Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met The Conqueror viert Justin Broadrick zijn 25-jarige jubileum in het vak. Gedurende die kwart eeuw is hij altijd consequent gebleven. Nooit kon je hem betrappen op meelopen, Broadrick bleef de outsider in alle genres, en bleef daardoor de collega’s altijd een stap voor.
De man begon als opstandige puber in Napalm Death. Met Fall of Because en Godflesh stortte hij zich daarna op industriële metal. Met de shoegazemetal van Jesu lijkt Broadrick nu zijn ultieme uitingsvorm te hebben gevonden,
Een andere Broadrickconstante is repetitie. De boodschap moet en zal aankomen. Monotone herhaling – een maniertje dat hij oppikte van het New Yorkse doomrockgezelschap Swans – is daarvoor de beste manier.
Maar waar hij op debuut Jesu nog kathedralen van drums en gitaarlagen nodig had, heeft hij de lagere frequenties op The Conqueror afgelegd en komen de songs verder bloot te leggen.
Niet dat Jesu meteen in 3FMvaarwater terechtkomt, de nummers hebben gemiddeld nog steeds een minuut of acht nodig om hun doel te bereiken, maar de shoegaze-liefhebber van Slowdive en My Bloody Valentine wordt uitgenodigd om zijn oor hier eens te luister te leggen. En daarmee onderscheidt Broadrick zich op een positieve manier van labelgenoten Pelican en Isis die onvoorwaardelijk kiezen voor de kracht van de riff.
De Engelsman zei ooit dat zijn ultieme doel is om ‘polsdoorsnij’muziek te maken in de lijn van Joy Division en Red House Painters. Op The Conqueror bereikt hij het tegenovergestelde.
De acht nummers zijn een warm en troostend bad voor de luisteraar, de repetitie van schuivende riffs en voortbeukende ritmes (van ex-Swans drummer Ted Parsons) zorgen voor het verlies van ieder besef van tijd. Justin gefeliciteerd!
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=14906
Meer Jesu op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jesu
Deel dit artikel: