Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is 'Friday Night' en je staat ergens in Londen in een hippe club. Aan de rand van de dansvloer staat een groepje meiden waarvan er een echt in het oog springt. Een leuk, jong en lekker ding in een klassiek aandoend jurkje met grote hiphopschoenen eronder. Een brutaaltje zo te zien, maar hee, wat de fuck, je bent vandaag op je allercoolst en stapt erop af om na wat casual talk haar telefoonnummer te vragen. No you can't have me number, "why?" Because I've lost my phone. Gefeliciteerd, je bent zojuist afgepoeierd door Lily Allen.
Schrale troost: het kan overigens altijd erger. Ex-vriendjes krijgen er op Alright, Still, het debuut van deze eenentwintigjarige diva met een grote bek, meer dan eens van langs. Op lome reggaeritmes die door de popmangel zijn gehaald fulmineert Allen er graag op los. Dat ex-vriendje moet niet zo zielig doen. Hij was degene die het uit heeft gemaakt: At first when I see you cry, yeah it makes me smile, yeah it makes my smile (uit 'Smile'). Of nog erger voor die andere ex: I never wanted it to end up this way, You've only got yourself to blame, I'm gonna tell them that your rubbish in bed now and that your small in the game ('Not Big').
Ze heeft het van geen vreemde. Haar paps is namelijk niemand anders dan Keith Allen. Aan de andere kant van het kanaal is hij een populair komiek. Wij hebben hem voorbij kunnen zien komen in Shallow Grave, Trainspotting of 24 Hour Party People. Of in Fat Les - zijn band met Damian Hirst (vermaard kunstenaar) en Alex James (bassist Blur). Hij was het dan ook die dochterlief aan een platendeal wist te helpen. Daar waar de grijze pakken van dat concern bij het zien van Lily aan en meisjesgroep dachten, wist de enfant terrible zelf welke kant het op moest gaan: een A&R manager wist het na het lezen van haar teksten ook.
U twijfelt nog een beetje? Nog even drie redenen op een rijtje. Lily lonkt met de zonnigste muziek die de vorige eeuw heeft voortgebracht en stuitert vaak rond op een aardige beat. Lily kan aardig vuilbekken (Oh my gosh you must be joking me if you think that you'll be poking me) en is street smart (In the magazines they talk about weight loss, If I buy those jeans I can look like Kate Moss). En het laatste argument om u te overreden: de hitrefreintjes komen als graden Celcius in juli 2006. En dan zijn we nog niet begonnen over de invloeden. Men zegge Black Grape, Blondie, The Streets, en ooh ja, Bob Geldof is a cunt.
Goed, alle bedenkingen terzijde - bijvoorbeeld dat de samplereggaepophop van de dame met een gezonde portie twintigerscynisme muzikaal niet altijd even scherp is als haar tong, of dat het allemaal misschien net iets te luchtig is om de tand des tijds te kunnen weerstaan -, het staat buiten kijf dat Alright, Still een fantastisch zomers debuut is. Elf luchtige hits met heerlijke teksten, spitsvondig geformuleerde beschouwingen over het leven in Londen en even zoveel venijnige. Het wordt heerlijk meebrullen en lachen deze zomer bij de barbecues als Lily haar mond opentrekt. De zon blijft zolang Lily zingt!
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=13494
Meer Lily Allen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lily-allen
Deel dit artikel: