• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Jason Isbell: ambassadeur van het Diepe Zuiden

Jason Isbell heeft onlangs Drive By Truckers verlaten om een solocarrière te beginnen. Met zijn debuut Sirens of the Ditch en een reeks succesvolle optredens in Amerika heeft hij een goed begin gemaakt. Isbell zit in een hotellobby ergens in North Carolina en staat KindaMuzik te woord.

Tekst: Ronald Besemer

Publicatiedatum: 22 augustus 2007

"Als je uit het zuiden van Amerika komt, zoals ik, dan ontkom je er niet aan dat je een soort ambassadeur bent. Iedereen kent de vooroordelen en de problematische geschiedenis die het zuiden kenmerken. Ik ben me ervan bewust dat ik als songschrijver sta voor wat het zuiden is. In Europa en ook in het noorden van de VS. Meestal verdwijnen al die vooroordelen over het zuiden snel als je gewoon met iemand kunt praten. Behalve als je met dronken klootzakken van doen hebt."

Alabama
Jason Isbell is achtentwintig jaar en komt uit Muscle Shoals, Alabama. Een plaatsje van niets. Maar wel een oord dat wereldberoemd is om de diepste southern soul die ooit in de groeven is geperst.

Isbell is trots op zijn afkomst, maar doet er niet te dik over. "Ik ging al om met de meeste muzikanten uit de omgeving van Muscle Shoals voordat ik in Drive-By Truckers zat. David Hood, de beroemde bassist en vader van Patterson Hood (van Drive-By Truckers), kende ik voordat ik Patterson voor het eerst zag. Spooner Oldham: zelfde verhaal. Dat ik mijn soloplaat in Muscle Shoals heb opgenomen is deels praktisch. Ik woon er namelijk nog steeds. Maar het is ook omdat ik het geluid van de Shoals Area nodig had. Dit is mijn grond, hier liggen mijn wortels als muzikant en als mens."

Verhuizing
Isbells opstappen uit Drive-By Truckers kwam voor de fans als een verrassing. Toch werkte Isbell al ruim drie jaar aan zijn soloplaat. Drive-By Truckers, die volop meedoen op Isbells plaat, hebben zijn vertrek aan voelen komen. "Ik kwam zes jaar geleden bij de band omdat ik een baantje nodig had en op tour wilde. Die gelegenheid gaven ze mij. Ik kon zelfs mijn eigen nummers inbrengen, daar stonden ze voor open.

Mijn vertrek moet je niet te zwaar opnemen. Het is als een verhuizing. Je woont een tijdje in een appartement en op een gegeven moment vertrek je naar de volgende plek. Natuurlijk kom je daarna van tijd tot tijd nog langs bij je oude bekenden. Het was voor mij het moment om te vertrekken en volgens mij dachten zij er net zo over, maar dat moet je hen vragen."

Zuiderlingen bedienen zich graag van het understatement. Isbell zegt dat er eigenlijk weinig aan zijn situatie is veranderd. "Ik heb een eigen band en ik ben opnieuw op tournee. Alweer een tijdje. Ik heb er inmiddels 35 concerten op zitten met deze groep. Mijn band bestaat uit gasten uit Muscle Shoals, jongens die ik al kende voordat ik bij Drive-By Truckers begon. Goed, ik heb nu iets meer verantwoordelijkheden om op dingen te letten. Maar daar til ik niet zwaar aan."

Families, relaties en de waarheid
Uit de lobby van waaruit Isbell ons telefonisch te woord staat, klinken doorlopend omroepberichten. Isbell wacht geroutineerd tot het geluid in zijn omgeving stilvalt en hervat dan zijn betoog. "Het was belangrijk voor me om een duidelijke rode draad te vinden in mijn songs. Ik heb mijn plaat in een periode van maar liefst drie jaar opgenomen. Ik wilde dat het geheel consistent zou klinken. Voor een deel is dat gelukt door de sound die de Fame-studio uit Muscle Shoals je biedt als je daar opnamen maakt.

Maar wat uiteindelijk precies de rode draad is, vind ik moeilijk om te zeggen. Ik schrijf over zuidelijke taferelen, over families en over relaties. En het moet allemaal waar zijn. Ik wil dat mijn songs eerlijk zijn. De mensen betalen je daar immers voor. Ook verwacht men dat je als schrijver een mening hebt en dat je die verwoordt. Politieke kwesties ga ik niet uit de weg."

Politiek
We spreken over de oorlog. Zijn Drive-By Truckers vooral in de ban van het politieke verleden van het zuiden, Isbell maakt er een punt van het politieke heden te bezingen. In dit interview is hij directer nog dan in zijn liedjes. "De oorlog stort Amerika in een crisis. Het is tijd om op te staan en te zeggen dat dit niet goed is. Ik zing erover in ‘Dress Blues’. Dat gaat over iemand uit mijn directe omgeving. Een jongen in militaire dienst die snel terug zou komen, maar het net niet haalde en overleed."

In nummers als ‘Dress Blues’ zegt Isbell waar het op staat, zonder dat hij in preken vervalt. Hij blijft immers een klassieke verhalenverteller uit het diepe zuiden. "Als ik schrijf en zing wil ik dicht bij het verhaal van het individu blijven. Ik hoef niet zonodig een statement te maken. Mijn protest ligt op een ander niveau.

Voor dit soort songs hoef ik maar even stil te zitten. ‘Dress Blues’ waaide gewoon door mij heen. Ik hoefde het alleen maar op te schrijven. Soms werk ik langer aan liedjes. Het gelukkigst ben ik met nummers die er eigenlijk al lijken te zijn, nieuwe liedjes die zich via mij willen openbaren. Dan moet je als artiest alleen maar zo eerlijk mogelijk zijn en de songs zo goed mogelijk doorgeven."

Componeren doet Isbell vooral aan de piano en dat hoor je terug op Sirens of the Ditch. Dat is een verandering, zeker voor wie de gitaarmuur van Drive-By Truckers gewend is. Natuurlijk rockt Isbell er bij tijd en wijlen lustig op los. Luister maar naar de plaat. Of kom naar zijn optreden op Blue Highways.

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=15858
Meer Jason Isbell op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jason-isbell