• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

North Sea Jazz 2006 dag 1 met o.a. Uri Caine, Benjamin Herman en Jason Moran

De jazzroute, dag 1.
14 juli 2006, Ahoy, Rotterdam

Tekst: Remco Takken

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 19 juli 2006

De vrijdag begint rustig, de zalen lopen bij aanvang langzaam vol. Publiekstrekkers Jamiroquai en Branford Marsalis houden de grote aantallen bezoekers weg uit de kleinere zalen. Vandaar dat het niet moeilijk is om bij pianist Jason Moran & The Bandwagon een goed plekje te vinden.

Morans heldere en avontuurlijke pianospel in zijn energieke trio zorgde een jaar of vier terug voor zijn doorbraak, en inmiddels is de communicatie tussen de pianist en drummer Nashiet Waits telepathisch te noemen. Het Jason Moran Trio bevindt zich aan het eind van een lange tournee ter promotie van de bluesy cd The Same Mother. Stukken van deze cd gaan dan ook compleet binnenstebuiten, en hop, de lucht in. Via een ordinair stukje boogiewoogie belandt de groep weer op aarde terug.
'Ringing My Phone' is een ouder stuk dat gebruik maakt van stemsamples. De bandleden acteren het op band opgenomen gesprek in mime, hun instrumenten articuleren een vrouwenstem met schijnbaar achteloze perfectie. Morans welverdiende plekje tussen de belangrijkste pianovernieuwers blijft na dit optreden op North Sea moeiteloos overeind, zoveel is duidelijk. Helaas volhardt Tarus Mateen na al die jaren van toenemend succes in het bespelen van zijn oranje elektro-akoestische fretloze basgitaar, die al te horen is op de in 2002 opgenomen cd Jason Moran Presents The Bandwagon. Het is een mooi exotisch instrument voor aanwezige fotografen, maar het ontbeert de diepte van een ‘echte’ bas, terwijl de stalen snaren door de muziek heen rinkelen. Een klein smetje op een verder schitterende groep.

Tegen half negen ’s avonds zijn er maar liefst veertien zalen met livemuziek. De buzz van die dag: het optreden van de relatief onbekende pianist Nik Bärtsch en zijn groep Ronin. Maar ja, die hebben we dus gemist. Bärtsch speelt tegelijkertijd met The Itch van Boy Edgar-prijswinnaar saxofonist Benjamin Herman [foto boven]. Voor een overvolle zaal zet bassist Ernst Glerum - eindelijk eens behoorlijk versterkt - de basis neer, en de pret kan beginnen. Bij de op kitsch beluste Benjamin Herman zijn virtuoos en passievol gespeelde flauwekulmelodieën vaak het uitgangspunt voor frisse, ter plekke bedachte improvisaties. Gitarist Anton Goudsmit beschikt als enige op het podium over de luxe van een volumepedaal, en zo kaapt hij menige blues-, surf- en jazzsolo weg voor de ogen van zijn collega’s. Kenners van Goudsmits gitariteiten meten aan de hoeveelheid kwijl op de gitaar af of de man in vorm is. Gezien de natte draden die hier in Rotterdam van Goudsmits onderlip tot lage e-snaar lopen, is hij in bloedvorm. Wanneer het drummer Han Bennink al te zout wordt, staat hij op van achter zijn snaredrum om even rustig de piano te gaan poetsen.

De geluidskwaliteit van de Nile-zaal blijkt tijdens een concert van fusiongitarist Jeff Beck [foto onder] al net zo beroerd als in de vroegere Haagse Statenhal. Gezien het feit dat de toegestroomde massa het allemaal prachtig lijkt te vinden, is er geen vuiltje aan de lucht. Na geconcludeerd te hebben dat gitarist Jeff Beck nog niets van zijn scherpte verloren heeft, is het aftaaien geblazen naar een ruimte waar drums en bas iets minder in echo’s op je af komen. Het optreden van jazzveteraan Yusef Lateef met de Franse avant-gardisten van Belmondo is echter geen goede keuze.

Geplaagd door geluidsoverlast van zowel de Nile- als de Maas-zaal, kunnen de delicate klanken van hobo, fagot, cornet en zeeschelp (!) het aanpalende feestgedruis niet overstemmen. Na twintig minuten knokken is de wanhoop op het podium zó groot, dat de te spelen gecomponeerde muziek van de lessenaars gaat voor een lange bluesjam. Wie de klassieker The Blue Yusef Lateef uit 1968 in huis heeft, weet dat de ‘world blues’ van Lateef geen straf is om uit te zitten, maar het is niet waarvoor we gekomen zijn.

Dan maar even naar een stevig stukje dance. Toetsenist Uri Caine maakte naam met zijn uitzinnige bewerkingen van de muziek van Bach, Mahler en Beethoven, maar is ook een bezield liefhebber van de elektrische Fender Rhodes-piano zoals je die eind jaren zestig veel hoorde.

Samen met bassist Tim Lefebvre en drummer Zach Danzinger vormt Uri Caine het Bedrock Trio. Verwacht hier geen hooggestemde avant-garde of pogingen tot muziekvernieuwing. Caine gaat lekker uit z’n dak met een goed klinkende retro-piano, de live gespeelde drum’n’bass is goed voor de eerste dansers tijdens het North Sea Jazz Festival 2006. Lekker raggen, lekker swingen, maar wat heeft die coverversie van 'Raindrops Keep Falling on My Head' hier te zoeken?

De vrijdag sluit pas af na tweeën, het is de langste festivaldag van deze North Sea. Al rond half een tekent zich hetzelfde beeld af als aan het begin van deze eerste avond in Rotterdam: het publiek vindt het welletjes. Tussen half negen en twaalf genieten duizenden bezoekers van Randy Newman, Roy Hargrove, Buddy Guy, Brad Mehldau, Fay Claassen en vele anderen. Tegen de tijd dat saxofonist Yuri Honing aantreedt met zijn nieuwe groep, net na middernacht, zijn het nog vooral de diehards die blijven zitten. Zij zijn getuige van een nieuwe sound in het Nederlandse jazzwereldje.

Het bijzondere van Yuri Honings Wired Paradise zit hem niet in de plotselinge ommezwaai van akoestisch naar elektrisch. Natuurlijk, het is best choquerend om de audiofiele contrabassist Tony Overwater ineens te zien freaken met een ronkende, zwaar overstuurde basgitaar.
Wat de groep zo bijzonder maakt, is de messcherpe frontlijn van Rote Bereich-gitarist Frank Möbus, die als een schaduw van geluid de melodieuze bewegingen van Honings sopraansax laat aanzwellen of naklinken. Ook als Honing de tenorsax ter hand neemt, is Möbus van de partij om de geblazen tonen van de juiste elektrische lading te voorzien. De hoes van de onlangs verschenen cd Temptation verbeeldt een slang. Afgaande op de omzichtig schuivende gitaarpartijen van Frank Möbus is hij de slang in het gezelschap. Het is half twee geweest, bedtijd voor degenen die de volgende dag weer helemaal klaar willen zijn voor acht uur non-stop muziek op het North Sea Jazz Festival.

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=13417
Meer North Sea Jazz op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/north-sea-jazz