• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Amon Tobin: "Hopelijk heeft men lang plezier van mijn platen"

Met The Foley Room is Amon Tobin een nieuwe weg ingeslagen. In plaats van oude platen te samplen, maakt hij zijn samples nu zelf met omgevingsgeluiden en geluiden uit de keuken. “Het klinkt heel conceptueel, maar dat is het niet.”

Tekst: Koen Mariën

Publicatiedatum: 01 mei 2007

KindaMuzik spreekt af in AB, waar Amon Tobin voor een uitverkochte zaal zijn nieuwe album The Foley Room zal voorstellen. Maar op het uur van afspraak is de kleine Braziliaan spoorloos. “Hij is naar een platenwinkel, maar hij moest al lang terug zijn”, klinkt het bij de tourmanager die hem vruchteloos probeert op te bellen. Twintig minuten later wandelt Tobin doodgemoedereerd het café van AB binnen. Met een zakje vol platen.

Minder dan een uur later moet hij op, maar van stress is geen spoor. “Dat denk je maar”, grijnst Amon Tobin. “Toen deze avond werd opgezet, kwam ik met het idee om de show te beginnen met een stuk uit de documentaire dat bij het album zit. Daar kreeg ik later spijt van. Ik vrees dat het saai gaat worden. Helaas was het programmaboekje al gedrukt, dus nu moeten we wel”, lacht Amon Tobin wat zenuwachtig.

Het werkt inderdaad niet, blijkt later op de avond. Maar dat ligt niet aan de documentaire, die een boeiend beeld schetst van hoe Amon Tobin te werk ging voor zijn nieuwe album. In plaats van samples van obscure platen gebruikte hij deze keer omgevingsgeluiden als basis voor zijn nummers. Oftewel: musique concrète.

Experiment boven spanning
“Het klinkt heel conceptueel, maar dat is het niet. Het is gewoon de ontdekking van een nieuwe manier van muziek maken. In plaats van samples te zoeken op oude platen, creëer ik nu mijn eigen samples. Het begint met een geluid dat ik in mijn hoofd heb. Dat probeer ik te fabriceren door bijvoorbeeld het geluid van een motorfiets te mengen met het geluid van bijen en dan voeg ik daar eventueel nog een gitaargeluid bij. Tot ik het geluid heb dat ik zocht. Dat pers ik op vinyl. Eens ik die vinyl heb, is mijn werkmethode verder helemaal dezelfde als vroeger”, legt Tobin uit.

De werkwijze leverde een plaat op waar de fans aan moesten wennen. De typische spanning die je van een Amon Tobin plaat verwacht, vind je maar in een deel van de nieuwe nummers terug. In andere nummers verdringt het experiment de spanning. “Elke keer als ik een nieuw album uitbreng, krijg ik te horen dat de vorige beter was”, zegt Tobin. “Mijn platen zijn geen hapklare brok. Er zitten zoveel geluiden in en er gebeurt zoveel in die nummers dat je dat als luisteraar pas allemaal na meerdere luisterbeurten ontdekt. Ik hoop dat de mensen daardoor langer plezier hebben aan mijn platen.”

Nu The Foley Room klaar is, maakt Amon Tobin tijd vrij voor een ander project: Two Fingers. Samen met Doubleclick wil hij een plaat maken die helemaal anders zal klinken dan wat we van Tobin gewoon zijn. “Het basisprincipe bij Two Fingers is dat het simpel moet zijn, maar krachtig. Ik heb heel veel bewondering voor de manier waarop mensen als Timbaland en Neptunes werken. Zij maken muziek die heel simpel in elkaar zit maar tegelijk heel effectief is. Dat willen we met Two Fingers ook bereiken. Simpel maar effectief”, besluit Amon Tobin.

Splinter Cell
De fascinatie voor musique concrète vloeit voort uit een vorig project. Toen hij gevraagd werd om muziek te maken voor de nieuwe game, maakte hij kennis met een foley room: een speciale studio waar geluidseffecten voor films of in dit geval games worden opgenomen. “Het fascineerde me. Die studio was perfect uitgerust en ze hebben een hele bibliotheek aan geluiden. Toen de muziek voor Splinter Cell klaar was, heb ik gevraagd of ik na de uren die studio voor mijn eigen project mocht gebruiken. Dus trokken we ’s nachts naar die studio en zaten we daar urenlang te spelen”, vertelt Tobin.

Tussen het Splinter Cell-project en de nieuwste plaat maakte hij ook nog een soundtrack voor Taxidermia, een groteske en surrealistische Hongaarse satire. “Dat was maar een tussendoortje. Er moest niet zo heel veel muziek voor worden gemaakt, maar het was wel leerrijk om te zien hoe je beelden kunt vertalen in muziek”, aldus Tobin.

Het Splinter Cell-project verklaart mee waarom het vijf jaar duurde voor er een opvolger was voor Out from Out Where uit 2002. “Het was een van de meest uitdagende projecten dat ik ooit heb gedaan. De muziek moet veranderen afhankelijk van de acties die de gamer onderneemt. Het is geen soundtrack van een film waarbij je op voorhand weet wanneer je de spanning moet opbouwen. Ik moest dus een hele hoop stukjes muziek maken die mee geprogrammeerd werden in de game. Dat was heel wat conceptueler dan wat ik met The Foley Room heb gedaan.”

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=15341
Meer Amon Tobin op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/amon-tobin