• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Five O’Clock Heroes: “Het zou dom zijn om te denken dat we iets origineels doen”

Kort na de ondergang van Britpop, eind jaren negentig, verhuist Anthony Ellis naar Amerika, om het slechte muzikale klimaat in Engeland te ontvluchten. Nu, jaren later, komt hij met Five O’Clock Heroes weer geregeld in zijn geboorteland. Beter te laat dan nooit, de laatsten zullen de eersten zijn of been there, done that?

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 25 oktober 2006

In een Amsterdams hotel zegt frontman Anthony Ellis van Five O’Clock Heroes op een bloedserieuze fluistertoon: “Ik ging naar Amerika, omdat ik dacht dat ze daar coole schoenen zouden hebben.”
Hij barst in lachen uit, net als zijn bandgenoot, de in een nette blouse gestoken gitarist Elliot Thompson, die naast hem zit. De zanger, die lijkt op een minder uitgeslapen versie van Maxïmo Parks Paul Smith, neemt een slokje van zijn caffè latte, de gitarist kijkt schuw om zich heen.

Spice Girls
Ellis verhuist eind jaren negentig, kort na het einde van de Britpop, naar New York. “Of ik wegvluchtte? Van The Spice Girls, ja. Het was in die tijd geen echte livecultuur meer in Engeland. Juist op dat moment kwam het in New York opzetten, later kwam het ook in Engeland weer terug.”
Girlpower is voor Ellis echter niet de doorslaggevende factor bij zijn vertrek uit Engeland. Zijn broer woont op dat moment namelijk al in New York. Samen maken ze een tijdje muziek, maar uiteindelijk gaan ze beiden hun eigen weg in de Verenigde Staten.

In een bar in New York ontmoet Ellis in 2003 de gitarist Thompson en samen beginnen ze de band Five O’Clock Heroes, vernoemd naar het nummer ‘Just Who is the Five O’Clock Hero’ van The Jam. Misschien niet direct de meest verstandige keuze, want nu vergelijkt iedereen ze met die Britse band.
Ellis zakt in elkaar als ik erover begin: “Het is gewoon een naam,” zegt hij moedeloos. Een naam die niet bedoeld is als verwijzing, een naam die ook niet bedoeld is om het viertal van anderen te onderscheiden. Het is een naam die er opeens was.

New York is de schuldige?
De jaren die volgen worden volgemaakt met een intensief tourschema (Thompson: “We hebben veel schulden gemaakt met onze creditcards), onder andere als voorprogramma van Brendan Benson, The Bravery en The Paddingtons. Nu, drie jaar na het begin, komt Five O’Clock Heroes, naast Ellis en Thompson bestaande uit bassist Nader Kierbek en drummer Sam Embery, met debuutalbum Bend to the Breaks. Een verzameling popsongs waarmee het onderscheid moet worden gemaakt.

Een haalbare missie, of een kansloze operatie? De gitaarliedjes op het album zijn beïnvloed door artiesten als Elvis Costello en Joe Jackson, zo zegt Ellis. Namen die verder te binnen schieten bij beluistering zijn The Strokes, The Rakes en toch: The Jam. Samengevat: Five O’Clock Heroes is de nieuwste naam in een ellenlange reeks hippe, frisse gitaarbands.

Kan dat nog? Passen ze er nog bij? Is Five O’Clock Heroes niet net iets te laat? Kort gezegd: zit iemand nog wel op dit viertal te wachten? Ellis en Thompson blijven rustig als deze vragen op ze worden afgevuurd.
Thompson suggereert: “Als we niet uit New York zouden komen, maar uit een of ander onbekend dorp, zouden we eerder als vernieuwend worden gezien.”

James Blunt als voorbeeld
Ellis komt overeind: “Of we te laat zijn? Als de mensen de muziek kopen en afspelen: wie is er dan te laat? Wie heeft gelijk en wie niet? Het enige juiste antwoord is een nummer schrijven dat iedereen leuk vindt.”

Is het zo simpel? Gewoon een pakkend liedje schrijven, is dat voldoende voor Five O’Clock Heroes? Het is in ieder geval het doel van de band, zo vertelt de zanger: “We proberen muziek te maken die iedereen aanspreekt. Zowel mensen van tien jaar oud als mensen die fucking vijftig jaar oud zijn. Kijk naar sommige artiesten van tegenwoordig, iemand als James Blunt bijvoorbeeld. Meisjes van vijftien vinden hem goed, maar ook vrijgezelle moeders van 45 houden van zijn muziek.” Lachend: “Wat doet hij dat nieuw is? Vertel me dat! Iemand? Toch verkoopt hij vijf miljoen platen.”

Mensen maken zich te druk om de details, vindt het tweetal. Drie jaar geleden vertelde iedereen al dat Five O’Clock Heroes te laat is. Mensen noemden ze ‘Strokes-esque’ en dat was niet bedoeld als een compliment. Niet boeiend, niet relevant, niet interessant, zo zegt de band nu. Het draait om de liedjes en die zijn goed genoeg. Thompson: “Een elfjarige zegt niet: dit klinkt als de vroegere New Order. Die zegt gewoon: op dit moment vind ik dit een goed nummer.”

Kortom Five O’Clock Heroes doet niets nieuws, maar schaamt zich er niet voor. Thompson: “Het zou dom zijn om te denken dat we iets origineels doen.”

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=14255
Meer Five O'Clock Heroes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/five-o-clock-heroes