarspel heb ik wel ontzettend hard gewerkt."

Calexico
Ook in de handen van Calexico bleven de liedjes van Beam hun eigen signatuur behouden. Op het mini-album In the Reins uit 2006 werkte hij samen met de band van Joey Burns en John Convertino. Het werd een groot succes. Wat was het plan van aanpak? "We kozen zeven van mijn nummers uit en ik liet het grotendeels aan Calexico over hoe deze werden ingevuld. Ik was benieuwd naar welke draai zij eraan zouden geven. Het is bijzonder om die band aan het werk te zien. Ze zijn zo goed op elkaar ingespeeld. Joey leidt de groep, maar hij hoeft maar af en toe aanwijzingen te geven waar iemand in moet vallen."

Op de gezamenlijke tour speelden ze ook een aantal covers, waarvan 'All Tomorrow's Parties' van The Velvet Underground telkens het hoogtepunt van de avond werd. "We hadden nog wat nummers nodig en het leek ons leuk om wat covers te doen. 'Wild Horses' lag voor de hand, maar 'Parties' was heel bijzonder om te doen."

Eigen band
Inmiddels heeft Beam ook een eigen band gevormd. Met maar liefst acht muzikanten trekt hij dit jaar de wereld rond. Weg van zijn vrouw en dochters. "Dat is lastig, maar ik kan het goed combineren. Er zitten genoeg pauzes in de tour om even thuis te zijn. Ik kan en mag niet klagen. Dit voelt als een droom.

Ik heb nooit serieus over een muziekcarrière nagedacht. Een vriend (Ben Bridwell van Band of Horses, red.) liet wat opnames van mij achter bij SubPop. Die besloten om deze uit te brengen en zo is het gaan lopen. Nu ik er mijn beroep van heb kunnen maken, probeer ik er zoveel mogelijk uit te halen wat er in zit. Ik beleef veel plezier aan het schrijven en opnemen en wil dat zo lang mogelijk blijven doen."

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=16071
Meer Iron and Wine op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/iron-and-wine